"เสียง ที่ฟัง ด้วยหัวใจ"
...เสียง "เครื่องดนตรีสากล" หลายชิ้น ต่างกำลังทำหน้าที่ของตนเอง จากผู้เล่น แต่ละคน โดยพร้อมเพรียง กัน ...ส่งเสียงดังก้องกังวาลมาจากฝั่งคลอง ตรงกันข้ามหน้าบ้านริมคลองของฉัน.....ภายในกำแพงสูงท่วมศรีษะ ... ที่ไม่สามารถจะมองเข้าไปเห็นภายในได้.....
ขอบคุณภาพจาก Google
....ในเช้าวันหยุด...วันที่ ว่างเว้นจากการสอนหนังสือ .... ฉันนั่ง นิ่ง นึก ถึง บางสิ่งบางอย่าง ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต อย่างสงบเงียบแต่เพียงลำพัง........
เสียงดนตรี จากฝั่งคลองตรงกันข้าม ดังกระหึ่งขึ้น เป็นระยะ ๆ ตั้งแต่เช้า.... เสียงเพลงนั้น.... ทำให้ฉัน ต้องถอดแว่นสายตา ละจากหนังสือ ที่อยู่ตรงหน้า...แล้วเงยหน้ามองออกไปยังฝั่งคลองหน้าบ้าน.......ภายในกำแพงรั้วทึบนั้น.....
.....เหตุไฉนเสียงเพลง ....จึงเล่นวนเวียนอยู่หลายรอบ....มันสะกดฉันให้นั่ง นิ่ง สะดับฟัง....จิตใจล่องลอยพลอยเคลิ้ม.....เกิดจิตภาพตาม "คำร้อง" ที่ฉันได้ยิน....และสัมผัสได้ด้วยใจ........มโนภาพ ที่เกิดขึ้นในใจฉัน .... คือ....ผู้ที่กำลัง ขับขานบทเพลง .... ล้วนแล้วแต่ เป็นผู้ผ่านการ..... "ผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิต".........ได้มารวมตัวกัน โดยไม่ได้นัดหมาย ... ไม่ได้ตั้งใจ..... ต่างมาจาก ทั่วสารทิศ ต่างพ่อ ต่างแม่ ต่างแดน ต่างเหตุการณ์.... หนักบ้าง เบาบ้าง .... บางคน เกือบจะเอาชีวิตไม่รอด...
...."อาจจะมี บางทีฉันดูสับสน มีใครบ้างมั้ย สักคน ยอมทนรับฟังเรื่องราว......บ้านที่มี บางทีก็เหมือนไม่มี มันคือนรกดีดี บางทีฉันก็ปวดร้าว.... เฝ้าอิจฉา...ดูใครเขาพร้อมครอบครัว...ทำไมฉันมีแต่ตัว หวาดกลัวไม่รู้เรื่องราว.....รู้บ้างไหม ในหัวใจ มันร้องหาใครสักคน คอยปรึกษา คอยเข้าใจ ไม่ขอมากไปกว่านี้........"
...นั่นคือ บทเพลง ที่ฉัน "นิ่งฟัง" .....มันสะกดจิตใจของฉัน ให้หดหู่ สะท้อน ภาพ เมื่อ ประมาณ 10 กว่าปีที่แล้ว ในช่วงที่ฉันเรียน MBA in Health ที่คณะแพทยศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ฉันได้มีโอกาสมาศึกษาดูงาน วิธีการบริหารจัดการ วิธีดำเนินงานของ "โรงพยาบาลธัญรัตน์" ย่านรังสิต ติดกรุงเทพฯ ...( ด้านหลังของ "โรงพยาบาลธัญรัตน์" ถูกปิดกั้นด้วยกำแพงสูง คือ "ด้านหน้าบ้านริมคลองของฉัน ที่ฉันกำลังนั่งอยู่ ขณะ นี้เอง)......
....ฉันเคยได้พบ ได้พูดคุย กับเยาวชนจำนวนหนึ่ง ที่เข้าไปรับการ บำบัดรักษา "ยาเสพติด" ณ โรงพยาบาลดังกล่าว ....วิถีชีวิต ของพวกเค้า นับแต่ก้าวเข้ามาเพื่อขอรักษาตัว...บ้างก็ถูกบังคับ....บ้างก็สมัครใจ......บ้างก็หนักหนา น่าสงสาร น่าเวทนา ยิ่งนัก ...บ้างก็คุ้มคลั่ง ทรมาน ทุรนทุราย แสนสาหัส.....
...... โรงพยาบาล มีวิถีการ ดูแล รักษา และบำบัด หลายอย่าง ควบคู่กันไป ตามอาการ และชนิดของสารเสพติดแต่ละประเภท ..... ส่วนหนึ่งใน "กิจกรรมบำบัด" คือ การเล่นดนตรี การทำแปลงสวนพืชผัก ...การเลี้ยงสัตว์....การสวดมนต์...และ..อื่นๆ อีกพอประมาณ....
