เรียนรู้จากร้านตัดผม (ชาย) <๔> : กว่าจะมาเป็นช่างตัดผม
วันนี้ไปร้านตัดผมมาอีกแล้วครับ (ค้นหาเรื่องเดิมจากป้าย ตัดผม) ไปมาเมื่อ 2 สัปดาห์ก่อนแล้วไม่ได้ตัด (เพราะคิวยาว) คราวนี้ไปอีกครั้ง แต่เปลี่ยนวิธีไป โดยไม่ได้ขับรถไป แต่ขึ้นรถเมล์ไป
ที่พิษณุโลกบริการรถเมล์มีเจ้าเดียวชื่อ "รถเมล์บ้านเรา" การเดินทางจากม.นเรศวร (หนองอ้อ) เข้าไป ม.นเรศวร (สนามบิน) ระยะทางประมาณ 15 กิโลเมตร ค่าบริการ 15 บาทสำหรับคนทั่วไป ถ้าเป็นนักเรียนหรือนิสิตในเครื่องแบบจะเสีย 11 บาท เท่านั้น
รถเมล์ จากหนองอ้อ เข้าเมืองมี 2 สาย (เป็นสาย 12 ทั้งคู่) เป็นรถปรับอากาศ สายแรกไม่มี "แถบคาดสีแดง" วิ่งจากมอนอก ไป มอใน
ส่วนสายที่สองมี "แถบคาดสีแดง" วิ่งจากมอนอก ไปสถานีขนส่งผู้โดยสาร จังหวัดพิษณุโลก ครับ
ร้าน "ผมชาย" เป็นร้านเก่าแก่ ใช้อาคารของราชพัสดุ เริ่มเปิดมาตั้งแต่ พ.ศ. 2504 ถึงบัดนี้ก็ 45 ปีแล้ว เจ้าของร้านมี 2 รุ่น ไม่ได้เป็นญาติกัน เจ้าของเดิมเซ้งกิจการให้เจ้าของใหม่ โดยชื่อร้านเหมือนเดิม
เจ้าของใหม่นี้เข้าใจว่า ดำเนินกิจการมากว่า 20 ปีแล้วครับ
ผมเดินทางมาพิษณุโลกครั้งแรกเมื่อปี 2527 และมาอยู่ทำวิทยานิพนธ์ในปี 2529 แต่มาทำงานจริงๆ ในปี 2530 ซึ่งปีหน้าก็จะทำงานครบ 20 ปี
ตอนแรกๆ มาตัดผมที่ร้านนี้ยังไม่มี "ช่างตัดผมประจำ" แต่ไปวันนี้ผมเลือกช่างประจำที่ผมประทับใจที่สุด เพราะว่าแกจะคุยกับผมประจำทำให้ได้ความรู้
ผมไปที่ร้านตอนประมาณ 10.45 น. แกกำลังตัดผม "หัวใหม่" พอดี ผมถามว่าจะต่อได้ไหม แกบอกต่อได้เพราะไม่มีคิวต่อไป (โทรศัพท์ไปจองคิวได้)
พอแกตัดผมหัวนั้นเสร็จ แกก็ขออนุญาตผมไปทานข้าว ให้ผมรอก่อน เพราะว่าแกหวิวๆ เนื่องจากน้ำตาลในเลือดต่ำ (แกเป็นเบาหวาน)
พอแกกลับมาก็ให้ผมขึ้นเก้าอี้ แล้วก็ขออนุญาต "ตัดผม" โดยใช้คำว่า "โทษนะครับ" (เริ่มตัด 11.45 น.)
