"จับมือ กอดกัน เธอฉัน เพื่อนกันตลอดไป" ... (โครงการครูเป็นเลิศ : ครูดี คนดี พลเมืองดี)
ณ โครงการหนึ่ง ซึ่งมีความใฝ่ฝันลึก ๆ ที่อยากจะสร้าง "ครูต้นแบบ" ขึ้นมาสักชุดหนึ่ง
...
...
เมื่อฉันเห็นภาพนี้ ฉันคิดถึงเพลง "สองเราเท่ากัน" ในท่อนสร้อย
เพลงเก่าที่มีความหมายของพี่เต๋อ เรวัติ พุทธินันท์ ที่ได้ทิ้งโลกนี้ไป
แต่เพลงหลายเพลงยังอยู่ในหัวใจของคนหลายคน
...
"... มือจับมือ ใจคล้องใจ
ไม่มีใครนำใคร
ไม่มีใครตามใคร
สองเรา เท่ากัน
ผูกพัน สายใย
สองเราเข้าใจ
ก้าวเดินไป พร้อมกัน ..."
...
...
เพลง "สองเราเท่ากัน"
ที่มา : http://www.youtube.com/watch?v=uaRIRVKIv3M
...
...
เพียงแค่ "การจับมือ" เพียงเบา ๆ ของคนสองคน
ดูเหมือนจะเป็นเรื่องห่างไกล เมื่อเวลาไป ๒ ปี
แห่งการเป็นนักศึกษา "ครูเป็นเลิศ"
ที่เกือบเคยเตลิดเข้าป่าพงจากอุปสรรคอันธรรมดา
แต่แสนจะมากมาย เมื่อเวลาเดินผ่านไปข้างหน้า
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
เมื่อวันเวลาแห่งการหลงลืมในมิตรภาพเกือบเลือนหาย
วันนี้ (๖ ส.ค.๕๗) จึงเป็นวันเริ่มต้นใหม่ในมิตรภาพอีกครั้ง
มือที่จับกัน มือแล้ว มือเล่า ... จับกันอย่างแน่นสนิท
ไม่ต่างจากหัวใจในแต่ละดวงของเด็กครูเป็นเลิศ
โครงการแห่งความฝันของคนเป็นครู
...
วิทยากรทั้งสองท่านได้ดึงพลังชีวิตนั้นกลับมาอีกครั้งหนึ่ง
...
...
...
...
...
ทุกชีวิตมีร่องรอยเป็นของตัวเองเสมอ
...
...
...
...
...
...
เมื่อการจับมือกลายเป็นเพียงแต่จุดเริ่มต้น
...
...
...
...
...
...
...
...
จากหนึ่งเป็นสอง จากสองเป็นสี่ แล้วจับมือต่อไปเรื่อย ๆ
จนกระทั่งการโอบตัวซึ่งกันและกัน
...
...
...
...
เธอจำมิตรภาพเก่า ๆ ของเราได้ไหม ...
...
...
...
...
"ใครคือคนที่เราอยากกอดที่สุด ไปเลย" ... เสียงวิทยากรเปิดหัวใจให้กับพวกเด็ก ๆ
...
...
...
...
แล้วการ "กอด" ก็เริ่มต้นขึ้น ...
...
...
...
...
...
...
...
...
จงทิ้งความขวยเขินเอาไว้ข้างหลัง
แต่ตรงหน้าของเราตรงนี้ คือ "เพื่อน"
ที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเรามานาน
ไม่ใช่หรือ?
...
...
...
...
...
...
น้ำตาแห่งมิตรภาพจึงเริ่มเอ่อล้นออกมาแบบไม่ได้ตั้งตัว
...
...
...
...
เมื่อหัวใจของพวกเธอทุกดวงหลอมรวมกัน
ก็ไม่มีใครที่จะมาแยกหัวใจนี้ออกได้
เพราะพวกเธอ คือ "เพื่อนกัน"
เพื่อนกันตลอดไป
ตราบจนสิ้นลมหายใจ
ก็ไม่มีวันขาดกัน
...
...
อย่าให้ใครมาแยกหัวใจเธอจากกันได้
...
...
ณ โครงการผลิตและพัฒนาครูสู่ความเป็นเลิศ ...
เชียงใหม่ (ศูนย์แม่ริม สะลวง-ขี้เหล็ก)
ในวันที่ฝนตกโปรยปรายตลอดเวลา
...
...
ความเห็น (14)
อายที่ได้กอด หรืออายที่จะแสดงออกทางสีหน้าว่าอาย ก็ไม่รู้นะคะ 55
ครูจะเป็นผู้นำอนาคตของประเทศไทยครับ
อยากให้สารคามเขตสามได้ร่วมกับ ม.ราชภัฏสารคามคงอบอุ่นเฉกเช่นที่ปรากฎบนภาพครับ..
-กอดๆ ๆ ๆๆ อบอุ่นในวันฝนโปรยปราย...
-ขอบคุณภาพแห่งความประทับใจนะครับครู
สงกะสัยจะทั้งสองอย่างครับ ตอกมัดกล้า 555
เราเองก็คาดหวังเช่นนั้นลึก ๆ ครับ คุณหมอ ทิมดาบ ;)...
โครงการนี้เกิดขึ้นที่เราเป็นแห่งแรกของประเทศนี้ครับ ท่านอาจารย์ prayat duangmala ;)...
ขอให้มีครับ ;)...
ขอบคุณมากครับ คุณ เพชรน้ำหนึ่ง ;)...
การกอดเป็นปมด้อยของผม...
ในเวที ผมถึงชดเชย บำบัดตัวเอง
ด้วยการส่งเสริมให้คนในเวทีกอดกัน....
กอด และกอด...
และผมก็เฝ้าดู...ชื่นชม และโอบกอดผู้คนผ่านดวงตาของผมเอง
วิทยากรทั้งสองท่านได้ดึงพลังชีวิตนั้นกลับมาอีกครั้งหนึ่ง
(แน่ใจ นะครับ)
ดีมากครับ คุณ แผ่นดิน 555
หรือว่า ผมต้องเขียนใหม่ว่า
"วิทยากรทั้งสองท่านได้ดูดพลังชีวิตนั้นให้หายอีกครั้งหนึ่ง" 555
แค่การกอดง่ายๆ
ก็มีพลังครับ
ดูแล้วมีความสุขมากๆ
ได้เรียนรู้ ได้ทำกิจกรรมกับนักศึกษา
ขอบคุณอาจารย์มากๆที่ดูแลเป็นอย่างดี
ดีใจที่ได้เดินทาง พบว่าการเวลาที่ผ่านไม่มีอะไรสูญเปล่าเลย
ได้เรียนรู้มากๆเลยครับ ขอบคุณครับ
ปล ถึงมหาวิทยาลัยแล้วครับ
ยินดีมาก ๆ ครับ ที่อาจารย์ ขจิต ฝอยทอง ให้เกียรติมาก ๆ ;)...