.....วันดีคืนดี .... ฉัน มักจะได้ยิน เสียงโหยหวน กรีดร้อง อย่างแสนทนทุกข์ทรมาน ...บางครั้งก็เป็นเสียงตะโกน คำราม ฟังไม่รู้ประสา....น่ากลัวเหลือเกิน.....
ทั้งหมดนั้น คือเสียงของ "ผู้กำลังพยายาม ดิ้นรน กระเสือก กระสน ทนทุกข์ทรมาน ในการรักษาตัว ให้รอดพ้น จากสารเสพติด" ด้วยวิธีของแพทย์.....ไม่ต่างอะไร กับที่ฉันเคยเห็นในบทละครทีวี และบทภาพยนตร์.....ที่พยามยามตีแผ่ ความโหดร้ายของ สารเสพติด......."
.....ในบางค่ำคืน ....ผู้กำลังบำบัดรักษาสารเสพติด จำนวนนั้น ....พยายาม ปีนกำแพงรั้วสูง เพื่อหนี....ออกทางด้านหลังโรงพยาบาล...ว่ายน้ำ ข้ามคลอง มาบริเวณ ท่าน้ำ หน้าบ้านของฉัน .... พร้อม สลับ เปลี่ยน เสื้อผ้า ที่แม่ของฉัน แขวนตากไว้.....(เหตุผลเพราะว่ายน้ำข้ามคลองมาตัวเปียก ... คงต้องการเสื้อผ้าที่แห้ง..สวมแทนของเดิม)........แล้ววิ่งหนีสุดชีวิต...ออกถนนใหญ่ด้านหลัง......บางคราว....ผู้ควบคุม ถือไม้กระบอง ว่ายน้ำ ตามออกมาทัน ...จับตัวได้.......นำตัวกลับไป กักขัง เพื่อบำบัดรักษา น่าเวทนายิ่งนัก.......
.......เมื่อเสียงเพลงสงบลง....สติของฉัน ที่ล่องลอยไปแสนไกล กู่กลับมา ....ฉันเพียงแต่นั่งนึกภาวนา .... ขอให้ผู้ที่กำลังบรรเลง เพลงเหล่านั้นจงหายเป็นปกติ ได้กลับบ้านเร็วไว ขอให้ได้กลับไปมีชีวิตอยู่กับครอบครัวที่สดใสในเร็ววัน....ฉันภาวนา......
.....เหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับชีวิต เราไม่สามารถกำหนดโชคชะตาได้ ...เมื่อเกิดขึ้นแล้ว....มันจะผ่านไป ตามกาลเวลา .... จิตใจที่มั่นคง เข้มแข็ง มีสติตื่นรู้...จะช่วยประคองตน ประคองใจ...ให้ก้าวข้ามไปอย่างระมัดระวัง........
ขอบคุณความสงบด้วยรอยยิ้ม...จากหัวใจที่ ปวดร้าว-เย็นชา
จอย ทองกล่อมสี
๕ ตุลาคม ๒๕๕๖ ; ๐๖.๒๐ น.
ณ บ้านคลองรังสิต
ความเห็น (21)
ชอบ สองบรรทัดสุดท้าย มากมาก ขอบคุณมากครับ
เป็นบันทึกที่มองเห็นภาพ...เป็นกำลังใจให้ด้วยคนนะครับ
สิ่งสำคัญอยู่ที่จิตใจ...สติ...จริง ๆ ครับ...
มันเป็นเช่นนั้นเอง ใช่ไหมครับ ;)...
คุณจอย บรรยายให้เห็นภาพ จนเหมือนผมชะเง้อมองอยู่ข้างๆกำแพงนั้น...
การอยู่ใกล้ๆ สิ่งแวดล้อมแบบนี้ และมองเข้าไปด้วยใจ
น่าหดหู่เหมือนกันนะคะ ......ทุกคนล้วนถูกกรรมที่ตัวเองทำไว้ติดตามอยู่ค่ะ
ทำดีก็มีความสุข ทำไม่ดีผลของความทุกข์ก็มาเยือน
แต่จะป้องกันอย่างไรหนอ มิให้คนมัวเมา หลังผิดไปแบบนั้นค่ะ
เป็นกำลังใจให้ตัวเอง เพื่อนๆ และทุกๆ ชีวิตค่ะ คุณจอย
วิถีชีวิตบางทีเลือกได้...บางทีก็เลือกได้บ้าง และบางทีก็ช่างเลือกไม่ได้เลย(ภาคบังคับ)
- อาจารย์ Joy บรรยายให้ภาพเหตุการณ์นั้นได้ดีมาก ชอบมาก..เหมือนกับตัวดิฉันได้ไปนั่งอยู่ใกล้ๆบริเวณนั้นด้วย...
- ชอบสองบรรทัดนี้มากค่ะ
"เหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับชีวิต เราไม่สามารถกำหนดโชคชะตาได้ ...เมื่อเกิดขึ้นแล้ว....มันจะผ่านไป ตามกาลเวลา .... จิตใจที่มั่นคง เข้มแข็ง มีสติตื่นรู้...จะช่วยประคองตน ประคองใจ...ให้ก้าวข้ามไปอย่างระมัดระวัง"
ขอขอบพระคุณ ท่านอาจารย์ชยันต์ และ คุณคุณครูอร อย่างมาก ที่กรุณารับทราบถึง ความรู้สึก .....
