กล้าที่จะเขียน
เมื่อได้อ่านบันทึก ทำไม?ผู้มีความรู้และมีประสบการณ์ในชีวิตถึงเลือกเข้ามาเขียนสิ่งที่อยากเขียน...ทิ้งไว้ที่นี่ ของคุณแสงแห่งความดี
คุณแสงทิ้งประเด็นคำถามได้น่าสนใจและเป็นแรงบันดาลใจให้ผมได้เขียนบันทึกนี้
และเป็นความเห็นตรงกับผู้เขียนที่บล็อคเกอร์หลายๆท่านได้ห่างหายไปอย่างน่าเสียดาย บางท่านก็แวะเวียนมาห่างๆ ซึ่งในบันทึกของท่านก็เต็มไปด้วยสาระที่ให้ผู้มีความรู้น้อยอย่างผู้เขียนนี้ได้ค่อยๆเรียนรู้ไปในตัว
สำหรับตัวผู้เขียนเอง ช่วงแรกๆที่เข้ามาอ่าน มาร่วมเขียน รู้สึกว่าตัวเองตัวเล็กมาก จนไม่คิดจะแทรกตัวเข้าไปแบ่งปันความรู้ ประสบการณ์ในสิ่งที่ตัวเองมี(อยู่น้อยนิด)
เพราะบ้านหลังนี้ในสายตาของผู้เขียน เป็นบ้านที่เต็มไปด้วยผู้มีความรอบรู้ มีคุณวุฒิสูง มีประสบการณ์ตรง มีความเสียสละ ซึ่งบางเรื่องที่ผู้อ่านอ่านไปด้วยการเรียนรู้ที่เชื่องช้า และยากเกินกว่าจะเข้าใจได้
แต่นั่นก็ทำให้ผู้เขียนได้เรียนรู้ ได้ความรู้ ได้เห็นสิ่งดีๆ ความรู้ใหม่ๆ ที่ท่านทั้งหลายได้แบ่งปันมาให้อ่าน อย่างมากมายเกินจะขอบคุณและช่อดอกไม้จะมอบให้
แต่ด้วยความเมตตาและกำลังใจจากผู้ใหญ่หลายๆท่านและกัลยาณมิตรทุกๆท่าน ทำให้ผู้เขียน เขียนในสิ่งที่ตัวเองมี( แม้จะน้อยนิดก็ตาม) แต่ผู้เขียนก็ใช้ความกล้าที่จะแบ่งปันความเป็นไป เปลี่ยนไป ของสรรพสิ่งภายนอกรอบๆข้าง หรือแม้กระทั่งภายในของผู้เขียนเอง
เพราะนั่นคือตำราที่ธรรมชาติหรือธรรมะ ที่ได้มอบให้เราทุกคนแสวงหากับมัน เรียนรู้ รับรู้กับมัน ไม่ใช่หรือ?
และนั่นคือสิ่งที่ทำให้ผูเขียนได้คิดและเขียนต่อไป หลังจากที่หลายๆครั้งได้ห่างหายไปเป็นช่วงๆ
ไม่ว่าจะเป็นบทกวีที่เขียนไม่รู้จบ หรือเรื่องราวชีวิตหนุ่มโรงงานที่ผ่านไปวันๆ หรือความคิดขัดแย้งภายในจิตของตัวเอง หรือเรื่องราวรอบตัวที่เข้ามาให้เห็นความเป็นไปต่างๆในแต่ละปัจจุบันขณะของการมีชีวิต
ก็พอจะแบ่งปันให้กัลยาณมิตร เพื่อตอบแทนความรู้ ประสบการณ์อันทรงคุณค่า ความปารถนาดี ความมีน้ำใจและกำลังใจจากกัลยาณมิตรทุกๆท่านได้บ้างไม่มากก็น้อย
ขอขอบคุณกัลยาณมิตรอีกครั้งด้วยความจริงใจ
.................................
พ.แจ่มจำรัส
18 เมษายน 2556
ความเห็น (18)
แม้นไม่มีมากมายในความรู้
แต่ก็สู้...พากเพียรเขียนสิ่งฝัน
ด้วยใจรัก ด้วยใจให้แบ่งปัน
หวังไมตรีมีต่อกัน...เท่านั้น....พอ
..............................................
