ยิ่งนาน ยิ่งเปลี่ยน

เข้ามาอ่าน ตัวหนังสือที่เขียนทิ้งไว้ก่อนกลับมาใช้ชีวิตที่บ้านนอก

เคยบอกตัวเองว่าเวลาผ่าน คนเราเปลี่ยน ทุกอย่างจะไม่หยุดอยู่ที่เดิม

ผ่านไป 7-8 ปี

ไอ้ที่เคยคิดว่าเปลี่ยนอยู่แล้ว ยิ่งเปลี่ยนกันเข้าไปใหญ่

เวลาไม่เคยหยุดอยู่กับที่เลย ไม่เลย

นั่งมองตัวเองผ่านตัวหนังสือเก่า แล้วคาดเดาความคิดตัวเองตอนนั้นไม่ออก

หมายถึง

มันฟุ้งกระจายเหมือนพยายามสื่อความให้ดูแสนฉลาด

แต่มันไล่จับมารวมกันไม่ปะติดปะต่อและไม่ใกล้คำว่าฉลาดเลยสักน้อย

นึกฮาๆว่า นี่คือความคิดในช่วงเวลาก่อนเดินทางกลับมาที่บ้านเกิดรึ?

ตอนนั้นนึกว่าตัวเองโตแล้ว

พอมาอ่านตัวหนังสือตอนที่โตกว่าเดิม

เลยรู้ว่า ตัวเองไม่ได้ใกล้คำว่าเติบโตเอาเสียเลย 

อีก 5 ปี 

ถ้าย้อนมาอ่านบันทึกหน้านี้อีกหน 

จะรู้สึกเหมือนที่กำลังรู้สึกกับตัวหนังสือเมื่อหลายปีก่อนมั๊ย?

แบบ ก็ไม่ได้เห็นจะพัฒนาความเติบโตไปมากกว่านี้ 

แต่นั้นแหละ สิงที่ดีที่สุดในการยังเขียนมันอยู่ก็คือ

เราไม่เหมือนเดิม เวลาไม่เหมือนเดิม 

ไม่เคยมีอะไรเหมือนเดิมเลย 

:) 

[ยายธี]

อิอิ..เจ้าค่าๆๆ..เปลี่ยนๆๆ..อ้ะะๆๆๆ