ที่ปรึกษากับคนแจวเรือ

มนุษย์เราแตกต่างกันตรงที่รู้จักใช้สมองและปัญญา

     ครั้งหนึ่ง พระราชาพระองค์หนึ่งได้เสด็จประพาสต้นทางชลมารคพร้อมกับเสนาอำมาตย์น้อยใหญ่ไปตามแม่น้ำเจ้าพระยา ค่ำที่ไหนก็แวะค้างแรมที่นั่น 
    ระหว่างการเดินทางนั้น คนแจวเรือรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจที่ตนเองต้องทำงานหนักกว่าคนอื่น ในขณะที่บางคนโดยเฉพาะที่ปรึกษาของพระราชาเอาแต่นั่ง ๆ นอน ๆ อย่างสบาย
    เมื่ออดรนทนไม่ได้พอสบโอกาสที่ปรึกษาไม่อยู่ เขาจึงเข้าไปกราบทูลร้องเรียนของความเป็นธรรมกับพระราชา ซึ่งพระองค์ก็ได้แต่ทรวงพระสรวล ขณะนั้นมีเสียงหนึ่งดังขึ้นใกล้ ๆ ที่ประทับ พระราชาจึงรับสั่งให้คนแจวเรือวิ่งไปดูว่าเสียงอะไร   สักครู่คนแจวเรือก็วิ่งกลับมากราบทูลว่า 
    "เสียงสุนัขพระเจ้าข้า  มีกี่ตัว"  พระองค์ถาม คนแจวเรือก็วิ่งไปอีกรอบ 
    "มี 4 ตัว พระเจ้าข้า  มีสีอะไรบ้าง"  พระองค์ถามต่อ  คนแจวเรือก็วิ่งไปอีก 
    "สีเทา 2 ตัว  สีขาว 2 ตัว พระเจ้าข้า "
    " ตัวผู้กี่ตัว  ตัวเมียกี่ตัว"  พระองค์ถามอีกรอบ  คนแจวเรือวิ่งไปอีกครั้ง 
    "ตัวผู้ 2 ตัว  ตัวเมีย  2  ตัว พระเจ้าข้า"  กราบทูลเสร็จก็นั่งหอบด้วยความเหนื่อยอ่อน 
     ทันใดนั้น  พระราชาทอดพระเนตรเห็นที่ปรึกษาซึ่งเพิ่งกลับจากธุระข้างนอก  พระองค์จึงทรงเรียกเข้ามาแล้วบัญชาให้ไปดูว่าเสียงที่ดังข้างนอกนั้นเป็นเสียงอะไร ที่ปรึกษาไปสักพักก็กลับมากราบทูลว่า 
   " เป็นเสียงแม่สุนัข 1 ตัว กับลูกอีก 4 ตัว  ซึ่งเป็นตัวผู้ 2 ตัว  ตัวเมีย 2 ตัว  สีเทา 2 ตัว สีขาว 2 ตัว ลูกสุนัขมันร้องเพราะอากาศหนาวจัด กระหม่อมเลยก่อไฟให้  พอได้รับความอบอุ่นมันเลยหยุดร้องพระเจ้าข้า "
     พระราชาทรงแย้มพระสรวลแล้วหันมาตรัสกับคนแจวเรือว่า 
    " ตอนนี้คงรู้แล้วินะว่า ทำไม่เขาจึงเป็นที่ปรึกษาและทำไมเอ็งต้องแจวเรือ"  

[ครูอ้อย แซ่เฮ]

สวัสดีปีใหม่ค่ะท่านอาจารย์

นิทานเรื่องนี้  สอนให้รู้ว่า.....ตามศักยภาพ กับ เต็มศักยภาพ  แตกต่างกันค่ะ