ทำไม?ผู้มีความรู้และมีประสบการณ์ในชีวิตถึงเลือกเข้ามาเขียนสิ่งที่อยากเขียน...ทิ้งไว้ที่นี่
ผู้เขียนมีเวลามากในช่วงก่อนกลับบ้านที่ปักษ์ใต้
ได้ไล่อ่านบันทึกที่ผู้เขียนอยากอ่านอย่างหลากหลายมากมาย.... ในทุกมุมมองที่ผู้เขียนสนใจ
..
มาวันนี้ผู้เขียนได้ตั้งคำถามกับตัวเองว่า...เพราะเหตุใดบุคคลที่มีองค์ความรู้ที่หลากหลายสาขาวิชาชีพ ถึงได้เข้ามาเขียนบันทึกทิ้งไว้ที่นี่
แม้ว่า...บางบันทึกจะไม่ได้รับความสนใจในการอ่านมากมายนัก
และตัวอย่างของท่านเหล่านี้ .... ที่ผู้เขียนแอบเข้าไปอ่านที่มาและความเป็นไปของท่าน จึงมีคำถามเกิดขึ้นในใจ...
ท่านอยู่กับชุมชนแห่งนี้มาร่วม 7 ปี แล้ว ท่านเขียนบันทึกของท่านอย่างต่อเนื่องมาตลอด แม้ว่าบางเรื่องอาจไม่ใช่เรื่องที่ผู้เขียนสนใจ ผู้เขียนกลับมองว่า...อาจารย์ไม่ได้เขียนเอาใจตลาด แต่อาจารย์เขียนในสิ่งที่อาจารย์รัก และอาจารย์เป็น บันทึกบางบันทึก มีจำนวนผู้อ่านไม่มากนัก ดอกไม้ก็น้อย ความเห็นก็แทบไม่มี
แต่...อาจารย์ก็เขียนอย่างนี้มาต่อเนื่อง
ผู้เขียนอยากให้อาจารย์แหวว แวะมาอ่านบันทึกนี้ของผู้เขียนจัง.. อยากเห็นมุมมองของอาจารย์เป็นที่สุด
อาจารย์หมอสุข ท่านอยู่กับชุมชนแห่งนี้มาไม่ต่ำกว่า 7 ปีเช่นกัน ทำไมท่านเขียนได้อย่างต่อเนื่องเช่นนี้
..
หรือว่า...อาจารย์หมอมียาขนานวิเศษ อยู่ในใจ บันทึกของอาจารย์หมอมีดอกไม้ประปรายความเห็นก็ไม่ล้นทะลักจอ
แต่อาจารย์ก็ยังเขียน....
ผู้เขียนอยากรู้เหลือเกินนะครับว่า...ยาขนานวิเศษของอาจารย์หมอสุข..... นั้นคือสิ่งใดกันหนอ
อาจารย์วัลลา เป็นอีกท่านหนึ่งที่อยู่ในสังคมประเทืองปัญญาแห่งนี้นานมาก ๆ ระยะเวลา 8 ปีที่อาจารย์ใช้เวลาทุ่มเทในการเขียนบันทึกทางวิชาการของอาจารย์ แต่ผู้เขียนกลับเข้าไปอ่านบันทึกของท่านน้อยมาก หนึ่งในเหคุผลนั้นอาจเป็นเพราะอาจารย์ท่านอาจเขียนบันทึกไม่ตรงตามความสนใจของผู้เขียน... มากนัก
บันทึกของท่านแม้จะ มีดอกไม้ไม่มาก ความคิดเห็นไม่เยอะ เหมือนอย่าง blogger หลาย ๆ ท่านที่ popular อยู่ในขนาดนี้ แต่ท่านก็เขียนบันทึกมาอย่างต่อเนื่อง
เพราะสิ่งใดหรือ? และนี่คือคำถามที่ผู้เขียนอยากให้อาจารย์เข้ามาตอบจังเลยครับ
อาจารย์หมอชาตรี อยู่กับสังคมแห่งนี้ 8 ปีที่เดียว ทำไมอาจารย์ถึงไม่ทิ้ง gotoknow ทำไมอาจารย์ถึงเขียนบันทึกลงที่นี่... แม้ว่าบางช่วงเวลาอาจารย์อาจห่างหายไปบ้าง แต่อาจารย์ก็เข้ามาที่ชุมชนแห่งนี้ เขียนบางสิ่งบางอย่างที่อาจารย์อยากถ่ายทอดให้พวกเราได้อ่านอยู่อย่างต่อเนื่อง.....ตลอดช่วงเวลา 8 ปีที่ผ่านมา
ผู้เขียนอยากรู้จังเลยครับว่า...เพราะเหตุใด gotoknow ถึงอยู่ในใจของอาจารย์หมอชาตรี เหนียวแน่นขนาดนี้
นี่คือ ตัวอย่างอันน้อยนิดที่ผู้เขียนยกมา..... ถามใจตัวเอง
และอยากให้ตัวอย่างของบุคคลที่ผู้เขียนอ้างถึง รวมทั้งสมาชิกผู้ทรงเกียรติในสังคมแห่งนี้ ร่วมแสดงความคิดเห็น
ผู้เขียนขอขอบพระคุณทุก ๆ ท่านนะครับ... ที่ฝากข้อคิดเห็นไว้ในบันทึกฉบับนี้
เพราะนี่อาจคือ...คำตอบทีีี่ผู้เขียนและหลายๆ ท่านอยากรับรู้เช่นกัน
ความเห็น (20)