เป็นกำลังใจให้คุณพิชัยจ้ะ
น้องพิชัยเป็นอีกคนหนึ่งที่ถ่ายทอดประสบการณ์อันเข้มแข็ง..สู้ชีวิต...เป็นพ่อบ้านที่อบอุ่น...เป็นกำลังใจให้นะคะ...
ขอบคุณครับคุณมะเดื่อ
กลอนบทนี้มีความหมายเหลือเกินครับ....
ขอบคุณครับพี่ใหญ่ นาง นงนาท สนธิสุวรรณ
กำลังใจจากพี่ใหญ่ ผู้ใหญ่ และกัลยาณมิตรทุกท่านที่ทำให้เกิดแรงบันดาลใจครับ
-สวัสดีครับ..
-ขอบคุณสำหรับบันทึกดี ๆ จากที่แห่งนี้ G2K
-สำหรับผมแล้วได้รับการแนะนำให้รู้จักกับ G2K จากคุณ"สิงห์ป่าสัก" ครับ
-จนถึงวันนี้รู้สึกภูมิใจที่ได้เขียนบันทึกต่าง ๆ ผ่านช่องทางนี้...
-ขอบคุณครับ...
ขอบคุณครับ คุณ เพชรน้ำหนึ่ง
เขียนเถอะครับ ถ้าอยากเขียน อย่างน้อยมันคือเสี้ยวหนึ่งของชีวิตเรา
งานเขียนคือกำลังใจ และความอยากเขียนของคนเขียน
ตามสถานะ ตามสถานที่ ต่างความคิด
บางคนอาจค่อยๆ อ่านชิมดูสัก10ปีค่อยมาเขียนนะคะ
ส่วนบางคน เขียนแล้วเขียนอีกมีคนมาสนับสนุนมากมาย
บางคนเขียนนิดเดียวโดนรุม เลิกเขียนไปเลยก็มี
เห็นมากับตาค่ะ
ป่าดำรงอยู่ได้ด้วยพรรณไม้ที่หลากหลายคะ ทุกพรรณไม้มีคุณค่าของตัวเองในธรรมชาติแห่งการพื่งพาอาศัย
ในโลกของอินเทอร์เน็ต ตอนแรกๆ ดิฉันเข้าใจว่า งานเขียนคือการเผยแพร่
มีความสบายใจคือ อ่านแล้วได้ใช้แบบสบายใจ เพราะ คิดว่าเขาให้
นานๆ ไป จึงเริ่มรู้ว่า เขาไม่ได้ให้เอาไปใช้ มันเป็นของส่วนตัวของเขา โชว์อวดให้ดูเฉยๆ
แบบนี้ เคยเห็นไหมคะ ? อันนี้ไม่ได้ให้ร้าย เข้าใจใครผิดนะคะ
ค่อยๆ เลือก พิจารณาเอามาใช้ แบบคนที่มีศีล ดีกว่าค่ะ
ค่อยๆ ดูนะคะ ที่จริงก็สนับสนุนการเขียนค่ะ
ขอบคุณคุณพ.แจ่มจำรัสที่แบ่งปันสิ่งดีๆเสมอมาค่ะ
เป็นกำลังใจค่ะ
...ในส่วนของผู้เขียน งานเขียนในGTK เป็นความกล้าที่จะก้าวเพื่อหัดขีดฝึกเขียน โดยคำนึงถึงสิทธิ์ในความคิดของคนอื่น นึกถึงลิขสิทธิ์ของงานที่นำมาอ้างอิง แม้งานของตัวเองที่เคยเขียน นำมาอ้างอิงอีกรอบ ผู้เขียนก็รู้สึกว่าเป็นการไม่ให้เกียรติ์ทั้งตัวเองและผู้อ่าน เป็นความคร้านที่จะสร้างเสนอไหม่
และหากงานหัดขีดหัดเขียนนี้พอจะสร้างแรงใจให้ผู้อ่านนำไปคิดต่อ หรือสร้างแรงเสียดสี สะเทือนใจ ไม่ว่าแง่ใดก็แล้วแต่ นั่นผู้เขียนก็ถือว่าเป็นความสำเร็จของผู้เขียนแล้ว
แม้หากงานเขียนจะทำให้เกิดแรงต้านกับผู้อ่าน ผู้เขียนคงไม่ภูมิใจในความสำเร็จบนกองเศษแห่งก้อนอิฐ และคงจะต้องพิจารณาตัวเองกับเส้นทางสายนี้เป็นแน่แท้
แต่หากงานเขียน(ของผู้เขียน)ที่แม้จะด้อยด้วยวรรณศิลป์ ด้อยในองค์ความรู้และประสบการณ์ แต่สามารถทำให้กัลยาณมิตร ทั้งผู้ใหญ่ที่เคารพในบ้านหลังนี้(GTK) เกิดแรงใจ มีกำลังใจ มีความสุขกับการอ่าน ผู้เขียนก็ขอขอบคุณและดีใจ ภูมิใจมากเกินพอแล้ว
และขอขอบคุณคุณหมอ ป. ที่ให้ความเห็นว่า
"ป่าดำรงอยู่ได้ด้วยพรรณไม้ที่หลากหลายคะ ทุกพรรณไม้มีคุณค่าของตัวเองในธรรมชาติแห่งการพื่งพาอาศัย"
ขอบคุณคุณ on time อีกครั้งที่ทำให้ผู้เขียน
กล้าที่จะเขียนต่อไปอีกครั้งหนึ่ง...