ผมลองซักประวัติแกว่า มาทำอาชีพตัดผมได้อย่างไร แกก็เล่าว่า เดิมทำไร่ทำสวน บริเวณที่จับจองที่ไม่มีโฉนด ต่อมาเห็นเพื่อนเป็นช่างตัดผมก็อยากเป็นมั่ง เพราะว่าไม่ต้องอยู่กลางแจ้ง ทำงานในร้าน และอีกเหตุผลหนึ่งคือแกไม่ได้เรียนหนังสือ ทำอาชีพนี้ก็น่าจะดี
แกก็มาฝึกตัดผมตอนอายุ 18 ปี (ประมาณปี 2504) สมัยนั้นแกต้องไปจ้างเขาสอน แกขายฝรั่ง (ผลไม้) 100 ผล ได้เงิน 3-5 บาท แกต้องเอามาขายครั้งละ 1,000 ผลขึ้นไปถึงจะคุ้ม
พอแกเก็บเงินได้ 300 บาท แกก็เอามาให้ช่างตัดผม เป็นค่ายกครู เขาก็ให้เข้าไปช่วยงานในร้าน ช่วยเลี้ยงลูกและตักน้ำ (ยังไม่มีประปา) ร้านตัดผมที่แกไปเรียนนั้นอยู่แถวม.นเรศวร (สนามบิน) เดิม
แกไปสังเกตการตัดผม และช่วยงานในร้าน เกือบ 2 ปี ถึงจะตัดผมเป็น ตอนแกอยู่ในร้าน นานๆ จึงได้ตัดผมนักเรียนครั้งหนึ่ง ใช้"บัตตาเลี่ยน"มือ
พอแกว่างๆ ไม่มีอะไรทำ ก็ใช้บัตตาเลี่ยนไถไปตามขนมือและขนขา ช่วงนั้นแกเลยไม่มีขน
ช่วงที่ไปเรียนที่ร้านนี้ ถึงเวลาทานข้าวก็ไปทานที่บ้าน และตอนช่วยเขาตัดผมก็ไม่ได้สตางค์
พอแกเรียนจบจากร้านตัดผมนี้ แกก็ไปฝึกตัดผมที่ร้านแถว "โคกมะตูม" คราวนี้แกได้ส่วนแบ่งเป็นค่าตัดผมบ้าง
แล้วแกก็วนเวียนทำงานตัดผม อยู่ที่ร้านแถวๆ ในเมืองพิษณุโลกนี่แหละ เป็นเวลาประมาณ 40 ปี
แกบอกว่ามาตัดผมที่ร้าน "ผมชาย" ได้ 10 กว่าปี ก่อนหน้านั้นก็ทำงานตัดผมในโรงแรม "อัมรินทร์" (ในเมือง)
ในประวัติของแกที่ผมได้ข้อคิดก็คือ
- เนื่องจากแกไม่ได้เรียนหนังสือ จึงต้องยึดอาชีพที่เป็นภาคปฏิบัติ เป็นช่างตัดผม
- สมัยก่อนไม่มีโรงเรียน แกก็ต้องอาศัยเรียนตามร้านช่าง และต้องมีค่าจ้างครูสอน
- กว่าจะเรียนจบได้ ใช้เวลาเกือบ 2 ปี แถมไม่มีใบประกาศ หรือเกียรติบัตรอะไร
- แต่ก็เอาความรู้ภาคปฏิบัติมาหากินได้อีก 40 กว่าปี (เรียนเกือบ 2 ปี)
- แกทำอาชีพนี้เลี้ยงภรรยา และลูกๆ 2 คน ซึ่งบัดนี้โตไปมีครอบครัวหมดแล้ว
- สมัยก่อนถือว่า "ศีรษะ" เป็นของสูง ดังนั้นก่อนแกจะตัดผม แกต้องขอโทษ เจ้าของ "ศีรษะ" ก่อน
- การมีสัมมาคารวะ ก็ทำให้ยั่งยืนในอาชีพ นอกเหนือจากอุตสาหะ (แต่ถ้าจะเจริญในอาชีพ ต้องมีความซื่อสัตย์ นะครับ..)
