อนิสงค์ของบล็อกสานความสัมพันธ์เครือข่ายครอบครัว
ผมเองโดยถิ่นกำเนิดแล้วเป็นชาวชลบุรี เติบโตและเรียนระดับประถมถึงปริญญาตรีในจังหวัดชลบุรีมาตลอด จนจบการศึกษาไปเป็นครูจึงย้ายถิ่นไปทำงานครั้งแรกที่ บ้านขนาดมอญ จังหวัดสุรินทร์ แล้วจึงย้ายเปลี่ยนงานไปเป็นครูมัธยมที่กรุงเทพ ก่อนที่จะมีโอกาสเข้ามาทำงานในถิ่นของตนเองที่มหาวิทยาลัยบูรพา และที่นี่เองที่ทำให้ผมต้องโดนหัวหน้างานกล่าวหาว่าไม่มีน้ำยา เป็นผู้ชายอย่างไรทำไมให้ผู้หญิงดึงตัวมาอยู่ที่พิษณุโลกได้ ทำให้ผมต้องย้ายนิวาสสถาน มาปักหลักปักฐานที่ จ.พิษณุโลก ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2537 เผลอแพร๊บเดียว ก็เข้าไป 12 ปีแล้ว
เมื่อสองวันที่ผ่านมานี้ผมได้มีโอกาสเดินทางไปประชุมจัดทำแผนยุทธศาสตร์ ของมหาวิทยาลัยนเรศวร ที่พัทยา ทำให้ได้มีโอกาสเดินทางกลับไปนอนที่บ้าน จำได้ว่าพอถึงที่บ้าน น้องสาวก็เข้ามาทักทายว่า “ตกลงลงรถตามจาว่า(ลูกชาย) ของผมไปโรงเรียน แล้วได้ผลอย่างไรบ้าง ?" ผมเองตอนได้ยินคำถามดังกล่าวก็งงไปเล็กน้อยว่าน้องสาวถามเรื่องอะไร เพิ่งมาถึงบางอ้อ ตอนที่แม่เอากระดาษที่พริ้นข้อความจากบล็อกที่ผมบันทึกเรื่องของลูกชายที่ตื่นนอนและเรียกร้องจะให้ไปโรงเรียนแต่เช้าที่สร้างความวุ่นวายให้กับที่บ้าน( ลูกไปโรงเรียนเช้าทำให้หงุดหงิดหัวใจ ) จนนึกว่าน้องจากว่าเค้าผิดปกติ ทำให้ผมทราบว่าเรื่องที่ผมเขียนบทความลงบล็อกนั้นทางบ้านได้ติดตามอ่านอยู่เป็นประจำ และจำได้ว่าเรื่องที่ผมเขียนเรื่อง ลูกในหลายๆเรื่อง คุณย่าของหลานๆ ก็ได้เข้ามาร่วมตอบแสดงความคิดเห็น พูดถึงผมเมื่อตอนเล็กๆ หลายๆครั้ง ทำให้ผมรู้สึกถึง อนิสงค์ของบล็อก ว่านอกจากจะช่วยในเรื่องของการต่อยอดโบกสะบัดความรู้แล้วเว็บบล็อกแห่งนี้ยังช่วยเสริมสร้างเครือข่ายความเข้มแข็งของครอบครัว คุณย่าคุณยายที่อยู่ห่างไกลกันหลายร้อยกิโล ก็สามารถ ส่งใจ ส่งความคิดถึงกันผ่านเว็บบล็อกแห่งนี้ได้
ความเห็น (1)
เห็นด้วยค่ะอาจารย์ เพราะมีประสบการณ์เหมือนกัน แต่ไม่ใช่กับครอบครัว แต่เป็นเพื่อนเครือข่ายเพื่อนเก่า (สมัยเรียนด้วยกันที่ มอ.ปัตตานี) ตามหาตัวเรา ไม่รู้จะใช้วิธีไหน search หาในอินเทอร์เน็ต เจอหน้าบล๊อกของ gotoknow เลยรู้เบอร์และที่อยู่ รู้สึกเค้าจะดีใจมากๆ ที่หาเราเจอ (เหมือนได้รับชัยชนะอะไรสักอย่าง มีอะไรในใจหรือปล่าวเนี่ยเพื่อน...) โทรฯ มาบอกว่า อ่านเรื่องของเราตลอด ดีใจที่รู้ความเป็นไปของเรา เออนะ โทรศัพท์ก็มี เบอร์โทรก็ติดต่อได้ เลยรู้เลยว่า คงละทิ้งไม่ได้แล้วกับการเขียนบล๊อก เอาล่ะนะ มีอะไรก็ฝากไว้บนบล๊อก เผื่อใครขาดการติดต่อไปนานๆ ระลึกถึงกันก็สืบหาผ่านโลกออนไลน์ล่ะกัน