รู้อยู่แก่ใจ

           หยาบคายไร้มารยาท แต่ซ้อนในความดูดี แต่ถึงอย่างไรมันก็คือความหยาบคายที่มี แกล้งทำแรก มันก็แค่ความหยาบคาย ทำไปเรื่อยก็หยาบคายจนชิน หยาบคายจนชินก็เป็นหยาบคายโดยสันดาน
            แต่หากเราเอง รู้ว่า บุคคล กิจกรรม เวลา สถานที่นั้น ต้องแสดงออกมาอย่างไร มันก็ไม่หยาบ แต่เป็นความรู้สติ ว่าเจอคนหยาบคาย มันก็ต้องหยาบ (บางคราวเจอหยาบแบบผู้ดีแต่ขอบอกทางนี้ตีอย่างเดียว) กิจกรรมนี้ต้องมีมารยาทอย่างไรหรือต้องแสดงบทบาท เวลานี้พูดได้ไหมต้องพูดอย่างไร สถานที่นั้นแสดงได้ไหม แสดงได้แค่ไหน ตรงนี้คือที่ส่วนตัวก็ว่าได้ ผู้ว่าเข้าคือผู้มาเรียนรู้จิตใจของเราแล้วแต่เขาจะไปพิจารณาได้อย่างไร

                                                                                                                  พ.ทินนาโภ

                                                                                                           ๒๔ มิถุนายน ๒๕๕๖