โลกที่ผมเฝ้าอ่าน...มานานปี....
ผมห่างหายไปนานกับการเขียนบันทึก...และห่างเหินกับพื้นที่และผู้คนที่ผมชอบในความคิดและมิตรภาพ ณ แห่งนี้
สายชีวิตของผมล่องไหลไปในงาน ชีวิตประจำวัน ครอบครัว และการเรียนรู้ของชีวิต
เมื่อกลับไปนึกถึงเวลาที่ห่างหายพร้อมกับการไม่ได้เขียนบันทึก
เหมือนปีกความฝัน...เปลือกความทรงจำ...คล้ายหล่นหายไปด้วย...
เช้าของวันนี้...ผมและครอบครัวได้ไปวัด...เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขกับความเชื่อและความศรัทธาส่วนตัว
โชคดีมากๆ ที่ทุกคนในครอบครัว...ชอบไปวัดเช่นกัน...ทำให้ความรู้สึกหนัก-เบา...ของผมไร้กังวลไปด้วย
การมีชีวิตอยู่...ทุกชีวิตมีโอกาสเลือกที่จะทำอะไรก็ตาม...ตามความชอบ...บำเรอใจ...โดยไม่เบียดเบียนคนอื่น
หลวงปู่ของทิมดาบลูกชายของผม...ได้ให้ธรรมะเกี่ยวกับวันออกพรรษาในหลายประเด็น...
หนึ่งในประเด็นนั้นคือ...วันออกพรรษา...เป็นนัยยะว่า...เราจะอำลาฤดูฝน...และต้อนรับฤดูหนาว...
“ผ่านพ้นฤดูฝน...เริ่มต้นฤดูหนาว...”
ช่วงบ่ายของวัน....ผมอยากออกเยี่ยมบ้าน...ชักชวนพี่ๆ ไปด้วยอีกสองท่าน...
อากาศช่วงบ่ายวันนี้เย็นสบายๆ...แสงแดดแสงร้อนอ่อนแรงบ้าง...เพราะสองสามก่อนฝนตกตลอดเวลา
แค่เพียงผมเอ่ยถามทางบ้านที่ผมอยากไปเยี่ยม...คนที่ผมเรียกถามทาง มีรอยยิ้มและดีใจที่เจอผม
ดอกไม้หลายหลากพันธุ์และสีสัน...ริมรั้วบ้านข้างทาง...ในลานบ้านต่างงดงาม...
ทำให้บ่ายของวันนี้ของผม...เป็นวันแห่งความสดชื่นและประทับใจ...
มีบางสิ่งที่อ่อนหวานบันดาลใจให้ผมก้าวไปพิศเพ่งใกล้ๆ...ตามเลื้อยไม้เถาว์...เจอดอกไม้พุ่มที่แย่งอวดสีสัน
เฉกสีม่วงเข้ม...ไล่ระดับเจือจาง...อ่อนหาย...จนเป็นสีขาว...แซมด้วย
คุณป้าท่านหนึ่ง...นั่งบนแคร่...เมื่อเห็นผมสนอก...สนใจ...ก็รีบเด็ดดอกไม้ให้ผมหนึ่งกำมือ...
และเชิญชวนให้ผมดม และกัดกินช่อดอกไม้...
“คุณหมอลองกิน...รสชาติดอกไม้...เหมือนกระเทียม”
เมื่อผมเพ่งมองและดมดอม...ในใจแย้งว่า...มันจะเป็นกระเทียมไปได้อย่างไร?
ลองกัดกินก็ได้..คุณป้าคงไม่หลอกผมให้กินจนเมาตายหรอก...
เมื่ออวัยวะภายในปากของผมได้สัมผัสรสชาติ...จนรับรู้ว่า...
