รอกินทุเรียน
ในที่สุด บ้านน้อย (บ้านป้าน้อย) หลังนี้กำลังมีทุเรียนให้กินแล้วนะครับ...
ไม่ใช่ ย่ามะหวาด ไม่ใช่กบ ไม่ใช่หมอนทอง ไม่ใช่ชะนี หรือไม่ใช่พันธุ์ที่หลาย ๆ คนรู้จัก แต่ที่กำลังจะได้กินคือ ทุเรียนเทศ
ทุเรียนเทศ หรือทุเรียนน้ำ ผมเคยกินสมัยเมื่อตอนเป็นเด็ก เป็นผลไม้เนื้อนุ่มคล้ายน้อยหน่า แต่มีรสชาติเปรี้ยว ๆ หวาน ๆ อร่อยชุ่มคอ ชื่นใจ เมล็ดยาวรีสีดำ เวลากินต้องระวังเมล็ดจะหลุดเข้าคอ...
ตอนเป็นเด็กอยู่บ้านนอก เมื่อถึงเวลาปิดเทอม เด็ก ๆ ก็มักจะหากิจกรรมทำ หารายได้เล็ก ๆ น้อย ๆ ผมยังเคยให้แม่ไปซื้อทุเรียนเทศจากตลาดมาแบ่งขายเป็นชิ้น ๆ แล้วใส่ถาดเดินขายในชุมชนที่ผมอยู่ ตอนนั้นก็พอมีรายได้ไว้กินขนมตามประสาเด็ก
พอโตขึ้นมา มาเรียน มาทำงาน กลับไม่ค่อยพบหรือเจอผลไม้ทึ่เคยกินในวัยเด็กอย่างเช่นทุเรียนเทศเลย แต่ก็ยังจำรสชาติและความอร่อยได้ดีอยู่ วันหนึ่งผมได้เดินเที่ยวงานเกษตรแฟร์ แล้วพบต้นไม้ชนิดหนึ่งวางขายอยู่ ด้วยความคุ้นหน้าคุ้นตาดี เดินเข้าไปถามคนขายจึงได้รู้ว่าเป็นต้นทุเรียนเทศ หรือทุเรียนน้ำ ผมจึงซื้อมาปลูกที่บ้านไว้ต้นหนึ่ง (ตอนนั้นราคาต่อต้นยังไม่สูงเท่าไร)
ถัดมาอีกอีกปี ไปเดินงานเกษตรแฟร์เช่นกัน พบว่า มีต้นทุเรียนเทศ ขายหลายร้าน และมีผลิตภัณฑ์จากใบต้นทุเรียนเทศวางจำหน่ายในรูปชาด้วย เข้าไปพูดคุยจึงได้ทราบว่า ใบ ของทุเรียนเทศนั้น มีสรรพคุณทางยาสมุนไพร ช่วยโน่น นี่่ นั้น มากมายอยู่ ซึ่งผมยังไม่มีความรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้เท่าไร ขออนุญาติไม่บันทึกไว้ แต่หากสนใจสามารถค้นคว้าเพิ่มเติมได้นะครับ และพอมีข้อมูลเกี่ยวกับสรรพคุณของต้นทุเรียนเทศแล้ว ทำให้ราคาของต้นไม้ชนิดนี้ สูงขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าตัวนัก ผมนึกในใจ ดีนะที่ผมตัดสินใจซื้อซะก่อน แต่สิ่งที่ผมตัดสินใจซื้อเป็นเพราะอยากอนุรักษ์ต้นไม้โบราณ ที่ผมหาดูได้ยากมากกว่า คือ ผมอยากมีต้นทุเรียนเทศ และอยากมีลูกทุเรียนเทศไว้กินเป็นของตนเองเท่านั้นแหละครับ
ผมนำต้นทุเรียนเทศมาปลูกไว้นานแล้วล่ะ มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ต้นเขาคงสมบูรณ์ดีแล้ว จึงออกดอกออกมาก ทีแรกก็ดีใจว่าจะได้เห็นลูกแล้วแต่ดอกก็ร่วงหมดไม่เห็นลูกเล็ก ๆเลย เป็นแบบนี้อยู่หลายรอบจน หมดอารมณ์ที่ได้เห็นดอกแล้ว
ดอกที่ถ่ายเก็บไว้ตอนที่ต้นมีดอกช่วงแรก ๆ
และแล้ววันที่ได้เห็นลูกทุเรียนเทศก็มาถึง เช้าวันนี้ วันหยุดฉลองสงกรานต์ ระหว่างรอไปทำบุญถวายอาหารพระตอนเพล ผมใช้เวลาที่รอพูดคุย ทานอาหารเช้ากับครอบครัว เสร็จแล้วก็เดินย่อยอาหารพร้อมกับเดินดูต้นไม้ ดอกไม้ และเพื่อนในสวน และไม่ลืมแวะไปดูต้นทุเรียนเทศที่ปลูกไว้ เมื่อข้ามสะพานไปถึง แหงนหน้าดูต้นเท่านั้นแหละ ความรู้สึกดีใจและปลื้มใจมีสุด ๆ เมื่อพบว่า ต้นทุเรียนเทศของผมมีลูกเท่ากำมือผมแล้ว เสียงดังจึงบังเกิด เรียกให้พ่อ แม่ มาดู มาเก็บภาพไว้ แม่บ่นว่า นึกว่าดอกและลูกจะออกตรงส่วนล่างของต้น จึงมองแต่จุดเดิมที่เคยเห็นดอก ไม่คิดว่าจะไปบานและติดลูกตรงปลายยอดกิ่งสูง ๆ แต่ก็ดีใจร่วมกันที่ได้เห็นสิ่งที่ได้ดูแล รดน้ำ เก็บเถาวัลย์ และเฝ้ามองเฝ้าติดตามร่วมกัน จนมีลูกมาให้เชยชมในวันนี้
นี่แหละความสุขของกิจกรรมที่ทำร่วมกันในครอบครัว และความสุขแห่งการรอคอย เป็นอีกความสุขหนึ่งที่หาได้ภายในบ้านน้อย ๆ หลังนี้ และคิดว่าหลาย ๆ คนคงจะมีความสุขอยู่รอบ ๆ ตัวในครอบครัวของแต่ละคนนะครับ
ความเห็น (7)
ไม่ค่อยพบนะครับ
พบแต่ภาคใต้
เรียกว่าทุเรียนน้ำ
ตอนไปตรังเจอหลายต้นเลยครับ
ขอบคุณมากครัยสวัสดีปีใหม่ไทยครับ
แถว ๆ บ้านคุณมะเดื่อเรียก ทุเรียนแขก เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเจอแล้ว
เป็นบันทึกน่ารักมากเลยนะครับ
ขอให้คุณโนบิตะ มีความสุขเหมือนกับวันที่เห็นทุเรียนเทศ แบบนี้ทุกวันนะครับ
ขอบคุณมากมากนะครับ
แค่รอกินก็มีความสุขแล้วนะคะ ^_,^
เรียนเทศ เรียนน้ำ ที่บ้านเหลือแต่ต้น มีคนรูดใบเอาไปต้มหมดแล้ว
เรียนเทศ อร่อยค่ะ กลิ่นหอมแปลกๆ เนื้อสีขาว เมล็ดเล็กๆ สีดำคล้ายน้อยหน่า หวาน ทานอร่อย
เด็กๆ เคยเอามาทำแกงคั่ว
พืชผลงามๆนำความสุขมาให้นะคะ
