สมัยสอนนักเรียนระดับมัธยมศึกษา นักเรียนหลายต่อหลายคนมักมาเล่า
เรื่องราวคับข้องใจให้ฟังเสมอ
...ฉันเองก็รู้สึกดีทุกครั้ง ที่เด็ก ๆไว้ใจเราบางครั้งเขาก็บอกในสิ่งที่เขาไม่สามารถบอกใครได้ .....ฉันถืว่าสิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ และสำคัญมากจึงมักให้ความสำคัญ...บางครั้งก็จูงมือเข้าห้อง....บางครั้งก็...กอดปลอบใจลูกศิษย์เหล่านี้...จึงมีความผูกพัน...แม้เราจะจากกันไป ....เขาไปเรียนระดับสูงขึ้น....จบออกไปทำงานมีหน้ามีตา....หลายคนมีครอบครัว...มีหลานศิษย์ให้ฉัน....แต่ก็มักแวะเวียนมาหาครูเสมอ ๆ ...และเมื่อเจอกันทุกครั้ง...จะเป็นที่บ้าน...ที่งานวัด....หรือกลางตลาดเขาก็จะตรงเข้ามากราบที่อกข้างซ้าย พร้อมกับสวมกอดครู อย่างสนิทสนม.นี่คือความผูกพัน ของศิษย์ประเภทหนึ่ง
ลูกศิษย์อีกประเภทหนึ่ง ก็ผูกพัน อย่างมากเหมือนกัน ศิษย์ประเภทนี้เรียกว่า
"ศิษย์กลับใจ"
<p></p><p>คือ…ศิษย์ที่มักโดนครูทำโทษเสมอ ๆ ในชั่วโมงเรียน….เป็นเด็กหลังห้อง</p><p>แต่เมื่อช่วงเวลาผ่านไป….เด็ก ๆ เหล่านี้โตขึ้น…เริ่มคิดได้ว่า….สิ่งที่ครูทำโทษนั้นเป็น</p><p>เครื่องมือในการหล่อหลอมจิตใจของเขา…ให้เป็นคนดี มีอาชีพ…มีชีวิตที่ดีในทุกวันนี้</p><p>ศิษย์เหล่านี้คือ “ศิษย์ที่รู้สึกสำนึกผิด” </p><p>ทำให้เขาก้าวผ่านความผิดออกมาได้ด้วยบทเรียนอันล้ำค่่า</p><p></p><p></p><p></p><hr><p></p><p>ดีใจ…ภูมิใจ…ทุกครั้งที่ลูกศิษย์แวะเวียนมาหา…หรือโชคนำพาให้เจอกัน</p><p>โดยบังเอิญ…แล้วพบว่า </p><p>ศิษย์ไม่ลืมครู แม้เวลาจะผ่านไปเนิ่นนานเพียงไร นี่คือรางวัลอันยิ่งใหญ่…</p><p>เหนือเกียรติบัตร และโล่ ชิ้นใด ๆ ที่ครูได้รับมากมาย เพราะิสิ่งเหล่านั้น</p><p>ท้ายที่สุดแล้วมันเป็นเพียงสิ่งสมมุติ สิ่งที่จำเป็นต้องทำ สิ่งประดับตู้โชว์ในบ้าน</p><p>หรือตู้โชว์ของโรงเรียน ….ก็เท่านั้น</p><p>
</p><p></p><p></p>
รางวัลของครูจริง ๆ ครับ ;)...
ขอบพระคุณค่ะ อาจารย์
ชื่นชมรางวัลดีๆเช่นนี้ค่ะ....
ศิษย์ที่กตัญญูต่ออาจารย์ ย่อมเจริญค่ะ
ขอบพระคุณค่ะพี่ใหญ่
It is hard to be teaching and be free of worlfly attachments too. In a way ครูอิงจันทร์ sounds sweeter than appraisal from the principal or MOE. ;-)