วันที่ 21 แลกเปลี่ยนเรียนรู้ไปด้วยกัน (17/11/2557)

วันนี้ผมมาสอนด้วยสภาพร่างกายที่ไม่เต็มร้อย เนื่องจากป่วยเป็นหวัดตั้งแต่โหมงานเมื่อวันศุกร์แล้ว ทำให้จำเป็นต้องใช้ไมค์อย่างหนีไม่ได้ สอนไป นักเรียนก็หาวไป เล่นมุกอะไรก็นึกไม่ออกเพราะมึนหัว สอน ๆ อยู่ก็พักไอ เป็นการสอนที่ดูทุลักทุเลเอาการ

หลังจากที่สอนเสร็จหมดแล้ว ให้นักเรียนทำงานจนเสร็จหมดแล้ว เหลือเวลาเรียนอีกว่าครึ่งชั่วโมง ตามปกติผมจะปล่อยให้นักเรียนเล่นคอมตามใจชอบ เพื่อเป็นการผ่อนคลาย แต่ในวันนี้ ช่วงเวลาที่เหลือกลับมีเด็กนักเรียนเอาอูคูเลเล่ขึ้นมาเล่นในห้อง ผมจ้องหน้าเด็กตาไม่กระพริบ ทำเอาทั้งห้องเงียบกริบจนได้ยินแต่เสียงแอร์ ผมดนตรงรี่เข้าไปหานักเรียนคนนั้นจนเขาสะดุ้งโหยง

ผมคว้าอูคูเลเล่ออกมาจากมือนักเรียน ทำให้ทั้งห้องตกใจกันมาก ผมเดินกลับมานั่งที่โต๊ะหน้าห้องสังเกตเห็นทุกคนทำหน้าตกใจกัน ผมจึงตะโกนออกไปด้วยความโมโหทันทีว่า "เงียบกันอยู่ทำไม!! รีบมาสอนครูเล่นสิ!!

เสียงหัวเราะขบขันดังระงมขึ้นทั่วห้อง มีนักเรียนหลายคนวิ่งกรูเข้ามาสอนผมเล่นอูคูเลเล่ ยอมรับครับว่าเล่นไม่ยากจริง แต่ก็ไม่ง่ายเลยสำหรับคนนิ้วใหญ่อย่างผม เล่นไปโดนแซวไป สนุกไปอีกแบบครับ รู้สึกเหมือนได้สลับหน้าที่กับนักเรียนบ้าง ทำให้เขาได้รู้ว่าเราก็ไม่ได้อยู่สูงจนห้ามแตะนะ เราสามารถเรียนรู้ไปพร้อมกับนักเรียนได้

สุดท้ายท้ายชั่วโมง ผมก็สามารถเล่นเพลงได้หลายเพลง จากที่เคยจดจำคอร์ดไม่ได้ ก็จำได้ เพราะมีนักเรียนคอยช่วยสอนผมอีกที ทำให้คิดได้ว่า บางที เราไม่จำเป็นต้องถือตัวว่าเป็นครูที่เก่งไปซะทุกเรื่องหรอก เรื่องบางเรื่อง ให้คนอื่นที่เขาเก่งกว่ามาเป็นครูบ้างก็ได้ แม้คนที่เก่งกว่าเรา จะเป็นนักเรียนของเราเองก็ตาม...