...สวย...ซึ้ง ...และเศร้าอีกแล้ว...
I never told you....
I miss those blue eyes
How you kiss me at night
I miss the way we sleep
Like there's no sunrise
Like the taste of your smile
I miss the way breathe
But I never told you
What I should have said
No, I never told you
I just held it in
.......................................
.......................................
เหมือนได้ไปเที่ยวด้วยเลย ขอบคุณมากค่ะ
สุขเท่าที่ใจจะเป็นไป
ชอบมาก ๆ ๆ เลยครับ
เข้าใจมาก ๆ ๆ ด้วยครับ
เพราะ...เคยเป็นแบบในบันทึกนี้ครับ
ขอบคุณมาก ๆ เลยนะครับ
ชยพร แอคะรัจน์
เอ ใคร ถ่ายภาพ ให้ หนอ ท่านพี่
อ่านแล้วมีความสุขครับ
สุข ระคนเศร้า ค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ พี่อร ;)
วัลลา ตันตโยทัย |
โอ๋-อโณ |
ขจิต ฝอยทอง |
ตันติราพันธ์ |
Wasawat Deemarn |
ภูสุภา |
ชยพร แอคะรัจน์ |
หนูรี |
พ.แจ่มจำรัส |
tuknarak |
Tawandin |
ดร. พจนา แย้มนัยนา |
long way to be the one |
มันคงอึดอัดหากไม่ได้เขียนออกมาบ้างค่ะ
มันเป็นอีกวิธีที่จะเตือนสติให้รู้ว่า " เวลาของชีวิตนั้นมิได้ยาวนัก "
ไม่ควรมีอะไรติดค้างในใจค่ะ
tuknarak |
ตันติราพันธ์ |
ความสุขน่ะมีทุกๆ วันค่ะ แต่บางครั้งมันก็มีความรู้สึกบางอย่างปะปนอยู่บ้างเช่นกันค่ะ
ชยพร แอคะรัจน์ |
มันเป็นเรื่องที่เขียนจากใจค่ะ
หากใครเคยรู้สึก ก็จะรู้สึกได้เป็นอย่างดีค่ะ
ดิฉันมีความจริงใจที่จะเขียน และตั้งใจที่จะบอกอะไรบางอย่างที่ควรบอกค่ะ
ขอโทษค่ะ พี่ชายชยพร ค่ะ
ภูสุภา |
ที่กรุณาเติมเต็มให้กับบันทึกนี้
" คนที่รักกันมากๆ และระหว่างใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันด้วยความรักนั้น
จะรู้จักตัวตนของกันและกันมากกว่าใคร .. กี่ล้านถ้อยคำบอกเล่าจากใครต่อใคร
ก็ไม่เทียบเท่ากับความรู้สึก ที่เรารู้สึกได้ด้วยใจ สิ่งที่เรียนรู้กันมาด้วยประสบการณ์ตรงของชีวิตค่ะ "
ดังนั้น : ประโยคนี้ ดิฉันจึงรู้ได้ด้วยใจค่ะ
ยาละลายก้อนหินในหัวใจ คือ น้ำตา ..........คงไม่ปฏิเสธนะว่าเคยเสียน้ำตากะเรื่องนี้ .........ก็ฉันรู้ดีกว่าใครเหมือนกัน .........
ทุกสิ่งเกิดมานั้น ดีหมด
หนึ่งสองสามสวยสด แจ่มแจ้ง
ชื่อเสียงเงินเกียรติยศ เวียนผ่าน (ตาม)กำหนด
รักเกลียดเหงาแห้งแล้ง ล่วงพ้นสัจธรรม
JJ |
ท่านคงเป็นห่วงเป็นแน่เท้ค่ะ
เวลาที่เดินทาง.. หากไม่ใช่ประเทศไทย ก็มักไปกับคณะที่เคารพนับถือกัน เป็นคนคอเดียวกันในเรื่องท่องเที่ยวค่ะ
ทริปนี้ไปกับกลุ่มของอาจารย์พิศเพลินค่ะ ซึ่งส่วนใหญ่ก็ สว. กันหมดค่ะท่าน ในกลุ่มมีครบทีมที่จะดูแลซึ่งกันและกัน มีคุณหมอ พยาบาล อาจารย์ และพี่ๆ ที่ทำงานที่กสิกร ค่ะ
บัดดี้ที่จับคู่กับดิฉัน กระโดดโลดเต้น ปีนเขา กำแพง ไปถ่ายรูปกับดิฉันมากที่สุด เพราะวัยไม่ห่างกันมากนัก คือ พี่ภู ซึ่งท่านทำงานที่นครสวรรค์ค่ะ กระเซ้าเย้าแหย่ อย่างไร รูปที่ได้ดีที่สุด ก็ประมาณนี้ค่ะท่าน แถมยังพลัดหลงกะกลุ่มเพื่อนที่เมือง Prague อีกต่างหากค่ะ ..
กำลังหาทริปเดินทางอีกครั้งเร็วๆ นี้ค่ะ
พ.แจ่มจำรัส |
ไม่อินเลยเหรอค่ะ ดราม่านี่เนี่ย
หนูรี |
เค้าต้ังใจเขียนให้เรื่องดราม่ามันตลกนะนี่
ไปขี่สปีดโบ๊ทกันไหมค่ะ เพื่อไปถามใครบางคนว่า " สบายดีไหม "
เพิ่งมีเวลาเข้าเน็ตจ้ะ จึงมารับความสุขระคนปนหม่นหมองนิด ๆ โลกนี้ยังมีที่สวย ๆ ให้เราหอบเอา
ความหมองไปโยนทิ้งอีกหลายแห่งนะจ๊ะ คิดถึงจ้ะ
คุณมะเดื่อ |
ฝันดีนะคะ
สวัสดีค่ะคุณอร...ภาพสวยงามค่ะ(ภาพนางแบบเฮฮานะคะ)
การเดินทางไม่อาจย้อนเวลากลับไป แต่เวลาของหัวใจไม่มีกาล
ขอบคุณค่ะ;)
บันทึกแห่งกาลเวลา สไตล์นี้ คุณอร เขียนได้บาดอารมณ์ มากเลยนะครับ
โดยเฉพาะ
เป็นกำลังใจครับ
น้อย น้ำพอง |
มีความสุขกับวันสดใสวันนี้ค่ะ
แสงแห่งความดี |
เป็นความจริงในใจที่อยากบอกค่ะ
"ยาละลายก้อนหินในหัวใจ คือ น้ำตา ..........คงไม่ปฏิเสธนะว่าเคยเสียน้ำตากะเรื่องนี้ .........ก็ฉันรู้ดีกว่าใครเหมือนกัน ........."
คุณในความหมาย คือ ผู้ชายที่ีมีชื่อในการ์ดแต่งงานของดิฉัน
ท่านเคยเป็นคนที่ใจดีที่สุดและเคยเป็นคนดีที่สุดในใจดิฉันค่ะ