แลดูผู้ดูแล "สิ่งที่ผ่านมา ล้วนเป็นสิ่งดี"
ปัจจุบัน ผู้สูงอายุ มักจะถูกปล่อยให้อยู่บ้านตามลำพัง หรือไม่ก็จ้างเด็กหรือบุคคลอื่นมาดูแล
ผู้เขียนมีโอกาสได้ ดูแลคนไข้รายหนึ่ง
ที่มาด้วยอาการติดเชื้อในกระแสเลือด ด้วยปัญหาของแผลกดทับที่ไม่ได้รับการดูแล
ผู้เขียน ได้เขียน ถ่ายทอด เพื่อตีพิมพ์ เป็นหนังสิือ ชื่อว่า "รู้อย่างหมอ ดูแลตัวเองได้"
เนื้อหาของเรื่อง เป็นเรื่องความรู้สึกผิดของลูกๆที่ไม่ได้ดูแล พ่อที่ต้องนอนติดเตียง
ขอยกตัวอย่าง เนื้อหาทั้งหมด มาไว้ที่นี่
" ลุงคำดี อายุ 90 ปี อยู่ๆก็มีอาการหน้ามืดเป็นลม
ลูกๆพาไปส่งโรงพยาบาล
คุณหมอคิดว่า ลุงคำดี อาจจะเป็นโรคหัวใจ
แต่ก็ตรวจไม่พบความผิดปกติ
ลูกๆ ขอคุณหมอ นอนโรงพยาบาล แต่ลุงคำดีไม่ยอม
พอกลับไปอยู่บ้าน ลุงคำดี มีอาการอ่อนเพลียมาก ลุกไม่ไหว
นอนซมอยู่บนเตียง ไม่ยอมทานข้าว ไม่ยอมทานอะไร
ลูกๆจึงพากลับไปโรงพยาบาล
อยู่โรงพยาบาลหลายวัน อาการก็ไม่ดีขึ้น
ลูกๆจึงพากลับมาอยู่บ้าน เพราะไม่มีเวลาไปเฝ้าพ่อที่โรงพยาบาล
ก่อนกลับบ้าน พยาบาลแนะนำ ให้พาลุงคำดี ลุกนั่งลุกเดินบ้าง
เพราะ ข้อต่อต่างๆ เริ่มเคลื่อนไหวไม่ได้ "ข้อก็เริ่มติดแล้ว" พยาบาลบอกแก่ลูกๆ
"เมื่อวานนี้ ตอนอาบน้ำเปลี่ยนแพมเพอร์ส ก็เห็นรอยแดงๆที่ก้น" ลูกๆเป็นฝ่ายบอกพยาบาลบ้าง
พยาบาลจึงแนะนำว่า หากพ่อลุกไม่ไหว อยู่ในท่าเดียวนานๆต้องช่วยพลิกตัวเปลี่ยนท่าให้ทุก 2 ชั่วโมง
ใช้หมอนนุ่มๆรองตามปุ่มกระดูกต่างๆ
ลูกๆพยักหน้าว่าเข้าใจ
สัปดาห์หนึ่งผ่านไป ลูกๆพาลุงคำดี กลับมาโรงพยาบาลอีกครั้ง
เพราะแผลที่ก้น ส่งกลิ่นเหม็นไปทั่วบ้าน
คุณหมอต้องช่วยตกแต่งแผลให้ใหม่
ให้สารอาหารทางเส้นเลือด เพื่อไม่ให้ลุงคำดี ขาดสารอาหาร
ลุงคำดี อาการดีขึ้น เริ่มมีเรี่ยวแรงมากขึ้น ช่วยเหลือตัวเองได้มากขึ้น
แผลลุงคำดี ก็เริ่มแดงมากขึ้น แผลตื้นขึ้น ขอบแผลแคบเข้ามากกว่าเดิม
"สงสารลูกที่ต้องมาดูแล" ลุงคำดี บ่นกับพยาบาลทุกครั้งที่พยาบาลเข้าไปตรวจเยี่ยม
"เสียเวลา เสียการ เสียงาน อยากกลับไปบ้าน ลูกๆจะได้สะดวกในการเฝ้ามากขึ้น" ลุงคำดี แสดงสีหน้าเป็นกังวลอย่างมาก
ลูกๆจึงปรึกษาพยาบาล ขอกลับไปอยู่บ้าน
ครั้งนี้ ก่อนกลับบ้าน พยาบาลสาธิต วิธีการพลิกตะแคงตัว การทำแผล
ฝึกจนลูกๆทำได้คล่องแคล้ว ลุงคำดี ก็พอใจ หน้าตาสดชื่นอย่างเห็นได้ชัด
"จะมีพยาบาล ตามไปเยี่ยมที่บ้านด้วยนะคะ" พยาบาลบอกอย่างกังวล เกรงว่าจะดูแลคนไข้ได้ไม่ดีนัก
