รอ...ให้วันนั้น...มาถึง
เมื่อกลางเดือนที่ผ่านมา
อยู่ๆผู้เขียนก็ถูกน้องที่นั่งทำงานด้วยกัน ยื่นโทรศัีพท์มาให้
บอกว่าเป็นงานของผู้เขียน
น้องพยาบาลจากศูนย์การุณรักษ์ โรงพยาบาลศรีนครินทร์ ขอนแก่น ติดต่อมา
บอกว่า ฝากดูแลคนไข้ 2 ราย
รายหนึ่งเป็นคนไข้ที่ถูกส่งตัวจาก โรงพยาบาลของเรา
อีกรายเป็นบิดาของเจ้าหน้าที่
แล้วอาจารย์หมอศรีเวียง จะติดตามมาเยี่ยมในวันหลัง
ผู้เขียนได้ประสานผู้ที่เกี่ยวข้องให้
คนไข้กำลังจะเดินทางมาหาเรา
คนไข้ต้องการที่จะอยู่บ้านและจากไปอย่างสงบ
หน้าที่ของพวกเรา คือลดความทุกข์ทรมานจากอาการไม่สุขสบาย
ญาติของคนไข้รายหนึ่ง
ต้องนำยามาให้พยาบาลช่วยผสมให้ทุกวัน
หากมีอาการผิดปกติไปในแต่ละวัน
ก็ขอยาเพิ่มจาก อาจารย์หมอได้
พวกเราก็จะจัดให้ตามคำแนะนำของอาจารย์
ผู้เขียนเคยออกไปเยี่ยมผู้ป่วยที่บ้าน
ผู้ป่วยเป็นมะเร็งกระเพาะอาหาร กินอาหารได้ไม่มาก
ผู้ป่วยแห้งมาก ทำได้แค่ให้ผู้ป่วยอมน้ำแข็ง ทาวาสลิน
ผู้ป่วยทั้งสองรายได้จากเราไปแล้ว
บทเรียนที่ผู้เขียนได้รับการผู้ป่วยทั้งสองท่าน
1. บ้านและครอบครัวมีความสำคัญมาก
2. ผู้ดูแลผู้ป่วยหลักมีความสำคัญมาก
3. กำลังใจผู้ป่วยมีความสำคัญมาก
ความท้าท้ายที่ได้รับคือ ทำอย่างไรให้ผู้ป่วยและญาติยอมรับในอาการและโรคที่เผชิญอยู่อย่างเข้าใจและอยู่กับโรคได้อย่างเป็นสงบและเป็นสุข
การติดตามคนไข้ครั้งนี้ของอาจารย์
ทำให้พวกเราได้จัดระบบการดูแลคนไข้อย่างเป็นระบบ เป็นทีม
ต่างคนต่างร่วมด้วยช่วยกัน
เป็นความสุขเล็กๆของคนเบื้องหลัง
ที่ได้ร่วมส่ง วิญญาน สู่สุคติ
+++++++++++
"รักษาตามอาการ ปวดลดปวด เจ็บลดเจ็บ และเพิ่มกำลังใจ"
ความเห็น (9)
โห ป้าแดง หายไปนาน อะ ท่าน
ป้าแดง หายไปนานนะคะ คิดถึงค่ะ...
เขียนไ่ม่ค่อยเป็นอ่ะค่ะ
วันนี้ ว่างๆเลยลองดู
รู้สึกว่า ยิ่งเขียนยิ่งวกวน
ป้าแดงหายไปนานมากๆๆ
คิดถึงๆๆ
การรักษาต้องรักษาอาการจริงๆด้วย
แถมการรักษาใจด้วยนะครับ
เยี่ยมมาก ๆ ค่ะป้าแดง
PaDaeng Return ที่ GTK คิดถึงๆ
ยอดเยี่ยมมากค่ะ
" รักษาด้วยใจ" โดยแท้....
คิดถึงค่ะ..ยายธี
ขอบคุณทุกท่านค่ะ