สาวน้อยขี้อายเธอมาคลายเครียด
วันจันทร์ที่ผ่านมาเป็นหน้าที่ของสาวน้อยตัวเล็กๆ ชอบนั่งโต๊ะหลังสุดของห้องมาพูดหน้าชั้นเรียน แต่เธอได้ร้องขอเวลาให้เตรียมตัวดังนั้นครูนกเลยเล่าเด็กๆ เกี่ยวกับประสบการณ์ไปดูงานที่เมืองกุ้ยหลิน ประเทศจีน เมื่อเล่าจบสาวน้อยออกมาแต่ก็ยังไม่สามารถจะเล่าได้ทันที ทั้งเพื่อนและครูก็ส่งกำลังใจในที่สุดเธอก็เริ่มได้
เธอตั้งหน้าตั้งตาอ่านไม่ยอมสบตากับใครเลย ครูนกต้องขอบคุณเพื่อนที่เลือกเธอมาพูดหน้าชั้นเรียนเพราะจะได้ฝึกความกล้า ฝึกทักษะการสื่อสารต่อสาธารณะชน
เรื่องที่เธอเล่าเกี่ยวกับ 10 ข้อเพื่อคลายเครียดเป็นประโยชน์ต่อเพื่อนๆ และโดยเฉพาะตัวเธอเอง ครูนกสังเกตจากเพื่อนๆ ก็ดูจะลุ้นไปกับการอ่านของเธอซึ่งรายละเอียด 10 ข้อมีประโยชน์แน่นอนต่อผู้ฟัง 1. ออกกำลังกาย 2. พูดระบายความเครียด 3. นอนหลับพักผ่อนให้เพียงพอ 4. ทานอาหารคลายเครียด 5. พักผ่อนท่องเที่ยว 6. ดนตรีคลายเครียด 7. การใส่กลิ่นบำบัดอโรมาเทอราปี่ 8. ฝึกหายใจคลายเครียด 9. การฝึกผ่อนคลายกล้ามเนื้อ 10. คลาดเครียดด้วยการนวด
สิ่งทีสาวน้อยคนนี้ต้องฝึกเพิ่มเติมคือ ความมั่นใจในตนเองและการกล้าแสดงออกอย่างสร้างสรรค์ ซึ่งคงต้องใช้เวลาสักระยะหนึ่ง เพราะสุดท้ายครูนกถามเธอว่า จะเลือกให้ใครมาพูดหน้าชั้นเรียน คำตอบของเธอคือ "น่าจะเป็นโตโต้นะคะ" คำว่าน่าจะก็ทำให้ครูรู้ว่า ต้องใช้เวลาอีกมากมายในการแก้ปัญหานี้
ความเห็น (8)
ดีจังค่ะที่ฝึกออกหน้างานเช่นนี้...เป็นกำลังใจให้...อ่านแล้วคิดถึงตัวเองสมัยยังเด็ก...เป็นอย่างนี้เหมือนกัน...
ประสบการณ์ที่นักพูดส่วนใหญ่ต้องผ่านให้ได้ค่ะครู
ดีครับ
ให้เขาฝึกบ่อยๆจะได้มีความชำนาญและกล้าแสดงความคิดเห็นต่อคนมากๆๆ
เชื่อว่ามีครั้งแรกแล้ว ครั้งต่อๆไปคงง่ายขึ้นเรื่อยๆค่ะ ลูกชายพี่โอ๋คนกลาง จากที่เคยเป็นคนที่ออกไปพูดต่อหน้าเพื่อนแล้วพูดไม่ออกเลย พอได้ทำเรื่อยๆตอนนี้เป็นนักโต้วาทีได้แล้วค่ะ เด็กๆมีศักยภาพที่ซ่อนอยู่เยอะมาก หากได้รับการช่วยเหลือให้ได้มีโอกาส เขาก็จะค้นพบตัวเองได้ง่ายขึ้นนะคะ เป็นกำลังใจให้ครูนก และขอชื่นชมที่ช่างคิดสรรหาวิธีมาช่วยเด็กๆให้ได้เรียนรู้นอกจากการเรียนตามตำราเท่านั้น
สวัสดีค่ะ ป้าใหญ่ นงนาท สนธิสุวรรณ
- ครูนกก็ลุ้นนะคะ.....ว่าวันหนึ่งเธออาจจะกลายเป็นนักพูด หรือสาวมั่นได้เช่นกัน เพราะตอนเด็กๆ ครูนกก็มีอาการนี้เช่นกัน
สวัสดีค่ะ คุณtuknarak
- ค่ะ ก็หวังว่า วันหนึ่งเธอจะก้าวผ่าน.....แต่มีหลายคนนะคะที่กลายเป็นคนพูดเก่งเมื่ออายุมากขึ้น
ขอบคุณค่ะ น้องอาจารย์ขจิต ฝอยทอง
พี่นกก็หวังนะคะว่า.......เธอจะก้าวข้ามจุดนี้ได้ในอนาคตอันใกล้
ขอบคุณค่ะพี่โอ๋
.....กิจกรรมนี้ช่วยทำให้ครูนกรู้จักเด็กๆ แต่ละคนมากขึ้นค่ะ.......เสียดายมีเวลาแค่คนละหนึ่งครั้ง ขอบคุณค่ะสำหรับกำลังใจสู่เด็กและครู