ลุงคำดี ถูกส่งประวัติไปยัง พยาบาลเยี่ยมบ้านเพื่อติดตามไปดูแลผู้ป่วยที่บ้าน
หลายสัปดาห์ กว่าพยาบาลเยี่ยมบ้าน จะได้ไปเยี่ยมลุงคำดี
เวลานี้ ลุงคำดี นอนซมไม่พูดจา หน้าแดง ตัวร้อน
เมื่อพยาบาล เปิดดูแผลที่ก้น แผลมีเนื้อตายสีเขียวเต็มไปหมด ส่งกลิ่นเหม็นด้วย
"คุณลุงติดเชื้อในกระแสเลือดค่ะ ต้องพาคุณลุงไปรักษาที่โรงพยาบาล" พยาบาลบอกกับญาติที่ดูแล
"หนูไม่ใช่ญาติค่ะ ลูกของคุณลุง จ้างหนูมาดูแลแทน" เด็กสาวตอบอย่างใสซื่อ
ลูกสาวลุงคำดี คนที่ฝึกการทำแผล การพลิกตะแคงตัวมาเป็นอย่างดี ไม่ได้อยู่ดูแลพ่อ
เพื่อนบ้านบอกว่า เด็กคนดูแล ก็ไม่ค่อยอยู่กับลุงคำดี
กะเวลา ลูกๆลุงคำดี กลับมา เด็กถึงจะกลับมาอยู่กับลุง
การกลับมาโรงพยาบาลของลุงคำดีครั้งนี้อาการหนักมาก
คุณหมอรักษาด้วยยาที่แรงที่สุด ร่างกายของลุงน้ำดีก็ไม่ยอมตอบสนอง
กลับมีอาการ หายใจหอบ ความดันโลหิตลดต่ำลง
ลูกๆของลุงคำดี ปฏิเสธ การรักษา หลังจากที่คุณหมอ อธิบายอาการคนไข้ให้ฟัง
"ปล่อยให้พ่อแกไปตามวาระของแก" ลูกชายคนโตบอกกับน้องๆ
ลูกทุกคนเห็นด้วยกับพี่ชาย "ปล่อยพ่อไปสบาย ทรมานมานาน อย่าทำให้แกเจ็บอีกเลย"
"คุณหมอ เข้าใจ พวกผมนะครับ " ลูกลุงน้ำดีหันมาทางคุณหมอคุณพยาบาล
"พวกเราต่างมีภาระกันคนละแบบ จึงไม่ได้ดูแลพ่อให้ดี" ลูกชายคนโตบอกอย่างเศร้าๆ
"สิ่งที่ผ่านมา ทุกอย่าง ล้วนเป็นสิ่งดี" พยาบาลอาวุโสกล่าวกับลูกๆลุงคำดี พวกเขามีสีหน้าพึงพอใจ
ยุคสมัยเปลี่ยนไป คนแก่ กลายเป็น ภาระของลูกหลาน อย่างที่ผู้หลักผู้ใหญ่กังวลจริงๆ
ต่างคนต่างดิ้นรน เพื่อครอบครัวตนเอง
"ใช่ว่า ไม่รักพ่อแม่" ลูกสาวยังบอกกับคุณหมอคุณพยาบาล
เมื่อพยาบาลเห็นว่า ลูกๆวิตกกังวล จึงแนะนำให้ทำพิธีขอขมาพ่อ
ขอให้พ่อ อโหสิกรรมให้ เพื่อให้พ่อจากไปอย่างสงบ และไม่ติดค้างอะไรต่อกัน
ลุงคำดี สีหน้าอิ่มเอิบพร้อมๆกับน้ำตาเอ่อเต็มเบ้า ทั้งๆที่หมอบอกว่า "คนไข้ ไม่รู้สึกตัว"
"ลุงไม่ติดค้างอะไรหรอกค่ะ เพราะลุงบ่นบ่อยๆว่าสงสารลูก ใช่มั้ยคะคุณลุง " พยาบาลกำมือลุงคำดีก่อนที่ลูกๆจะพาลุงกลับบ้าน
"ใช่ว่า เราไม่รักพ่อแม่ แต่เราต่างมีภาระที่ต้องทำ " เป็นคำกล่าวของลูกที่รู้สึกผิดกับการไม่ได้ดูแลพ่อแม่
"เรายังพอมีเวลาที่จะดูแลพ่ออีก ในวาระสุดท้ายของท่านค่ะ" พยาบาลเดินตามไปส่งลุงคำดีและลูกๆที่รถ
ใช่แล้ว พวกเขา ลูกๆของลุงคำดี ยังพอมีเวลาที่จะได้ดูแลพ่อ
