ขอบคุณ...เส้นทางที่แสนขุรขะ...
ผมเดินทางไปที่ทำงาน และเส้นทางสู่จุดหมายอื่นๆ ด้วยรถกระบะ ด้วยรถกระบะในความคิดของผมมีความทนทาน สามารถบรรทุกสิ่งของได้ บรรทุกคน (โดยเฉพาะ อสม. (อาสาสมัครสาธารณสุข) ไปประชุมและเรียนรู้) และประหยัดน้ำมัน แต่ก็มีข้อเสีย เช่น อาจจะไม่รูปทรงสวยหรูเหมือนรถเก๋ง สังเกตจากการวันแต่งงานของผม ผมขับรถกระบะไปที่งาน แต่แอบได้ยินเสียงคนพูดว่า
"เจ้าบ่าวก็ดูดีนะ...แต่เสียตรงขับรถกระบะนี้แหละ"
บ้านผมห่างจากที่ทำงานสามกิโลเมตร ประมาณเกือบสี่ร้อยเมตร จะถึงอนามัย เส้นทางที่ผมเทียวไปมาเกิดชำรุด เป็นหลุมเป็นบ่อมากมาย ซึ่งตอนนี้เป็นมานานเกือบสามเดือนหลังฤดูฝน ปกติทุกปี ก็จะมีหน่วยงานที่เกี่ยวข้องมาลาดยางมะตอยใหม่ แต่ก็ชำรุดทุกปี หรือเป็นเพราะรถบรรทุก รถพ่วงอ้อยที่มีน้ำหนักมากๆ หรือเพราะยางมะตอยหมดอายุ
ผมก็เทียวเส้นทางที่แสนขุรขะประจำ เพราะปกติก็เทียวเส้นทางนี้มานานหลายปี ผมขับรถช้าอยู่แล้ว แต่ก็หลีกไม่พ้นหลุม เพราะแสนมากมายจริงๆ หัวคะเมน ปวดยอก ถึงปล่อยให้รถเคลื่อนไปเอง อย่างช้าๆ แต่ก็อดสงสารล้อรถ และตัวรถไม่ได้
วันนี้ ผมเลยเปลี่ยนเส้นทางเดินรถใหม่ ไม่ใช้เส้นทางเดิม เส้นทางไกลกว่าเดิม ประมาณสองร้อยเมตร แต่เส้นทางราบฉลุ และใช้เวลาเดินบ่อยกว่าทางเดิม ที่ต้องคอยหลบหลุม
ผมเกิดบทเรียนว่า เมื่อมีปัญหาเราควรทบทวนความคิดของเราเอง ปรับวิถีชีวิตใหม่ ทุกคนอยากแก้ไขปัญหาอยู่แล้ว แต่เราหวาดกลัวกับสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้นต่างหาก
ทำให้ผมเรียนรู้กับการใช้ชีวิต และการทำงานของผมเอง เราควรตั้งคำถามให้ชีวิต เพื่อการเปลี่ยนแปลงชีวิตให้ดีขึ้น หรือเราจะอยู่ในหลุมปัญหาเหล่านั้น
ผมต้องขอบคุณ...เส้นทางที่แสนขุรขะ...
"...ปัญญาสามารถเกิดขึ้นในทุกๆ ที่ ถ้าเรารู้จักสังเกต และตั้งคำถามให้ชีวิต..."
(วันพฤหัสบดี 4 ธันวาคม 2557)
ความเห็น (3)
เข้าใจเปรียบเทียบสิ่งที่อยู่ในชีวิตประจำวัน
ให้เข้ากับชีวิตนะครับ
ถ้าไม่ไกลเกินน่าปั่นจักรยานออกกำลังกายนะครับ
อ่านบันทึกใกล้จบคิดจะแนะว่าน่าปั่นจักรยานนะคะ (ถ้าไม่ต้องไปส่งลูกๆ ที่โรงเรียน)
พอดีใจตรงกับอ.ขจิตเชียว
อ่านแล้วเหมือนสะดุดใจบางอย่าง
เหมือนมีความฝันที่ยังรอเวลาลงมือทำ
อย่างนั้นหรือเปล่าค่ะ