เหมือนกระเทียมจริงๆ...ความเผ็ดและรสชาติ...เป็นกระเทียมจริงๆ
คุณป้าบอกว่า...ญาติเอามาฝากจากหนองเรือ-จังหวัดเลย
เขาเรียกว่า “ต้นกระเทียมเถาว์” ชื่อคงเหมือนรูปร่างและรสชาติของความเป็นอัตลักษณ์
จะเริ่มออกดอก...ตอนฤดูหนาวมาเยือน...และคุณป้าบอกว่า...หน้าแล้งก็จะออกดอกด้วย
เป็นดอกไม้ที่กินได้...เป็นยา...สมุนไพร...กินสด...ลวก...ผัด...แทนพืชผักอื่นๆ ได้
ผมได้ดอกกระเทียมเถาว์หนึ่งอ้อมกอดของผม...คุณป้าเก็บไว้ในตะกร้าเยี่ยมบ้านของผม
ไปเยี่ยมบ้านทุกครั้ง...ผมมักจะได้ของฝากทุกครั้ง...
วันนี้เช่นกัน...ผมได้ข้าวต้มมัก ขนมหมก....หลายถุงมากๆ
การทำงานในช่วงแรกๆ ของชีวิตของผม...ผมรู้สึกเกรงใจ เพราะผมคิดว่า...ผมควรเป็นผู้ให้มากกว่าเป็นผู้รับ
แต่เมื่อผ่านโลกมาอีกหลายปี...จึงรู้ว่า...ชีวิตของคนเราควรจะเสาะหาความลึกซึ้ง
ของความเป็นผู้ให้-และ-ผู้รับ
ผมเยี่ยมบ้าน...คุณยายจำนวนห้าท่าน...มีทั้งผู้สูงอายุติดเตียง...และชรามากๆ
กว่าจะได้กลับถึงบ้านกันก็เกือบค่ำแล้ว...
พวกเราได้ศีลได้พรมากมาย....ได้เรียนรู้อะไรอีกมากมาย...
สิ่งที่ผมรู้...มีน้อยมากๆ กว่าสิ่งที่ผมยังไม่รู้....
และหลายสิ่งนั้น...มีความจำเป็นสำหรับผม..ภายใต้โลกที่มีทั้งดวงตาและดวงใจ....
ผมได้เรียนรู้ความงามของการมีชีวิต....มุมมองความสุขจากการเจ็บป่วย...ซึ่งความยากเย็นที่จะทำให้สองสิ่งอย่างบรรจบกันได้
การดำเนินชีวิต...การเปลี่ยนแปลงร่างกายตามสังขาร...
ผมมองเห็นฤดูกาลผ่านเดือนปี และมองเห็นวิถีที่ทอดยาวของทุกคน...รวมทั้งผมเอง
ผมมองเห็นฤดูร้อน-ฤดูฝน-ฤดูหนาว
มองเห็นดวงตะวัน-พระจันทร์...ความสว่าง-ความมืดมิด
แม้เส้นทางของชีวิตของผม...หลายเรื่องที่คิด- และทำยังไม่สำเร็จ
ตั้งใจแต่ยังไปไม่ถึง...
ผมจะไม่ร้าวรานและเศร้าใจกับมัน...
แต่ผมจะเรียนรู้และเดินทางไปกับ...โลกที่ผมเฝ้าอ่าน...มานานปี.....
วันเสาร์ ๑๙ ตุลาคม ๒๕๕๖
ความเห็น (15)
ผมมองเห็นฤดูร้อน-ฤดูฝน-ฤดูหนาว
มองเห็นดวงตะวัน-พระจันทร์...ความสว่าง-ความมืดมิด
แม้เส้นทางของชีวิตของผม...หลายเรื่องที่คิด- และทำยังไม่สำเร็จ
ตั้งใจแต่ยังไปไม่ถึง...
ผมจะไม่ร้าวรานและเศร้าใจกับมัน..
