จดหมายถึงครู l ชื่นชมพี่ๆทำงาน

จดหมายถึงครู l ชื่นชมพี่ๆทำงาน

วันอังคาร ที่ 23 เดือนเมษายน 2556

กราบสวัสดีค่ะครู

        วันนี้ลูกขึ้นมาทำอาหารด้วยตั้งใจไปจังหัน เห็นใจตนเองที่ตระหนี่ หนูมักจะมีอาการแบ่งไว้ก่อน นี่สะท้อนถึงใจที่ไม่รู้จักการทุ่มเททำเต็มที่ ก็เมื่อวานมีตั้งแค่สี่สิบกว่าบาทสาเหตุจากหา กระเป๋า ATM ไม่เจอเจ้าค่ะ

ก็ซื้อผักมาได้ถุงเล็กๆถุงหนึ่ง มีข้าวโพดอ่อน 10 บาทผักกาดหัวหนึ่ง 10 บาท แครอทหัวหนึ่ง 10 บาท ไข่อีก 2 ฟอง 8 บาท เหลือเงินแบบไม่รู้จะซื้ออะไรอีก 7 บาทเจ้าค่ะครู

พอจะมาทำอาหารถวายพระ ใจหนูมันยังออกอาการตระหนี่จะแบ่งแครอทไว้ทำวันหลังผักกาดก็แบ่งไว้

รู้สึกกับตนเองเฮ้ย นี่อะไรกันนักหนา ทานแค่นี้ยังทำไม่ได้เลย จะไปฝันถึงทานที่ยิ่งกว่านี้ได้ยังไง

เห็นดังนั้นก็เลยทำหมดเลย

อาหารถวายพระเช้านี้ จึงเป็นผักผัดพริกแกง กับหัวไชโป้หวานผัดไข่ (หัวไชโป้มีอยู่เดิมค่ะครู ได้เมนูนี้จากที่ครูเมตตาสอน)

ไปถึงวัดจัดว่าเช้าที่เดียว 

การไปวัดเดี๋ยวนี้ไม่เหมือนเมืี่อก่อนเจ้าค่ะ 

ใจก็นึกถึงครูนี่แหละครูถึงย้ำให้สำรวม ท่าทางและใบหน้า ไม่งั้นหนูจะออกอาการกระแดะ มันจะเป็นเองตอนขาดสติ เพราะสั่งสมด้านนี้มามาก หากไม่มีสติมันจะโผล่มา

พอฟังเทศน์ รับพรแล้วก็ไปทำงาน หนูนั่งรับข้าวในรถเจ้าค่ะ ยังหาที่เหมาะๆกับใจไม่ลงตัว แบบว่าลงตัวกับตนเองที่นี่อยู่เจ้าค่ะ

วันนี้ที่ทำงานรับการ internal audit ซึ่งหนูเป็นหนึ่งในผู้ที่ต้องเข้ารับการตรวจรับรอง

แต่ด้วยความไม่รฟุ้ ไม่มีประสบการณ์ทำให้ได้นั่งฟัง และช่วยเป็นแขนขา ค้นหาเอกสารให้พี่ ๆ 

พี่ฝ้ายที่มา ตรวจจากส่วนกลางตั้งใจและเอาใจใส่มากๆค่ะครู เหมือนท่านมาสอนมากกว่ามาตรวจรับรอง ทำให้หนู้ได้ความรู้ พี่เพียงมุ่งมั่นทำงานตอบข้อสงสัย รวมถึงไล่เรียงรายละเอียดที่ยังขาด รวมถึงรวบรวมข้อมูลให้พี่ฝ้ายช่วยดู

หนูจึงอาสาอยู่เป็นเพื่อนพี่เพียง ระหว่างรอหนูนั่งลงภาวนาได้พักกับตนเองรู้สึกสดชื่นขึ้นมาเจ้าค่ะ

ด้วยความทุ่มเทของพี่เพียง ทำให้ทุกอย่าวเสร็จเรียบร้อย นำข้อมูลส่งให้พี่ที่โรงแรมตอนทุ่มกว่า 

แล้วเราก็มุ่งหน้ากลับบ้าน แวะพาพี่เพียงซื้อข้าว

หนูได้เรียนรู้ว่า งานจะสำเร็จเพราะใจที่ทุ่มเทกัดไม่ปล่อยของพี่เพียง และความเอาใจใส่ของพี่ฝ้าย และความเป็นแรงสนับสนุนของทุกคนที่ฝ่าย

จะว่าไปก็ไม่ใช่การทำอะไรๆ แบบคนเดียว แต่ๆละคนก็ทำงานกับตามกำลังความสามารถ 

หนูเข้าบ้านจัดแจงเตรียมอาหารไว้ทำพรุ่งนี้

นึกย้อนกับตนเอง ทะยอยเครียของในบ้าน 

แม้ตอนนี้จะลดลงแต่ก็ยังรกอยู่เจ้าค่ะ

ลองใช้วิธีที่ครูเมตตา

สละของที่ไม่ใช้ไม่ขยับมาเป็นปี ๆ แล้วก็ค่อยๆลดระยะเวลาลงมามากขึ้น

สละออก หมั่นถามตนเองว่าอันไหนใช้ไม่ใช้ แล้วก็มอบให้คนที่น่าจะเอาไปทำประโยชน์ได้ 

โต๊ะกองๆ หนังสือ ค่อยๆถูกเลือกให้ลดจำนวนแต่ก็ยังมากอยู่เจ้าค่ะ กลายเป็นว่า 

อย่กซื้อตู้มาใส่ หนูเบรกใจตนเองไว้ก่อน

ซื้อเพราะอยากได้ หรือ ซื้อเพราะต้องใช้งาน 

จึงชะลอกก่อน กะว่าทะยอยเอาหนังสือออกแล้วค่อยว่ากันเจ้าค่ะ

กราบขอบพระคุณเจ้าค่ะ