วันที่ 20 หมดแรงอ่อนล้า... (14/11/2557)

เหนื่อย!!! เป็นคำที่ทุก ๆ คนที่ทำงานเยอะ ๆ จะเข้าใจดี ผมเองก็เคยเหนื่อยมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ในวันนี้ เป็นวันที่ไม่ได้รู้สึกเหนื่อยเหมือนทุกที

วันนี้ทั้งวัน ผมได้รับมอบหมายหน้าที่ให้ไปดูแลนักเรียนชั้น ม.6/3 ที่ได้เดินทางไปยังหอประชุมมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ และในมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ เพื่อร่วมงานตลาดนัดอุดมศึกษา บรรยากาศก็เป็นไปอย่างคึกคัก มีนักเรียนจากหลากหลายสถานศึกษาให้ความสนใจเข้าร่วมงาน โดยเฉพาะนักเรียนชั้น ม.6 ของโรงเรียนต่าง ๆ ที่ตัดสินใจอยากเข้าเรียนต่อในระดับอุดมศึกษา

ปัญหาของผมไม่ได้อยู่ที่การไปดูแลนักเรียน หากแต่เป็นการไปรอนักเรียนเสียมากกว่า เนื่องจากเป็นงานที่จัดไว้ให้นักเรียนโดยเฉพาะ ทำให้ครูอย่างเราไม่สามารถร่วมกิจกรรมอะไรได้เลย ทำได้ก็แต่รอ รอ รอ รอจนเหนื่อย เป็นคำที่ดูงง แต่เป็นเรื่งอจริง รอจนเหนื่อย หมดแรง อยากนอน ไม่อยากทำอะไรต่อ แต่ก็ติดที่ต้องดูแลนักเรียน เป็นความรู้สึกที่ยากเกินกว่าจะอธิบายให้เห็นได้ชัดเจนจริง ๆ

หลังจากที่หมดแรงไปกับการอรแล้ว ช่วงค่ำ ที่โรงเรียนยังมีงานเลี้ยงส่งท่านรอง ผอ. คนเก่าอีก ผมได้รับหน้าที่ให้เต้นแสดงโชว์อีกหนึ่งหน้าที่ จากที่หมดแรงช่วงกลางวันมาแล้ว มาเจองานเลี้ยงต่ออีก เลยยิ่งกว่าคำว่าอ่อนล้าเลยทีเดียว แต่ด้วยหน้าที่ ถึงจะไม่มีอยากทำสักเท่าไหร่ แต่เพื่องานเลี้บงส่งท่านรอง ผอ. ต้องทำให้ดีที่สุด เผื่อวันนึงเรามีงานแบบนี้บ้าง จะได้มีคนตั้งใจเลี้ยงส่งเราให้ดีสักหน่อย (ฝันหวานเกินไปหรือเปล่า...)