ชอบบทส่งท้ายมากค่ะ
อ่านแล้ว เบา ๆ ใจ
ปล. เถา ไม่มีว.แหวนการันต์นะคะ ขออนุญาตทักท้วงหน่อยนะคะ :-)
เสียดายต้นกระเทียมเถา ที่คุณมะเดื่อปลูกไว้ที่ริมรั้วเคียงคู่กับเล็บมือนาง หน้าฝนยืดต้นกำ
ลังจะเลี้อย...แต่อนิจจา...ต้นหญ้าขึ้นรกเรื้อ พ่อบ้านตัดต้นหญ้า เลยตัดกระเทียมเถาขาดก
ระเ็ด็นไปด้วยเพราะไม่เห็น...เสียดายมาก ๆ อุตส่าห์รดน้ำประคบประหงมผ่านแล้งจนรอด
ตายมาแล้่วนะ...
ขอบคุณบันทึกใจที่ปล่อยวางพอควร
อนุโมทนาความดีงามเถาวัลย์กระเทียมสอนใจค่ะ
ขอบคุณค่ะ เข้ามาอ่านทำให้ทราบว่าดอกกระเทียมเถาแสนสวยนำมาทำเป็นอาหารได้
ปลูกไว้นานแล้วเพราะชอบดอกสีม่วง ตอนนี้เห็นหลายช่อ อีกไม่เกินสามวันคงบานแจ่มไปทั้งต้น จะลองชิมดูบ้างค่ะ
ครูนก...ได้ความรู้ใหม่เลยค่ะ ว่าทานได้
มีความรักความเข้าใจครอบครัวอบอุ่น...ปฏิบัติธรรมเข้าวัดทำบุญ...เข้าถึงผู้คนและไม่ละเลยธรรมชาติ...ทำงานด้วยจิตวิญญาณนะคะคุณหมอ...ชื่นชมค่ะ
happy ba ค่ะ
..... ส่งกำลังใจ ..... มาช่วยนะคะ .....
เห็นภาพนี้้ .... ดีใจแทนคุณป้าค่ะ
วิถีบ้านๆ คือ รู้ความพอเพียง หาได้ยากแล้วในสังคมนี้ เมื่อผู้นำฯพาหลงทางไปไกล
เป็นบันทึกที่น่ารักและมีความสุขเล็กๆๆแฝงไว้นะคะ ขอบคุณนะคะ
คิดถึงนะคะคุณหมอคุณพ่อน้องทิมดาบ
ไม่เขียนบันทึกนานแล้ว แต่พี่ก็เห็นว่าไปเมนต์บันทึกพี่อยู่ค่ะ
เป็นครอบครัวที่น่ารักนะคะ .....เลยทำงาน ทำบุญ และดูแลผู้คนได้เต็มที่
เป็นกำลังใจให้น้องและผองเพื่อน ได้ทำดีกันต่อไปค่ะ .....
ภาพทุกภาพบ่งบอกวิถีชีวิต ในสายตาของผู้ให้และผู้รับ มองเห็นความอบอุ่น อยู่อบอวลค่ะ
กระเทียมเถาว์ .....พี่ออกแบบและปลูกให้ลูกค้าบ่อยๆ เพราะสีม่วงขาวอ่อนแก่ไล่เฉดกันอยู่ในช่อเดียวกัน สวยมาก
แต่กลิ่นแรง จึงมากออกแบบให้อยู่ในระยะไกลๆ ค่ะ เลื่อยอยู่ตามต้นไม้ใหญ่ หรือไม่ก็ซุ้มแนวรั้ว แต่จะไม่ให้เลื้อยริมระเบียง หรือศาลา เพราะไม่ใช่ไม้หอมค่ะ .....เพิ่งทราบนะคะนี่ว่ากินได้......
ขอบคุณบันทึกดีๆ นะคะ
อ่านแล้วมีความสุข
ที่ไร่มีกระเทียมเถาว์
กลิ่นเขาเหมือนกระเทียมจริงๆครับ
เพิ่งจะทราบว่ากินได้ค่ะ
ไปเกาหลีมาทำหน้าเป็นอย่างไรบ้าง
เอาหน้าใหม่มาให้ดูหน่อย 555