รัชดาวัลย์ วงษ์ชื่น(อิงจันทร์)
รัชดาวัลย์ วงษ์ชื่น(อิงจันทร์) ครูตาล วงษ์ชื่น

อย่า....รอให้สายเกินไป



สันเพชร์ อรรถมี ประพันธ์/ขับร้อง/ดนตรี/MV. 

วัดป่าเจริญราช ลำลูกกา ปทุมธานี 2553


มาหนอ...มาเถิดหนอ  อย่ามัวรอให้สังขารร่วงโรย

เมื่อวันนั้นต้องโอดโอย กว่าจะรู้เกือบจะสายเกินไป

เมื่อวันนี้ยังมีเรียวแรง พลังชีวิตยังมีมากมาย

แบ่งเวลาฝึกกรรมฐานปฏิบัติธรรม

ในชีวิตคนเราทุกคน ล้วนเวียนวนทุกข์ทนวุ่นวาย

ถึงที่ตายวันใดใครเลยจะรู้

เดินหนอ  เดินเข้าวัดหนอ อย่ามัวรอให้ลูกหลานพยุงไป

เมื่อวันนั้นอาจจะสาย ตาไม่เห็น หูไม่ยิน กายไม่สนอง

ลำบากนัก กิน  เดิน  นั่งนอน  พระท่านสอนให้ปฏิบัติ

มันช่างขัดมันช่างสนแสนแทรมาน 

อยาจะย้อนเวลาหวนคืนแต่ก็ฝืนความจริงไม่ได้

บทสุดท้ายความตายมาเยี่ยมมาเยือน

ซ้ำ....

อย่ารอให้สายเกินไป

หมายเลขบันทึก: 533819เขียนเมื่อ 25 เมษายน 2013 06:24 น. ()แก้ไขเมื่อ 25 เมษายน 2013 06:28 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (7)

สวัสดีครับ

               สิ่งเตือนสติเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับทุกชีวิต  เพราะบางคนบางท่านมิได้คำนึงเรื่องวันสุดท้ายของชีวิต มัวคิดแต่วันนี้  วันพรุ่งนี้   แต่วันสุดท้ายที่ไม่รู้ว่าเป็นวันไหนไม่มีใครคิด  สาระนี้จึงเป็นคุณค่าสำหรับทุกคน  ขอบคุณที่แบ่งปันครับ

ธรรมะช่วยให้จิตใจสงบค่ะอาจารย์

กำลังเพียรฝึกจิตและกายอยู่ทุกเช้าค่ำค่ะ...


สวัสดีค่ะท่านธนา

  • วันพรุ่งนี้เราไม่รู้ว่าจะเป้นเช่นไร
  • ทางที่ดีทีุ่สุด คือ "ทำวันนี้ให้ดีที่สุด"
  • ขอบพระคุณค่ะ ที่ช่วยเติมเต็มให้บันทึกนี้

ขอบคุณค่ะ คุณ on time

  • สำหรับข้อมูลสนับสนุนบันทึกนี้


พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท