วันใด...ได้อ่านบันทึกเรื่องราวของผู้ป่วยเรื้อรัง ที่ต้องเข้ารับการรักษาอย่างต่อเนื่องจากแพทย์ เราเองก็มักจะนอนไม่หลับ...คิดถึงหลานสาวคนหนึ่ง ซึ่งเคยเป็นผู้ป่วยเรื้อรัง ด้วยโรคมะเร็ง...เธอเป็นแม่ของลูกเล็ก ๆ จำนวน 4 คน ช่วงเวลาที่เธอป่วย และต้องรับการรักษา...เธอไม่ค่อยได้รับกำลังใจจากคู่ชีวิตมากนัก เรียกว่าถูกทอดทิ้งก็ยังได้ ฉะนั้น...ก็อยากบอกกับ ผู้ป่วยเรื้อรัง ว่า
"ในความโชคร้าย...คุณก็ยังมีความโชคดี"
ที่ยังได้รับการดูแลอย่างดีจากคู่ชีวิต ช่วยหล่อเลี้่ยงเยียวยาให้มีกำลังใจมากขึ้น
เมื่อคืนนี้....บันทึกเพลงธรรมะที่ สถานี..พระพุทธศาสนา ก็แล้ว บันทึกเพลง รำวงดอกเสี้ยวที่ ลานเก็บเพลงโปรด...อิงจันทร์ ก็แล้ว ล่วงเข้าไปเกือบตีหนึ่ง ก็ยังนอนไม่หลับ ตัดสินใจ สำรวจตู้หนังสือ หยิบหนังสือเล่มหนึ่งที่ได้รับจาก พี่หนุ่มกร หยิบมาเก็บรายละเอียดอีกครั้ง ขอนำตัดตอนบทความนี้บางตอนมา เผยแพร่ เพื่อเป็นกำลังใจแด่ผู้ป่วยเรื้อรังที่ต้องใช้ "เคมีบำบัด" และเป็นอาหารใจสำหรับ ทุก ๆ ท่านค่ะ
พลังของสังขาร ยวดยานแห่งชีวิต ( ประมวล เพ็งจันทร์,2552)
"...ก่อนที่ผมจะเดินทาง..มีอาจารย์ที่เป็นกัลยาณมิตรท่านหนึ่ง เล่าเรื่องหนึ่งให้
ผมมีพลังในการตัิดสินใจ คือท่านเล่าว่า หลังจากไปรับเคมีบำบัดแล้ว ร่างกาย
มันแพ้ถึงขนาดที่ว่า บางวันไม่สามารถกระทั่งจะชันกายลุกขึ้น ต้องเรียกให้คน
มาช่วยเพื่อพยุงเข้าห้องน้ำ
วันหนึ่ง...เมื่อรู้สึกตัวก็พยายามที่จะชันกาย เอามือข้างหนึ่งไปจับขอบ และก็
พยายามยันมือข้างหนึ่งลง พยายามลุกขึ้น ท่านเพียรอยู่นานจนกระทั่งลุกขึ้น
นั่งได้ และท่านพยายามเข้าไปนั่งในห้องน้ำได้ ท่านรู้สึกดีใจที่วันนี้ตัวเองลุกขึ้น
ไปนั่งด้วยตัวเองโดยไม่ต้องมีผู้ช่วย ...คำบอกเล่าของอาจารย์สะเทือนใจผม
เป็นที่สุด... เราลุกขึ้นจากที่นอนทุก ๆ วันด้วยตัวเราเอง เราไม่เคยเห็นค่าของ
ควมสามารถนี้เลย ...อาจารย์ผู้เป็นกัลยาณมิตรท่านนี้ไปหาผมเพียงเพื่อจะ
บอกผมว่า "ชีวิต...เพียงแค่ลุกขึ้นได้ มันก็มีค่ามากแล้ว" นั่นเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่
และเป็นสิ่งที่เตือนใจผมเป็นอย่างมาก
" พวกเราทุกคนตื่นนอน ลุกได้ ทำอะไรได้สารพัด เคลื่อนไหวอะไรได้ แต่เรา
คิดหรือไม่ว่า เราจะใช้ความสามารถนี้เลือกที่จะทำหรือไม่ทำอะไรในปัจจุบัน
ขณะนี้ ผมเข้าใจ
ว่า นี่แหละคือประเด็นที่ยิ่งใหญ่ในชีวิต"
ใช่ค่ะ ในความโชคร้ายก็ยังโชคดี
บันทึกพี่อิงน่าอ่านทุกเล่มนะคะ มีตั้ง 10 เล่ม ติดตามอ่านอาหารเพื่อสุขภาพ ที่จริงบันทึกแบบนี้น่าอ่านมากนะคะ ขอบคุณที่แบ่งปันค่ะ