รักแม่ที่สุด
วันนี้เป็นวันแม่ (12 สค.56) ตั้งใจจะโทรศัพท์ไปหาแม่แต่เช้า มัวแต่ยุ่งนั่นโน่นนี่สารพัด เลยไม่ได้โทรสักที ได้ยินเสียงเพลงอิ่มอุ่นของพี่จุ้ย ศุ บุญเลี้ยง ดังแว่วมาจากช่องไทยพีบีเอสระหว่างนั่งพับเสื้อผ้าและดูลูกไปพลางๆ น้ำตาก็เริ่มเอ่อขึ้นมาอยู่ขอบตาปริ่มๆ ยิ่งได้ฟังคำพระท่านเทศน์เกี่ยวกับบุญคุณของแม่ และเห็นบรรดาลูกๆ ทั้งหลายล้างเท้าให้แม่และบรรจงเช็ดอย่างทนุถนอม หลายคนก้มกราบแนบเท้าแม่ บางคนก้มจูบลูบคลำเท้าท่านด้วยความรัก น้ำตาที่เอ่อปริ่มๆ อยู่แล้ว ก็ไหลทะลักออกมาด้วยความซึ้งใจและคิดถึงแม่ จนลูกชายวัย 5 ขวบที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ต้องหันมามองแม่และถามด้วยสายตาว่าแม่ร้องไห้ทำไม แม่ยิ้มให้และโอบกอดลูกไว้ด้วยความรักจนน้ำตาไหลเปื้อนแก้มลูก แม่ลูกกอดกันนิ่งอยู่ชั่วขณะ เหมือนรับรู้และเข้าใจความรู้สึกของกันและกัน
นี่เป็นครั้งที่สองในรอบสัปดาห์ที่ฉันร้องไห้เพราะเพลงอิ่มอุ่น ครั้งแรกตอนไปร่วมงานวันแม่เมื่อวันที่ 9 สค.ที่โรงเรียนลูกชาย เนื่องจากเราไปถึงโรงเรียนกันค่อนข้างช้า ที่นั่งผู้ปกครองจึงเหลือเฉพาะแถวหลัง หลังจากเสร็จสิ้นการแสดงหน้าเวที คุณครูก็ให้เด็กๆ หันหน้ามาหาคุณแม่ เพื่อร้องเพลงอิ่มอุ่นมอบให้แม่ ช่วงที่ลูกชายกำลังมองหาแม่ว่านั่งอยู่ตรงไหน แววตาลูกเศร้าสร้อยน่าสงสารมากตอนที่ยังไม่เห็นแม่ พอเห็นหน้าแม่เท่านั้นแหละ แววตาลูกดีใจสุดๆ เขาหันมาสบตาแม่และตั้งใจร้องเพลงอิ่มอุ่นให้แม่ แม่กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ แอบร้องไห้เงียบๆ คนเดียว ....ฟังไปก็คิดถึงแม่ไป ..แม่จ๋าลูกคิดถึงแม่
กว่าจะได้โทรศัพท์ไปหาแม่ก็มืดเสียแล้ว ช่วงที่โทรไปแม่กำลังยุ่งกับการทำขนมเตรียมไว้ขายพรุ่งนี้เช้า แม่ฮัลโหลเสียงแข็งผ่านหูโทรศัพท์ ใจแป่วเล็กน้อย คิดในใจว่าแม่คงกำลังยุ่งมากๆ ใช่จริงๆด้วย วันนี้แม่เหนื่อยมาก..เมื่อเช้าแม่ไปนาไปคุกเข่าถอนหญ้าออกจากนาข้าว (แม่เพิ่งผ่าตัดหมอนรองกระดูกสันหลังทับเส้นประสาทเมื่อ 4 เดือนที่แล้ว หมอย้ำนักย้ำหนา ไม่ให้ก้ม ไม่ให้ยกของหนัก ลูกก็บอกแม่หลายครั้งหลายคราว่าอย่าทำงานหนัก แต่แม่ก็ทนดูไม่ได้ ต้องลุกขึ้นมาทำโน่นทำนี่ แม่ทำทุกอย่างเหมือนคนปกติ แม่เจ็บแผล ปวดขาจนชาแม่ก็อดทน) กว่าจะได้กินข้าวเช้าก็ปาเข้าไปเที่ยง กลับจากนาแม่ก็รีบเตรียมทำขนมไว้ขายพรุ่งนี้เช้า กว่าจะได้กินข้าวอีกรอบก็ค่ำพอดี ลูกคุยถามสารทุกข์สุขดิบแม่ตามปกติ ตอนแรกตั้งใจจะบอกรักแม่และคุยกับแม่มากกว่านี้ แต่เห็นแม่ยุ่งๆ และต้องรีบไปทำขนมต่อ จึงได้แค่บอกว่า ลูกโทรมาสวัสดีวันแม่ พูดประโยคนี้ไป 3 รอบ ไม่รู้แม่ได้ยินหรือเปล่า และการสนทนาระหว่างเราก็จบลงเพียงเท่านี้
รู้สึกเสียใจเหมือนกันที่ไม่ได้บอกรักแม่ทางโทรศัพท์เหมือนที่ตั้งใจไว้ เป็นการยากไม่ใช่น้อยที่จะเอ่ยปากบอกรักแม่ผ่านทางโทรศัพท์ ตั้งแต่จำความได้จนโตป่านนี้ ไม่เคยเอ่ยบอกรักแม่ทางวาจากับแม่ตรงๆ เลย รู้สึกเขินและอายไม่กล้าพูด เคยแต่เขียนบอกรักผ่านทางจดหมาย
แม้ไม่เคยเอ่ยว่ารักให้ได้ยิน แต่อยากให้แม่รู้ว่า แม่จ๋า...ลูกรักแม่ที่สุดเลย :>
ความเห็น (1)
...เป็นกำลังใจนะคะ...แม่ยังอยู่...ยังมีโอกาสบอกรักแม่ และทำหลายๆอย่างให้แม่นะคะ...ร่วมรำลึกถึงพระคุณแม่ค่ะ