แม่ข้างเตียง (๒)
ในสังคมโลกทุกวันนี้ ชีวิตทุกชีวิตมิได้อยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย จำเป็นต้องพึ่งพากันและกันมิได้ว่างเว้น ฝ่ายหนึ่งอาจจะเป็นหลัก ซึ่งจะต้องมีอีกฝ่ายมาพึ่งพา และชีวิตในโลกใบนี้ แต่ละชีวิตย่อมจะเป็นได้ทั้งหลัก และผู้พึ่งพาสลับกันไปไม่รู้จบและมากมาย หรือแม้กระทั่งในตัวตนของแต่ละคน ก็ย่อมมีหลายสิ่งหลายอย่างเข้ามาอยู่อาศัย พึ่งพากันโดยที่เจ้าตัวอาจจะรู้หรือไม่รู้ตัวก็ได้... อยากให้ทุกชีวิต มีการพึ่งพาที่ส่งเสริมเกื้อกูลกัน มิใช่พึ่งพากันแล้วทำร้ายกันเฉกเช่น "กาฝาก" อย่างบทสรุปในเรื่องสั้น "แม่ข้างเตียง" ที่ว่า "...อนิจจาเมื่อต้นมะม่วงตาย กาฝากที่เลี้ยงตนเองไม่ได้ก็ต้องตายตาม ไม่ต่างอะไรกับอารมณ์ของมนุษย์ ยิ่งคนเราไม่สามารถควบคุมอารมณ์ โลภ โกรธ หลง ที่เจริญงอกงามผิดทางในตนเองได้เท่าใด ร่างกายและจิตใจก็ต้องทรุดโทรมลงทุกขณะจิต และเมื่อถึงขีดสุดที่อารมณ์เหล่านั้นระเบิดทำลายชีวิตทั้งชีวิตของเจ้าของไป อารมณ์เหล่านั้นก็ต้องตายตามไปด้วยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้..."
กับอีกเรื่องราวของชีวิตที่เหลืออยู่หลังจากการสูญเสีย โดยเฉพาะการเป็นเยาวชนที่ต้องมีใครสักคนมาดูแล กว่าจะเติบใหญ่สู่สังคมแห่งสามัญชนได้นั้น สิ่งสำคัญที่สุด มิได้อยู่ที่ว่า ใครจะเป็นผู้เลี้ยงดู หรือเลี้ยงดูอย่างไร ดังเช่นเรื่องราวของผู้เขียนที่แสดงไว้ในเรื่อง "น้องสาว" ตอบตอบศาลว่า "... ข้าแต่ศาล เด็ก ๆ ประดุจต้นไม้ มีเผ่าพันธุ์เป็นของตนเอง ผู้ร้องยินดีอุทิศตนเป็นน้ำรด เป็นปุ๋ย เป็นดิน เพื่อเอื้อให้เขาเติบโตงอกงาม หวังเพียงแต่ว่า เขาจะเติบโตเป็นคนดีของสังคม ช่วยเหลือตนเองได้ไม่เป็นภาระสังคมและคนรอบข้าง แต่จะทำได้เท่าใดนั้น แล้วแต่ศักยภาพของพวกเขาเอง..."
นี่คงเป็นบันทึกที่ ๒ ก่อนปิดเล่ม "แม่ข้างเตียง" ที่ผมอ่านจบในเวลาอันรวดเร็ว หลายเรื่องในเล่มนี้ทำให้ผมหัวใจเต้นเร็ว และแรงยังกับนั่งดูหนังจริง ๆ ที่ตื่นเต้น หลายเรื่องทำให้ผมนั่งน้ำตาซึม หลายเรื่องให้ข้อคิดดี ๆ และความประทับใจ ...
ขอบคุณตัวเองที่ใช้เวลาในการค้นหาสิ่งดี ๆ มาอ่าน ขอบคุณร้านหนังสือที่ยินดีรับบัตรเครดิตที่ผมจ่าย ขอบคุณผู้เขียนที่สร้างสรรค์สิ่งดี ๆ ไว้ประดับโลกใบนี้ ขอบคุณครับ
ความเห็น (3)
สวัสดีครับ
คุณขอบคุณตัวคุณเอง ในบทบันทึก ผมนี่แหละจะเป็นคนแรกที่ขอบคุณคุณ ที่มีสาระบ่งบอกถึงความเอื้ออาทรฝังอยู่ในตัวอักษร ขอบคุณที่นำมาแบ่งปันครับ
ขอบคุณพี่ธนาครับ :)
อนิจจาเมื่อต้นมะม่วงตาย กาฝากที่เลี้ยงตนเองไม่ได้ก็ต้องตายตาม
อ่านแล้วคิดถึงแม่ค่ะ พอแม่ตาย "ญาติ ๆ ที่พี่งพาแม่อยู่ ก็เหมือนจะตายตามไปด้วย"
ขอบคุณที่แบ่งปันเรื่องราวค่ะ