"โลกสากล คนจำเพาะ" (กลอน)
โลกกว้าง ไพศาล ประมาณยาก
เป็นแหล่งดัก ปลักหลุมพราง สร้างรูปขันธ์
เป็นเวที ที่เพาะ เกาะชีวัน
สร้างสายธาร วัฏจักร รักถาวร
โลกมีพร้อม ยอมให้ ใครทั้งหมด
ไม่มีอด ลดเกียรติ ยัดเยียดสอน
เป็นสวนครัว สวนครอง ทั้งผองตอน
เป็นที่ร้อน ที่ผ่อนเย็น ทุกข์เข็ญใจ
ดินน้ำป่า อากาศ ธาตุต่างๆ
เป็นแหล่งสร้าง ร่างสัตว์ วิวัฒน์สาย
เป็นสัตว์บก สัตว์น้ำ ตามพงไพร
เป็นพืชใหญ่ สายพันธุ์ อนันต์นอง
มีมนุษย์ สุดยอด รอดพ้นผ่าน
วิวัฒน์การ ผ่านกล ผลสนอง
ผลผลิต จิตใจ (คือ ) กำไรทอง
มีสมอง เป็นเสมือน เขื่อนเก็บสาร
โลกกว้างใหญ่ ไร้เจ้าของ ครอบครองยึด
ใครหลงยึด ย่อมฝืดขัด รัดประหาร
ศาสน์สอนเตือน มาเยือนโลก อย่ายกมัน
เป็นทางผ่าน เมื่อกาลพ้น คนสลาย
โลกคือสิ่ง สากล อย่างล้นหลาก
ใครยินอยาก ย่อมยล ตามผลใฝ่
ยิ่งอยากเยอะ ก็เลอะโลภ สยบใย
ผูกพันให้ ใหลหลง เป็นกรงกรรม
สิ่งล่อลวง ปวงโปรด โหลดล่อหลอก
ทุกซอกตรอก มีหมอกควัน ชวนให้ถาม
ยั่วยวนอยาก ปากท้อง สนองกาม
ไหลไปตาม กามกล สากลธาร
สังคมโลก ตกใน ใคร่ตัณหา
พัฒนา หาทาง สร้างเป็นฐาน
สรรพสิ่ง พึ่งพิงได้ ใต้บาดาล
เกิดจากฐาน บ้านโลก ไม่บกแห้ง
สรรพสิ่ง ทิ้งอยู่ ในอู่โลก
ถูกคนยก โยกย้าย ไปหลายแห่ง
ทั้งธาตุสี่ ตีสสาร เป็นงานแพง
บ้างดัดแปลง แผลงแร่ธาตุ ขัดเป็นทอง
โลกสากล ล้นเหลือ เถือเอาผล
โลกไม่บ่น ยังทนได้ ไม่มีหมอง
ชั่งใจกว้าง ดวงใจ ไม่ลำพอง
สัตว์ทั้งผอง ปองหมาย โลกไม่กลัว
เหมือนเช่นว่า ของสากล ที่ปนจิต
ที่สถิต ในจิตใจ ทำลายหัว
เป็นเยื่อใย ที่ยืดเยื้อ เถือทุกตัว
ที่เกลือกกลั้ว ให้มัวหมอง มองผิดทาง
สิ่งสากล ที่ดลใจ ให้ชาติช้ำ
ทุกเช้าค่ำ มันย่ำยี มีทุกขัง
กิเลสขันธ์ ตัณหา อวิชชัง
มีเหตุสร้าง ร่างเกิดแก่ แปรเจ็บตาย
สิ่งสากล ชนทั้งผอง เกี่ยวข้องอยู่
ต้องต่อสู้ อยู่กับมัน ยันสลาย
ทุกชาติเชื้อ ถูกเสือย่ำ เข้าทำลาย
ไม่มีใคร หนีไกลพ้น คนโลกีย์
สิ่งเฉพาะ เจาะจง ลงที่มรรค
ศาสน์ฟูมฟัก เป็นหลักชัย ให้รัศมี
โลกกว้างใหญ่ ไพศาล ปฐพี
จะหลบลี้ หนีไกล จุดใดกัน
เมื่อปักหลัก พักกาย ให้ใหญ่โต
อย่างี่โง่ โวเว้า เข้าใจขันธ์
เรียนให้รู้ ดูให้เห็น เจนชำนาญ
กายสังขาร งานที่จิต ลิขิตตน
รู้เข้าไป ให้ลึก ฝึกละเอียด
จิตละเมียด อย่าเกลียดใจ ให้สับสน
เจาะจิตได้ ให้ถึงโลก ของจิตตน
จิตคือกล รหัสไข ไปจักรวาล (จิต)
นี่คือทาง เฉพาะ ที่เหมาะสม
เป็นทางพรหม ทางพระ สละขันธ์
ไม่เกิดแก่ เจ็บตาย หลายชาติพันธุ์
เป็นทางหั่น วัฏจักร หักอัตตา
โลกปัจจุบัน มั่นหมาย ไปสากล
จึงถูกพล ถูกผลัก เป็นยักษา
อยากเก่ง เบ่งอวด ปวดอุรา
จ้องเข่นฆ่า ราวี มีแต่ภัย
สังคมจม ล่มหล่น กลกิเลส
กลายเป็นเหตุ มนุษย์คน ปนสัตว์ร้าย
ธรรมชาติ ขาดสมดุล เกื้อกูลไพร
นี่คือภัย แห่งสากล คนเผชิญ
ภัยเฉพาะ เพาะที่ใจ ให้ใหลหลง
ให้ถือองค์ ถืออัตตา น่าสรรเสริญ
เห็นแก่ได้ ใฝ่หา ราคาเงิน
จนหลงเดิน เพลินในเกาะ จำเพาะตน
โลกสากล คนจำเพาะ กระเทาะไข
เกิดมาใช้ ชีวิต ติดดอกผล
รู้โลกแท้ แน่ซึ้ง ถึงแดนกล
คือรู้กล ในกองกาย รู้ใจตัว
นี่คือรู้ ลู่ทาง สว่างแจ้ง
รู้สำแดง แห่งธรรม รู้กรรมชั่ว
รู้ตื่นลึก กว้างไกล วิสัยชัวร์
คือรู้ตัว รู้โลก รู้รกธรรม
ฉะนั้นแล แม่เอย สหายพรรค
พี่น้องรัก ญาติไทย ในสยาม
จงปลดเปลื้อง เรื่องตน ให้พ้นกาม
ปลูกจิตตาม ถนนธรรม ให้งามเอย
------------------(๑๕/๑๐/๕๗)--------------------
ความเห็น (2)
เป็นคำสอนที่ดีมากค่ะ ใช่เลยค่ะ .... สิ่งใดๆๆ ที่มีบนพื้นโลก มีแต่ให้ มนุษย์ รับอย่างเดียว บ้างยังทำร้ายโลกด้วย นะคะ
ปลูกต้นไม้..ในใจคน..เหมือนสร้างถนนธรรม..ใช่ไหมเจ้าคะ..