ขอบคุณครับ
พ.แจ่มจำรัส
ติดตามงานเขียนของคุณพิชัย มาตลอดค่ะ
ตั้งแต่แรก ๆ ที่เข้ามาในโกทูโนว์
แรก ๆ ติดตาม เพราะต้องการเป็นกำลังใจในการรักษาสุขภาพ
จะห่างหายไปบ้าง ก็เพราะไม่มีเวลาที่จะเข้ามา แต่ถ้าเจียดเวลาเข้ามาได้เมื่อไร
ก็ไม่ลืมที่จะแวะมาอ่านบันทึกที่นี้เสมอ ๆ ค่ะ
เห็นด้วยกับความคิดเห็นของคุณหมอ ป. ที่บรรจงให้ความหมายเอาไว้ชัดเจนค่ะ
"ป่าดำรงอยู่ได้ด้วยพรรณไม้ที่หลากหลายคะ ทุกพรรณไม้มีคุณค่าของตัวเองในธรรมชาติแห่งการพื่งพาอาศัย"
ดิฉันเองก็เป็นเพียงต้นไม้เล็กๆ ที่มาอาศัยอยู่ในป่าใหญ่แห่งนี้ค่ะ วันดีคืนดีก็พลิช่อให้ชมบ้าง (เขียน) วันดีคืนดีก็ชมต้นไม้ต้นอื่นๆ ซึ่งเป็นเพื่อนกันที่นี่ค่ะ (อ่านของคนอื่น)
ขอบคุณนะคะ คุณ พ.แจ่มจำรัส เป็นกำลังใจให้กันค่ะ
มีความรู้สึกที่เหมือนกันว่า ที่นี่มีแรงผลักดันให้เรากล้าเขียน กล้าไปทักทายผู้รู้และนักวิชาการที่หลายท่านที่เราชื่นชอบก็มาทักทายเรา แบบนี้จึงเกิดความสุขในการเขียนเล็กๆนะคะ ขอบคุณค่ะกล้าที่จะเขียนต่อไป ...
ขอบคุณคุณ อิงจันทร์ อีกครั้ง
ที่ติดตามอ่านอย่างเสมอมา เรื่องสุขภาพเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่เป็นแรงผลักดันให้เขียน บางครั้งเหมือนเป็นการระบายความรู้สึกที่เกิดขึ้นภายในตัวเอง ให้คนอื่นได้รับรู้
ขอบคุณครับ
แม้นรู้น้อยค่อยบรรจงลงบันทึก ด้วยสำนึกอยากแชร์บ้างเพื่อสร้างสรร
เขามีร้อยเรามีหนึ่งพึ่งพากัน ร่วมแบ่งปันสรรสร้างทางสุขเอย
แม้นรู้น้อยค่อยบรรจงลงบันทึก ด้วยสำนึกอยากแชร์บ้างเพื่อสร้างสรร
เขามีร้อยเรามีหนึ่งพึ่งพากัน ร่วมแบ่งปันสรรสร้างทางสุขเอย