ความเห็น (10)
เรียนท่านอาจารย์ BeeMan
ช่างตัดผมท่านมี จรรยาบรรณ และ น่าเป็นแบบอย่างที่ดีครับ
- วันนี้ผมเข้าบล็อกนี้ ทาง "Google" ครับ (กำลังปั่นงานส่ง สกศ. งดเขียนบล็อกชั่วคราว)
- ก่อนเข้าระบบ ผมเห็นมีข้อคิดเห็น 2 ท่าน
- ผมใช้พลังจิต (ตาทิพย์) ดู ทายว่าต้องเป็นอาจารย์หมอวัลลภ กับท่านอาจารย์ JJ
- และก็ถูกตรงเผงเลย
- ถ้าซื้อล็อตเตอรี่ (พรุ่งนี้ออก) ก็ต้องเป็นเลข ๙๘ ครับ (ผมไม่ได้ซื้อครับ)
สวัสดีค่ะ
ถ้าขยัน ไม่งอมือ งอเท้า ก็เอาตัวรอดได้นะคะ
สวัสดีครับท่าน sasinanda
- ที่แวะมาเยี่ยมครับ
ขายเก้าอี้ตัดผมชายสภาพดี 1,500.-โทร.02-8106522 ตุ้ม
เก้าอี้ตัดผมชายขายไปแล้ว เหลือแต่เตียงสระผมพร้อมอ่าง 1300 บาท โทร.028106522 ตุ้ม
สวัสดีครับอาาจารย์มาสนใจตัดผมได้ไงครับ
ขอ..ขอบคุณมากๆครับผม สำหรับความรู้ดีดี ที่แฝงด้วยแรงบรรลดารใจด้วย...ครับ ซึ้งจิงๆครับ คือ พอดีผม กำลังสับสนกับ อณาคตตัวเองอยู่พอดีเลยครับ ว่าจะทำอาชีพไรดีที่เหมาะกับตัวเองดีครับ และพอที่จาทำใจให้รักมันได้ไม๊ ทั้งที่เราก้อไม่เคยลองสัมผัสมันเลย เราคงตัดสินมันไม่ได้ใช่ไม๊ครับ อ. ว่าเราชอบมันหรือไม่ พอดีผมเป็นคน..ที่ไม่เคยรู้ว่าตัวเองมีความฝันอะไรเลยครับ (แปลกตัวเองอยู่เหมือนกัน) เห้อ! เลยพอดีวันนี้เหมือนอ่ะไรจุดประกายในสมองนึกขึ้นได้ว่า เราน่าจาลองที่จะเป็นช่างตัดผมชาย ดูดีไม๊ ไหนๆก้อไหนๆแล้ว...ไม่รู้จาทำไรได้อีกแล้วนิ (ความสามารถมีน้อยอ่ะครับ) พอดีพลาดมาในชีวิต..ตอนเรียนอ่ะ..เกเรมาก จนเรียนไม่จบ สุดท้ายเลยรู้ซึ้งเลยครับ..ว่าเรียนไม่จบมันเป็นนี้นี่เอง เออครับ ตอนนี้ อายุ 26 จา 27แล้วครับ ยังไม่มีไรในชีวิตเลย ก้อเลยกลับมองตัวเองและถามตัวเองดูครับว่า จะเอายังไงกะชิวิตดี สรุปแล้ว ครึ่งหนึ่งของชีวิตที่ผ่านมา ผมกลับมองข้ามความเป็นจริงมาโดยตลอดว่า พอดีแม่ ผมเป็น ช่างตัดผม ญ-ช นี่! ทำไมเราถึงไม่เคยใส่ใจและสนใจเลย ทั้งๆที่บ้านพร้อมที่จะถ่ายทอดอยู่เสมอมาโดยตลอด..อ่ะครับ แย่จัง ที่ผมกลับมองไม่เคยมอง..เห็นค่ามาโดยตลอด ทั้งๆที่การตัดผม ของเค้านั้นเลี้ยงผม กับ พี่สาวมาได้ตลอดจนโต และ พี่สาวจบ ปริณญาได้ (ถ้าผมตั้งใจเรียนก้ออาจจบด้วยครับ) ก้อเลยแค่อยากระบายความในใจที่แสนไร้สาระของผม ที่ ทำให้ มารู้ซึ้งตอนโตที่มันเกือบจาสายไปก่านี้อ่ะครับ และ อยากจาบอก... ว่าข้อมูลของอาจาร์ย ในครั้งนี้ทำผม น้ำตาจาไหลเลยครับ จากชิวิตที่มึนๆ เหมือนกลับมองเห็นทางสว่างแล้ว.. สรุปแล้วผมคงต้องกลับไปสานต่อในสิ่งที่ ทำให้เรามีได้ทุวันนี้ ขอบคุณอาจร์ยมากกๆๆๆเลยทีเดียว.. เอ๊อ อาร์ยครับ เป็นไปได้ถ้ามีโอกาส ผมขอข้อมูลโรงเรียนสอนตัดผมชาย ที่ไม่ค่อยใช่ค่าใช่จ่ายมาก และมีการเรียนที่ดี พอจาหามาเผยแผร่ได้มั่งไม๊ครับ อยากรู้จิงๆครับ ขอข้อมูลล่าสุดเลยนะครับ ขอขอบพระคุณอาจาร์ย เป็นอย่างสูง ครับผม (แรงบรรลดารใจ บังเกิด) ^ 0 ^
เอ๊อ..อาจาร์ยครับ คือว่า 98 เพิ่งออกไป งวดที่แล้ว งวด วันที่ 16 ก.ย. 2554 นี่เอง อ่ะครับ แห่ม แม่นจิงๆ อิอิ ^_^