ทั้งสองท่าน ....ชอบสองบันทัดสุดท้าย..../// ที่กลั่น ออกมาจากใจ ค่ะ ท่านอาจารย์
ขอขอบคุณ คุณจตุเศรษฐธรรม / ท่านอาจารย์ Was และคุณพิชัย
- ที่กรุณา มาร่วมความรู้สึก ด้วยกัน ค่ะ
ขอขอบพระคุณ คุณ Bright Lily
- ส่ง "ความชื่นใจ" มาให้เสมอ ค่ะ
ขอขอบพระคุณ ครูนก มากมากนะคะ// ที่มาร่วม ประสบการณ์ ความรู้สึกด้วยกัน
สงสารเหลือเกินค่ะ ขอให้ทุกคนหายทุกข์ทรมาน และหายขาดในเร็ว ๆ วันนะคะ กุหลาบและเพื่อน ๆ มักจะบริจาคให้มูลนิธิป้องกันและปราบปรามยาเสพติด ผ่านทางท่าน เภา สารสิน ก่อนวันเกิดของท่านทุก ๆ เดือนกรกฎาคมค่ะ อ่านบันทึกนี้แล้วใจสลายค่ะ บรรยายได้ดีจริง ๆ ขอบคุณมากค่ะอาจารย์จอย
น่ากลัวนะครับ
ปกติคือเสียงของ "ผู้กำลังพยายาม ดิ้นรน กระเสือก กระสน ทนทุกข์ทรมาน ในการรักษาตัว ให้รอดพ้น จากสารเสพติด" ด้วยวิธีของแพทย์.....ไม่ต่างอะไร กับที่ฉันเคยเห็นในบทละครทีวี และบทภาพยนตร์.....ที่พยามยามตีแผ่ ความโหดร้ายของ สารเสพติด......."
ผมเคยทำเรื่องเด็กติดยา พอสัมภาษณ์พบว่า ปัยหามาจากครอบครัว แต่ไม่ได้เกิดจากทั้งหมดครับ
ขอขอบคุณ คุณกุหลาบ ที่ที่มาร่วมความรู้สึก เดียวกัน นะคะ
ขอชื่นชม ในเมตตาจิต ที่ท่านร่วมบริจาค --- อนุโมนาบุญ ด้วยนะคะ
ขอขอบคุณ ท่านอาจารย์ขจิต
- ขอบคุณ ข้อมูล เรื่องเด็กติดยา ค่ะ -- จริงค่ะ จากการได้เคยสัมภาษณ์ พูดคุย --มีสาเหตุ มาจากหลายส่วนค่ะ
-ขอบพระคุณ ที่ร่วมแชร์ประสบการณ์ นะคะ
นั่งอ่านบันทึกพี่จอย ด้วยความชื่นชมค่ะ
ชื่น ในแนวคิดและการดำเนินชีวิต
ชม ในภาษาเขียนที่บรรยายออกมา
- ขอขอบคุณ น้องกล้วยไข่ มากนะคะ ที่กรุณาติดตามอ่าน
- เราร่วมประสบการณ์ ผ่านวรรณกรรม ด้วยกันนะคะ
....เหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับชีวิต
เราไม่สามารถกำหนดโชคชะตาได้ ..
.เมื่อเกิดขึ้นแล้ว....มันจะผ่านไป ตามกาลเวลา ....
จิตใจที่มั่นคง เข้มแข็ง มีสติตื่นรู้...จะช่วยประคองตน
ประคองใจ...ให้ก้าวข้ามไปอย่างระมัดระวัง........
บางครั้งก็เหมือนกรรมที่กำหนด...ที่เขาบอกว่าชีวิตต้องเป็นไปตามกรรม
ไม่มีใครอยากผิดหวัง...ไม่มีใครอยากล้มเหลว
ถ้ามีแต่ผู้ชนะ....ก็ไม่มีผู้แพ้...ก็ไม่มีอำนาจจำแนกความสุข-ทุกข์ ดี-ชั่ว
-ขอบพระคุณ พี่ครูหยิน มากมากค่ะ
-เห็นด้วย กับพี่ครูหยิน ค่ะว่าทุกสิ่ง เป็นไปตามกรรม...
-ดูแลสุขภาพ ยามฝนโปรยปราย นะคะ
-สวัสดีครับอาจารย์
-ตามมาเตือนตนให้"ประคองตน ประคองใจ...ให้ก้าวข้ามไปอย่างระมัดระวัง........
-ขอบคุณครับ
ขอขอบคุณ คุณเพชรน้ำหนึ่ง มากนะคะ ที่มาร่วม "ประคองตน ประคองใจ...ให้ก้าวข้ามไปอย่างระมัดระวัง........" ด้วยกัน
ดูแล สุขภาำพ นะคะ