Super mom แม่นอกกรอบ ตอน 1 เปิดสมุดบันทึกใหม่
ดิฉันเป็นแม่ที่ อาจไม่เหมือนแม่ในยุคนี้เอาเสียเลย ( วัดจากบรรดาแม่ๆ ทั้งหลายที่รู้จัก ) โดยเฉพาะเรื่องการศึกษาของลูก นั้น บรรดาแม่ๆ ที่เป็นเพื่อนทั้งหลายจะหลีกเลี่ยงที่จะพูดกับดิฉันเรื่องนี้ เพราะหากพูดกันเมื่อไหร่ เป็นได้วงแตก เหตุเพราะดิฉันเองมีความแตกต่างในการเลี้ยงลูกที่ไม่เหมือนแม่คนอื่นเอาเสียเลย บรรดาเพื่อนๆของดิฉันพยายามบอกดิฉันว่า เพื่ออนาคตลูก เราต้องหาสิ่งที่ดีที่สุดให้ลูก ซึ่งที่บรรดาเพื่อนของดิฉันทำกันก็คือ การส่งลูกไปเรียนในโรงเรียนดังในตัวจังหวัด เพื่อการรันตีว่านี่คือสิ่งที่ดีที่เราเลือกให้ลูก เริ่มต้นตั้งแต่อนุบาลกันเลยทีเดียว ความคิดแบบนี้ ดิฉันไม่รูว่ามันเริ่มต้นมาสู่อำเภอ และหมู่บ้านได้อย่างไร ตั้งแต่เมื่อไหร่ อะไรเป็นแรงขับให้เกิดปรากฎการณ์แบบนี้ แต่เหตุการณ์นี้มันกำลังเกิดกับ อำเภอที่ ฉันอาศัยอยู่ มีระยะทางจากจังหวัด ก็ถือว่าไม่ใกล้ และไม่ไกล 60 กม. แต่สำหรับฉันการส่งลูกไปเรียนที่ตัวจังหวัดด้วยระยะทางขนาดนี้ มันคือ “โคตรไกล” ให้ตายเถอะ ไปกลับทุกวัน เสียเวลาไปกลับไม่น่าจะต่ำกว่า 2-3 ชม. คงมีหลายคนสงสัยขับช้าจริงแค่ 60 กม. ไม่ช้าหรอกนะก็ตามกฎหมายกำหนดนั่นแหล่ะ แต่ที่ช้าน่ะรถติดในเมือง ไปซะเป็นชั่วโมง แล้วเดินทางด้วยรถตู้ไปกลับทุกวัน กึ๋ยยยย์.... อันตรายมาก ทำไมพ่อแม่ไม่คิด น่าเป็นห่วงจริง
ดิฉันมานั่งวิเคราะห์ดูแล้ว ก็ เดาเล่นๆประมาณวัฒนธรรมการส่งลูกเรียนในจังหวัดนี่ว่าน่าจะมาจากการแข่งบุญบารมีกันนั้นมากกว่า ต่างคนต่างบอกต่อๆกันว่าที่นี่ ที่นั่นครูสอนดีมาก ๆ ดิฉันเคยถามเพื่อนๆ ว่าไอ้สอนดีนี่เขาวัดจากอะไร ก็คนนี้สอบได้นั่น คนนั้นสอบติดนี่ ได้คำตอบประมาณนี้แหล่ะ ดิฉันถามต่อว่า แล้วเขามีความสุขมั๊ย บรรดาเพื่อนๆจะตาเขียวปัดใส่ทุกทีไปซิน่า เป็นอันได้เลิกการสนทนากันเรื่องนี้แต่โดยดี จึงรู้สึกอึดอัดใจคุยกับใครเขาก็ไม่ได้ เอาว่ะ เอามาบันทึกให้ลูกรู้ความคิดของแม่นอกกรอบอย่างดิฉัน กันหน่อยว่าคิดอะไรอยู่ เพื่อแลกเพื่อนเรียนรู้แบบ ไม่กระทบความคิดกันซึ่งหน้า แบบนี้น่าจะพอไหว เผื่อได้ระบายความอัดอั้นในระบบการศึกษา ให้บรรดาครู ๆทั้งหลาย ที่เป็นสมาชิกที่นี่ (น่าจะมากกว่า blog อื่น ) ได้ช่วยเสนอแนะ แลกเปลี่ยนประเด็น น่าจะเป็นประโยชน์ เพราะคิดว่าในประเทศไทยนี้น่าจะมีแม่อย่างดิฉันบ้างล่ะไป๊
ยังไงก็เข้ามาติดตามบันทึกของ super mom แม่นอกกรอบด้วยนะค่ะ
ชลัญธร
24/3/57
เมื่อคืน คิดถึงไจไ๋ วันนี้มายล สองแม่ลูกผูกกมล ยามได้ยลแสนชื่นใจ...ไจไจ๋
จำได้ว่าที่พิมาย
ก็สอนภาษาอังกฤษได้ดี
ย้ายมาอยู่โรงเรียนใกล้บ้าน
แล้วคุณแม่สอนเองบ้างก็ดีนะครับ
สงสารไจไจ๋เดินทางไกล
ขอคุณค่ะท่านวอญ่าคิดถึงเช่นกันค่ะ
อ.หมวยน้อยเรียนอยู่ บ้านนอกจ้า บ่กล้าส่งเข้าเมือง หรอก สงสารลูก
คงได้มีโอกาสไปกราบป้าใหญ่ แน่ค่ะ คิดถึงนะค่ะ
- ถ้าพ่อแม่จะสอย เฮย.... สอนเอง พ่อแม่ต้องทำการบ้าน และมีแหล่งข้อมูล (ตำรา คู่มือ เฉลย เทคนิค อากู๋) คุณครูจะไม่(มีเวลา)สอน กลเม็ดเคล็บลับ สุดยอดของวิชาที่โรงเรียน (ไม่รู้เป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อใด) ตั้งไปเรียนกันที่โรงเรียนกวดวิชาอาคมต่างๆ พลังยุทธเด็กจึงแก่กล้า
- คงไม่มีปัญหาของพ่อแม่ที่จะสอนเอง ในวัยประถมศึกษา แต่ถ้าเข้า ม.ต้น ม.ปลาย ไว้ค่อยคิดอีกที
- อ. โอ้อโณ แนะนำอย่างไรดีหนอ?? (ขอใช้สิทธิ์พาด อิง 555 )
นอกกรอบไปไกลมากทีเดียว 555
เข้ามาติดตามแม่นอกกรอบ
ตัวผมเองไม่เคยให้ลูกเรียนไกล ตอนอนุบาลย้ายลูกมาใกล้ที่ทำงาน
ตอนมัธยมย้ายบ้านตามโรงเรียนลูก
ตอนนี้เข้ามหาวิทยาลัยแล้ว กะจะย้ายไปอยู่นครปฐมเชียวล่ะ ถ้าลูกไม่ห้ามก่อน 555