โรงเรียนอะไรกันนี่ _ตอนที่ ๕_ไปเดินเล่นได้ถ้า...
โรงเรียนโทโมเอ ถ้านักเรียนชั้นใดทำแบบฝึกหัดที่ต้องทำได้ครบหมดในตอนเช้า จะได้รับอนุญาตให้ไปเดินเล่นในตอนบ่าย
บ่ายนั้น คุณครูประจำชั้นของโต๊ะโตะจังกับเด็กๆ ๙ คนเดินเล่นไปริมแม่น้ำ ตามแนวต้นซากุระที่เพิ่งออกดอก และทุ่งดอกผักกาดสีเหลืองอร่าม
เด็กๆ เดินไปพลาง คุยไปพลาง ท้องฟ้าสีคราม ผีเสื้อบินว่อนทุ่งสีเหลือง
ครูชวนเด็กดูดอกผักกาดสีเหลือง “นี่คือดอกผักกาด รู้ไหมว่าทำไมดอกไม้จึงบาน” ครูอธิบายเรื่องเกสรตัวผู้ เกสรตัวเมีย และ ผีเสื้อ เด็กๆ นั่งลงสังเกตดอกไม้ใกล้ชิด
คุยกันจนหมดข้อสงสัยแล้วเด็กๆ เดินต่อไปที่วัดคุฮองบุตสึ ที่บ่อน้ำใกล้วัด โต๊ะโตะจังกับเพื่อนคุยเรื่อง ดาวที่ตกลงในบ่อ ชวนกันชะโงกหาดาวในบ่อเมื่อไม่พบ โต๊ะโตะจังสรุปว่า
“ฉันคิดว่าดาวนอนตอนกลางวัน แล้วตื่นขึ้นมาส่องแสงตอนกลางคืน”
เด็กๆ สนุกกับการดูโน่นนี่นั่นในวัด ทักทายคนที่พายเรือในสระ ฯลฯ โต๊ะโตะจังตื่นเต้นกว่าใครเพราะเป็นการมาครั้งแรก จนครูชวนกลับ
เท็ตสึโกะ (ผู้เขียน) พรรณนาไว้ว่า :
“ชั่วโมงเดินเล่นที่อิสรเสรีและดูเหมือนว่าได้ไปเที่ยวนั้น ความจริงเป็นการสอนวิทยาศาสตร์ ประวัติศาสตร์ และธรรมชาติวิทยา โดยที่เด็กๆ ไม่รู้ตัวเลยว่า กำลังเรียน”(หน้า๓๗)
......................
บันทึกเพิ่มเติม(ของฉัน)
การเรียนรู้โดยไม่รู้ว่า “กำลังเรียน” น่าจะเป็นการเรียนรู้ที่มีความสุขสำหรับเด็กๆ ทุกคน แต่ครูจะทำได้อย่างไร?? เพราะมันเป็นโจทย์ที่ยาก คุณครูอาจหมั่นไส้ฉันที่ไม่เป็นครูแต่บังอาจตั้งคำถามกับคนที่เป็นครู ก็ต้องขอโทษ
อาทิตย์ที่ ๑๔ กันยายน ๒๕๕๗
เขียนที่เชียงใหม่ ร้อนอ้าวบรรเทาลงหลังฝนตก
อ้างอิง: คุโรยานางิ เท็ตสึโกะ. โต๊ะโตะจัง เด็กหญิงข้างหน้าต่าง. แปลโดย ผุสดี นาวาวิจิตร. กรุงเทพ : สำนักพิมพ์กะรัต , ๒๕๒๗. หน้า ๓๓-๓๘ ตอน “ไปเดินเล่น”
ความเห็น (6)
เดินเล่น เห็นความจริงรอบตัว เป็นการเรียนรู้นอกห้องเรียนที่ดีมากๆค่ะ....
ขอบคุณพี่ใหญ่นงนาท สนธิสุวรรณ มากค่ะ
ดิฉันมีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นเด็กๆ ออกมาเรียนรู้นอกห้องเรียน มองเหลียวหลังเชียวค่ะ
-สวัสดีครับพี่หมอ
-ตามมาอ่านและให้กำลังใจนะครับ
-ชอบ ๆ "ถ้านักเรียนชั้นใดทำแบบฝึกหัดที่ต้องทำได้ครบหมดในตอนเช้า จะได้รับอนุญาตให้ไปเดินเล่นในตอนบ่าย"
-ขอบคุณครับ
อยากเป็นนักเรียนโรงเรียนโทโมเอละซี น้องเพชร เพชรน้ำหนึ่ง