คราวนี้ เขาคงไม่ทิ้งพ่อไปไหนอีก เพราะ เหลือเวลาอีกไม่นานแล้ว
ลุงคำดีเอง ก็คงจะทิ้งพวกเขาไปได้อย่างหมดห่วง "พวกเขาดูแลตัวเองได้แล้ว"
เบื้องหน้า ยังรอ ลุงคำดีอยู่ แม้จะไกลแสนไกล แต่ ลุงคำดี ต้องไปถึงอย่างแน่นอน"
"สู่สุคตินะ ลุงคำดี"
สังคมปัจจุบันเปลี่ยนแปลงไปมาก
ต้องเข้าใจ ทั้งผู้เจ็บป่วย และผู้ดูแลที่ดูเหมือนจะเจ็บป่วยมากกว่า
"สิ่งที่ผ่านมา ทุกอย่าง ล้วนเป็นสิ่งดี"
ผู้เขียนมักจะปลอบใจตัวเองและผู้อื่นอย่างนี้อยู่เสมอ
ความเห็น (11)
คนสูงอายุที่เป้นคนไข้ติดเตียงมีแผลกดทับน่ากลัวนะครับ
จริงด้วยทุกๆคนมีภาระของตนเอง
แต่ "สิ่งที่ผ่านมา ทุกอย่าง ล้วนเป็นสิ่งดี"
ภาพสุดท้ายที่ไหนครับ
สวยมากๆๆ
น่าจะเป็น..บ้าน..พิภิทภัณฑ์..ที่ไหนสักแห่งใช่ไหมคะในรูป...เป็นเพียงภาพและฝัน..ของคนในปัจจุบัน...ทุ่งดอกไม้หน้าบ้าน..และบ้าน..คงไม่มีคนอยู่...(เศร้าค่ะ)..คุณป้าแดง...กับคำว่า..แก่...(แต่มันก็เป็นได้แค่นั้นเอง..ก่อนตายหลีกเลี่ยงไม่ได้)
คนแก่ฝรั่ง..(ทำตัวให้ตาย..มากขึ้น)ภาพที่สมบูรณ์..คำว่าภาระครอบครัวและสังคม..รวม..ใช้เวลาปรับเปลี่ยนมาเป็นร้อยปี..จึงยังเป็นแค่ปรากฏการณ์..ของคำว่าเปลี่ยน..กับธรรมชาติ..ที่ต้องการคำว่า..ธรรม..ให้มากขึ้นกับ..มนุษย์..ทุกวันนี้..
ใช่ไหมเจ้าคะ...(แอบคิด)
"สิ่งที่ผ่านมา ทุกอย่าง ล้วนเป็นสิ่งดี" .... เป็นบทเรียน สอนเราด้วย นะคะ
การได้ดูแลบุพการี ช่างเป็นบุญยิ่งนัก
การดูแลผู้สูงอายุเป็นภาระงานที่หนักหนาทั้งสำหรับบุคลากร และญาตินะคะ ต้องใช้ความรู้ ความเข้าใจ ความอดทน
เห็นใจทั้งญาติ และสถานบริการ
เราน่าจะพัฒนาศูนย์ดูแลผู้สูงอายุที่มีโรคเริ้อรังเต็มรูปแบบแยกไปจาก รพ. นะคะ
เห็นด้วย กับทุกท่านค่ะ
คุณยายธี บ้านในรูป เป็นบ้านจิมทอมสัน ที่โคราชค่ะ
ขอบคุณทุกท่านค่ะ
เศร้าค่ะ ถ้าปล่อยให้พ่อตัดสินใจในการรักษาทุกขั้นตอนจะดีกว่าไหม เจ็บปวดที่ลูกปฏิเสธการรักษาพ่อ
โอกาสที่ดีที่สุดของการเกิมาเป็นมนุษย์ คือการได้ดูแลบุพการี
ขออนุญาติเรียนถามป้าแดงค่ะ หากถอดประเด็นในแต่ละข้อได้ดังนี้ พอจะได้มั้ยคะ
- การรับฟัง เปิดโอกาสให้ผู้ดูแลได้ระบายความรู้สึก ความคิด
- การไม่ตีตรา ตัดสิน และพยายามเข้าใจบริบทของผู้ดูแลแต่ละครอบครัว
- การบรรเทาความรู้สึกผิดของผู้ดูแลที่คิดว่าตนไม่สามารถทำหน้าที่ได้เต็มที่
ขอบคุณค่ะ ^^
ใช่ค่ะ แสดงความเข้าใจผู้ดูแลที่รู็สึกผิด และเปิดโอกาสให้เขาระบาย
ขอบคุณค่ะป้าแดง ^^