สายธารแห่งศรัทธา..นิตยา บุญยก

ในแต่ละปี จะมีคณะมาเยี่ยมเยือนที่โรงเรียนและเลี้ยงอาหารกลางวันนักเรียน ปีละหลายครั้ง เนื่องในโอกาสวันเกิดบ้าง ทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้ญาติที่เสียชีวิตก็มี รวมทั้งประสบความสำเร็จในอาชีพการงานก็มากัน และหลายคณะจะมาร่วมเลี้ยงอาหารครั้งใหญ่ "วันเด็ก" จึงทำให้บรรยากาศโรงเรียนขนาดเล็ก คึกคักมีสีสันขึ้นมาทันทีทันใด

วันนี้ ก็เป็นอีกวันหนึ่ง ของภาคเรียนที่ ๑ ปีการศึกษา ๒๕๕๖ ที่นักเรียนได้อิ่มอร่อยกับรสชาติอาหารที่แปลกไปกว่าทุกวัน นั่นคือ ได้กิน "ข้าวมันไก่" เป็นอาหารกลางวัน คนละจานสองจาน อย่างมีความสุขสดชื่น ดูจะร่าเริง มีกำลังวังชามากกว่าทุกวัน เจ้าภาพที่นำอาหารมาเลี้ยง ก็ยิ้มอิ่มเอมใจ ที่เห็นนักเรียนกินกันอย่างเอร็ดอร่อย น่าจะเป็นการทำบุญที่บรรลุวัตถุประสงค์อย่างตรงไปตรงมา และเห็นผลทันทีทันใด

คณะเจ้าภาพนำโดย คุณนิตยา บุญยก กับเพื่อนๆ ที่ประกอบธุรกิจการค้าอยู่ที่ตลาดห้วยขวาง สมทบทุนกันคนละเล็กละน้อย เป็นค่าอาหารคาวหวานและซื้อขนมมาแจกนักเรียน พูดถึงคุณนิตยา เธอเป็นสมาชิกคนหนึ่งของ "โกทูโนว์" ที่ผมเป็นคนแนะนำให้เธอสมัครเป็นสมาชิก เพราะเห็นว่าเธอชำนาญคอมพิวเตอร์และชอบเล่นเฟส แต่เธอบอกว่า ลูกสาวร้านทองที่ตลาดห้วยขวาง สมัครโกทูโนว์ให้ เธอสมัครเองไม่ได้สักที ยากเหลือเกิน

คุณนิตยา เธอเป็นพี่สาวของ "แจ้" ลูกศิษย์ผม ตอนที่ผมบรรจุเป็นครูที่ศรีสะเกษ เมื่อปี ๒๕๒๙ ตอนนั้นคุณนิตยา จบม.๓ แล้ว แต่ไม่มีเงินเรียนต่อ ผู้ใหญ่บ้านจึงให้ทำงานกองทุนหมู่บ้าน ทำหน้าที่ขายสินค้าในครัวเรือน เธอเป็นเด็กสาวที่พูดน้อย แต่ขยัน ผมเห็นเธอจัดของในร้านกองทุนได้เรียบร้อย มาทราบตอนหลังว่าเธอไปเป็นสาวห้างสรรพสินค้าในกรุงเทพ ก็ยังสงสัยว่าคนพูดไม่เก่ง ทำมาค้าขายได้อย่างไร หรือว่าเธออาศัยรอยยิ้มและขยันในหน้าที่การงาน จึงพาให้ชีวิตก้าวหน้าได้

ผมถามเธอว่า รู้ได้อย่างไรว่าผมอยู่ที่นี่ เธอบอกน้องสาวเธอคิดถึงผมและให้ไปถามครูใหญ่เก่า เจ้านายคนแรกของผม แล้วสืบค้นในเว๊บไซต์ ของโรงเรียนwww.bannongphue.com ซึ่งมีเบอร์โทรของผมอยู่ด้วย ผมก็เลยถามหาน้องสาว จึงรู้ว่า"แจ้" ไปได้สามีอยู่ที่ออสเตรเลีย เปิดร้านเสริมสวยและสปา และกำลังต้องการลูกจ้างทำงานในร้าน ผมจึงขอความช่วยเหลือทันที ให้ช่วยรับแม่ของ "ฮิโตมิ" ที่ผมกำลังเลี้ยงดูอยู่ ได้ทำงานด้านนวดแผนไทยด้วย แจ้ ตอบตกลงรับแม่ของฮิโตมิ ซึ่งตอนนี้อยู่ระหว่างทำวีซ่า

ก่อนมาเลี้ยงอาหารกลางวัน แจ้ ก็ได้ส่งเงินมาช่วยโรงเรียนหลายหมื่นบาท ซ่อมแซมและปรับปรุงประปาโรงเรียน ให้แข็งแรงและสวยงาม ส่วนคุณนิตยา ก็บริจาคเครื่องสำอางให้ครูไว้ใช้แต่งหน้าแต่งตานักเรียน เวลาขึ้นแสดงบนเวทีในโอกาสต่างๆ ก็นับว่าสองสาวพี่น้อง ยังไม่ลืมครูบาอาจารย์และเห็นความสำคัญของการศึกษาในท้องถิ่น ที่มีส่วนผลักดัน ให้เธอมีชีวิตที่ก้าวหน้าขึ้นเป็นลำดับ

คุณนิตยาเล่าว่า เธอเคยไปทำบุญและมอบเครื่องคอมพิวเตอร์ที่โรงเรียนเก่า ที่ผมเคยบรรจุเป็นครูนั่นเอง ตอนนี้มีเด็กนับร้อยคน ไปแต่ละครั้ง ก็ไม่เคยเห็นโรงเรียนได้จัดการแสดงอะไรให้เธอรับชม แต่มาวันนี้ ที่หนองผือ ได้มีโอกาสรับชมการแสดงความสามารถของนักเรียนทุกระดับ ตั้งแต่อนุบาลถึง ป.๖ มีทั้งร้อง เล่น เต้น รำและดนตรี รวมแล้วหลายชุด เธอกับเพื่อนๆ รู้สึกประทับใจและชื่นชม ในความสามารถและกล้าแสดงออกของนักเรียนในโรงเรียนเล็กๆ ที่ไม่คิดว่าจะได้เจอ

ผมบอกคุณนิตยาและคณะที่มาเยี่ยมเยือนว่า ผมก็รู้สึกประทับใจในสายธารแห่งศรัทธาของทุกท่าน..การแสดงของนักเรียน..เป็นการตอบแทนในน้ำใจของเจ้าภาพ แทนความขอบคุณที่ทุกท่านได้กรุณา และแสดงออกถึงการเป็น "ผู้รับ" ที่ดีด้วย ผมฝึกเด็กอย่างนี้เสมอ

ท่านผู้อ่านล่ะครับ ...ถึงวันเกิดหรือยัง...ไปเลี้ยงอาหารกลางวันกันไหมครับ...

เขียนใน GotoKnow โดย ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
ใน เรื่องเล่า....จากโรงเรียนเล็ก

คำสำคัญ (Tags): #บ้านพอเพียง#โรงเรียนขนาดเล็ก#เรื่องเล่าเร้าพลัง#นิตยา บุญยก

หมายเลขบันทึก: 546702เขียนเมื่อ 26 สิงหาคม 2013 20:18 น. ()แก้ไขเมื่อ 28 สิงหาคม 2013 23:08 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน