ยาย..แตงโม..และความโง่ของข้าพเจ้า
วันนี้มีเรื่องพิพาทเล็กๆ ระหว่างข้าพเจ้ากับแม่
ที่อาจเป็นกรณี classic ระหว่างแม่กับลูกสาวคือ..
การ 'สั่ง' ให้กิน..
(ด้วยความปรารถนาดีของแม่ แต่น้ำเสียงห้วนๆ ตามสไตล์ประธานนักเรียน 40 ปีก่อน)
ข้าพเจ้าปฎิเสธว่า ยังไม่อยากทานตอนนี้
แต่แม่ก็ยังยืนยันคำสั่งเดิม
ปมบางอย่างในใจข้าพเจ้า ก็ทำให้ระเบิดเสียงห้วนๆ ว่า
'ไม่กิน แม่อย่าออกคำสั่งได้ไหม'
.................
จนพ่อต้องเข้ามาไกล่เกลี่ย
แม่จึงเล่าเรื่องในอดีต
ตอนที่ แม่ตั้งท้อง แล้วยายสั่ง 'ห้ามกินแตงโม'
แม่จึงบอกกลับไปว่า 'ไม่จริงหรอก อย่าห้าม'
ทำเอายายถึงกับไปร้องไห้
แม่จึงไปกราบเท้าขอโทษยาย
และหลังจากนั้นมา แม่ก็ไม่เถียงยายอีก
จนวาระสุดท้าย ที่ยายเริ่มหลง
เห็นผ้าที่ตากไว้เป็นเต่า แล้วบอกแม่ว่า ให้ไปเก็บเต่ามา
แม่ก็ไปเก็บ 'เต่าของยาย' ให้โดยดี
==========================
บทเรียนวันนี้ ข้าพเจ้าสอบตก
และทำให้ข้าพเจ้าได้พิจารณา
เราน่าจะลดปัญหาความขัดแย้ง อันเกิดจาก 'ความหวังดี' ได้
ด้วยคำว่า 'ถนอมน้ำใจ'
ข้าพเจ้าคงไม่สามารถทำใจให้ชอบ 'โดนสั่ง'ได้
และข้าพเจ้าก็ตั้งปณิธานว่าจะ 'ออกคำสั่ง' กับผู้อื่นให้น้อยที่สุด
แต่ข้าพเจ้าน่าจะมองข้าม การชอบหรือไม่ชอบ
แล้วมองไปที่ความรักความเอาใจใส่ของแม่
และพูดแบบ 'ถนอมน้ำใจ' มากกว่านี้
...
ขอโทษและขอบคุณค่ะแม่
ความเห็น (10)
It is hard to see what in others' mind. But we must learn to 'see love' and to bow to love.
;-)
เป็นบทความที่ให้แง่คิดมากเลยค่ะ กำลังรู้สึกแบบเดียวกับคุณหมอเลยค่ะ แต่บางทีเราก็มองข้ามไปว่าที่ห้ามทุกอย่างเพราะความห่วงใย
จริงด้วยครับ
แม่ปรารถนาดี
ตอนเด็กๆผมชอบเถียงแม่
โตมาไม่เคยเถียงเลย
แกล้งอำกันเล่นสนุกสนาน
แม่เป็นห่วงเรามากกว่าครับ
ขอบคุณสำหรับบันทึกดีๆครับ
จริงนะ...บางครั้ง (อาจเพราะความคุ้นเคย หรือเคยชิน) ทำให้เรามัก " ออกคำสั่ง"
หรือ "ขัดคำสั่ง" โดยไม่ได้คำนึงถึงเหตุผล หรือ ความรู้สึกของ ผู้ถูกสั่ง หรือ ผู้สั่ง
ไปโดยปริยาย....ขอบคุณจ้ะที่บันทึกนี้ทำให้ได้ฉุกคิดถึงคำว่า...คำสั่ง...จ้ะ
สวัสดีค่ะคุณหมอ ป.หาก..พลิก..นิดเดียว..โง่ไม่ใช่โง่...แตงโม..หวานอร่อยยายก็หลงลืมแม่ก็เกือบเหมือนยายแล้ว...คำสั่งก็ไม่ใช่คำสั่ง...ความขัดแย้งเกิดจาก..ความคิดผิด..คำเดียว...ต่อเนื่อง...
ชอบอีกแล้วครับ...ชอบมากครับ
พี่กำลังหาคำอธิบายความรู้สึกของตัวเอง ไม่ต้องการให้เกิด แต่ก็ห้ามเกิดไม่ได้ เอะใจกับความรู้สึกตอบสนองเวลา "ถูกสั่ง" ว่าตัวเองก็มักจะปรากฏอารมณ์ ไม่ชอบ ทั้งๆที่รู้ว่าเป็นความปรารถนาดี ก็ยังเผลอ "ไม่ชอบ" อยู่นั่นแล้ว และความไม่ชอบนั้นก็นำพาไปลงเอยสู่การพิพาทร่ำไปเช่นกัน
ยิ่งพี่ย้ำกับตัวเองว่า ไม่ชอบให้สั่ง ณ อารมณ์นั้น สติก็ไม่สามารถรับรู้คุณภาพแห่งน้ำใจของใครๆ แล้วสิ่งที่ปรากฏอยู่หลงเหลือกับตัว ก็คือ ความกรุ่นๆของอารมณ์ด้านลบ
"เมื่อ...คุณภาพของน้ำเสียง....กระทบสมอง สติที่ไปจดจ่อรับฟังมัน หลงวน และแปรสาส์นบ่มเป็นอารมณ์บ่จอยให้กรุ่นๆขึ้นข้างใน....เมื่อใจตัวเองย้ำซ้ำลงไปอีกต่อ....ความบ่จอยยิ่งเพิ่มระดับ...จนกระทั่งรับรู้ชัด...ว่าไม่ชอบรูปแบบการสั่งด้วยน้ำเสียงและถ้อยคำบางรูปแบบ"
ขอบคุณเรื่องเล่าของคุณหมอนะคะ ที่ช่วยให้พี่ค้นพบที่มาของความไม่ชอบของตัวเอง
ขอบคุณทุกความเห็นค่ะ แต่ละความเห็นอยากมาตอบแบบยาวๆ ^^ วันหลังอยู่เวรเดือนเมษานี้ เลยขอมาแวะมาขอบคุณก่อน
สุขสันต์วันเกิดนะครับอาจารย์ ขออำนาจสิ่งศักดิ์สิทธิ์และคุณงามความดีทั้งหมดทั้งมวล ดลบันดาลให้อาจารย์และคนที่อาจารย์รัก มีความสุข ความเจริญ สุขภาพแข็งแรงนะครับ สมปรารถนาทุกประการครับ