๖๐๑. ทำไมชอบยิ้ม?
มีคนชอบถามฉันว่า..."ทำไมชอบยิ้ม?"...
ฉันตอบไปว่า...อ้าว!!! ก็ไม่รู้เหมือนกัน...เพราะเวลาเจอหน้ากัน
หน้ามันจะเป็นไปโดยอัตโนมัติ...โดยเฉพาะ "ยิ้ม"...มันจะแจง
ออกมาจากข้างในโดยอัตโนมัติ...ไม่เคยสักทีที่ฉันเห็นใคร ๆ
ที่ฉันรู้จักและไม่รู้จักแล้วฉันจะไม่ "ยิ้ม"...อาจเป็นเพราะฉันได้ส่วนนี้มาจาก
"พ่อและแม่" ของฉันมากกว่า...เพราะท่านเป็นคนอารมณ์ดี...
มีไมตรีจิตต่อทุก ๆ คน...ฉันจึงซึมซับส่วนนี้มาเป็นส่วนของฉัน
คนต่อไปที่จะซึมซับแบบนี้ คือ ลูก ๆ และหลาน เจ้าฟ้าคราม
ก็เหมือนกัน...พวกเราเหมือนคนอารมณ์ดี เพราะการยิ้มมันแสดงถึง
ความในใจ...ที่พวกเราถูกปลูกฝังมา...เป็นการแสดงถึงการมีมิตรจิต
มิตรใจให้กับทุกคน...หวังดีต่อทุกคน...เรียกว่า เป็นคนอารมณ์ดี
ไม่เคยคิดร้ายต่อผู้อื่น...แต่บางครั้งคนอื่นก็อาจจะนำความหวังดี
คิดดีของเรา ไปคิดในทางร้ายต่อเราก็เป็นได้...
ฉันยังมีความเชื่อว่า...เกิดเป็นคนไทย เอกลักษณ์หนึ่งที่เป็นของคนไทย
นั่นคือ "การยิ้ม" ซึ่งฉันก็ถือว่า ฉันเป็น "คนไทย" สมัยก่อน ชาวต่างชาติ
จะเรียก "คนไทยว่าเป็นคนที่ชอบยิ้ม" หรือ "ยิ้มสยาม"...ฉันว่า...
ฉันยังรักษาเอกลักษณ์ของคนไทยไว้ได้คนหนึ่ง...
ฉันได้คุยกับคนไทยที่ไปทำงานที่สายการบินไทย สาขาไอร์แลนด์...
เขาบอกว่า...เห็นหน้าฉัน เขาบอกฉันว่า...เหมือนฉันมีความสุข...
ฉันคิด..."ก็แน่ล่ะ...เพราะความสุขที่มันปรากฎบนสีหน้าของฉัน
มันไม่ได้มาจากภายนอก มันมาจากสิ่งที่อยู่ภายในใจของฉันไง"
มันจึงส่งผลออกมาให้ปรากฎบนสีหน้าและแววตาของฉันเอง...
เขาบอกว่า..."คุยกับฉันแล้วมีความสุข...OK...แล้วเราก็คบกัน
เป็นเพื่อน เป็นพี่ - น้อง กันได้ แม้จะไม่เคยเห็นหน้าตากัน...
และนี่ก็คือ โลกยุคนี้ "โลกไร้พรมแดน ที่เกิดขึ้นใหม่บนโลกใบนี้
เช่นกัน...
...
ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติเข้ามาอ่านบันทึกนี้ค่ะ
บุษยมาศ แสงเงิน
๒๐ มกราคม ๒๕๕๘
ความเห็น (1)
ยิ้มแล้วมีความสุข ความเครียดลดลง นะคะ