ในคำถามของคุณแสงนั้น .... คำตอบของแต่ละคนคงแตกต่างกันไปตามจุดยืนหรือจุดมุ่งหมายใน การเขียนของแต่ละคน สำหรับคุณมะเดื่อที่เพิ่งเข้ามา และแต่ละบันทึกอาจจะขาดสาระที่เป็น ประโยชน์ต่อผู้อ่านและมีสาระน้อยมากหรืออาจจะไม่มีคุณค่าคู่ควรกับเว็บไซต์ที่ยิ่งใหญ่ที่เป็นแหล่ง รวมของ " ผู้รู้" อย่างโกทูโนนี้ก็ตามที.........แต่... คำตอบของคุณมะเดื่อคือ....เขียนเพราะรักการ เขียน....เขียนเพราะที่นี่คือ " กำไรชีวิต" ของ " คนรู้น้อย" อย่างคุณมะเดื่อ ที่เสมือนกรวดทรายที่ บังเอิญตกอยู่ในกองอัญมณีที่ล้ำค่า แสงแห่งอัญมณีนั้นจะช่วยฉาบฉายให้กรวดทรายมีประกายขึ้นมา บ้างจ้ะ.......ขอบคุณจ้ะ
พี่แสงสำหรับผมที่เขียนที่นี่แม้หายไปช่วงหนึ่งก็นานแล้วกลับมาเขียนอีกครั้ง เพราะที่นี่เป็นมิตร ปลอดภัย สบายใจ และทุกคนพร้อมแลกเปลี่ยน ทุกคนเอามาแบ่งปันกัน ลปรร. ประสบการเน้นๆ นี่คือเหตุผลของผมที่กลับมาเขียนอีกครั้ง จำได้ว่า ลืมรหัสผ่านไปเลย 555 และต้องขอรหัสผ่านเข้ามาใหม่เนื่องจากนานมากแล้ว ขอบคุณพี่แสงที่จุดประเด็น เพราะแต่ละท่านที่กล่าวมาต่างๆ ยังอยู่และถ่ายทอดประสบการณ์ให้เราเสมอ พี่แสงเองก็เช่นกันนะครับ แบ่งปันเรื่องราวกระตุกให้พวกเราแบบนี้ไปเรื่อยๆนะครับ.............
ขอบคุณในความคิดเห็นของคุณมะเดื่อมากนะครับ
ไวมาก...ผู้เขียนยังแก้คำผิดไม่เสร็จเลยครับ
ขอบคุณจริง ๆ เลยนะครับ
ได้เขียนบันทึกมาตั้งแต่ปี 2548 ในเรื่องการทำงานเบาหวาน เป็นรุ่นแรกๆ ของ Gotoknow เขียนเพื่อบันทึกเรื่องราวการทำงาน จะได้ไม่ลืมและเรียกข้อมูลมาใช้งานเมื่อต้องการได้ (เช่น การทำรายงานต่างๆ) การเขียนทำให้ตนเองได้เรียนรู้ และเผื่อให้ผู้อื่นได้เรียนรู้ด้วย
ขอบคุณบันทึกดีๆของทุกท่านที่แบ่งปันให้เสมอมา ..ให้เพราะเมตตา...ไม่หวังสิ่งตอบแทน...ไม่ทวงบุญคุณ...ไม่ยกย่องตนเอง...เป็นแบบอย่างชองผู้ให้ที่ดีค่ะ
อ่านบันทึกนี้ของคุณแสงแล้ว ทำให้ผมเกิดแรงบันดาลใจที่กล้าจะเขียนต่อไปอีกครั้ง
ขอบคุณครับ
พ.แจ่มจำรัส
ในเนื้อที่..แห่ง..โกทูโน..ก็มี.."แสงแห่งความดี.".ปรากฎ..ให้เห็น..เป็นที่รู้จัก..(ยายธี)
-สวัสดีครับ...
-ที่แห่งนี้ G2K ผมได้เรียนรู้อะไรมากมาย...
-ห่างหายไปในบางครั้ง....และหวนกลับมา...กำลังใจจากทุกท่านยังเหนียวแน่น...
-คิดไว้ว่า "อย่างน้อย ๆ" ได้บันทึกเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านมาเพื่อระลึกถึงแต่สิ่งที่ได้"ไม่น้อย"อย่างที่คิดไว้....ครับ..
-ขอบคุณกำลังใจจากที่นี่ G2K ครับ
รอฟังคำตอบด้วยคะ..
ปัจจัยหนึ่ง คือ มุทิตาจิต
เมื่อมีคนอย่างคุณแสงแห่งความดี อ่านอย่างเอาใจใส่ และใส่กรอบไว้เป็นวาทกรรม gotoknow
ที่นี่จึงดึงดูดให้ผู้มีความรู้ความสามารถยังคงบันทึกสม่ำเสมอ
สวัสดีครับ
ผมรู้สึกดีกับบันทึกฉบับนี้มากเลยนะครับ มีจำนวนสมาชิกเข้ามาอ่าน ร่วม 200 ท่านในเวลาไม่กี่ชั่วโมง
...
มีอยู่อีกสิ่งหนึ่งครับ ...ที่ผมอยากให้สมาชิกผู้ทรงเกียรติของสังคมประเทืองปัญญาแห่งนี้ ได้ฝากข้อคิดเห็นไว้สักนิดหนึ่ง
อย่างน้อยข้อคิดเห็นของท่านต่อบันทึกฉบับนี้ น่าจะเกิดประโยชน์ทางอ้อมให้กับชุมชนแห่งนี้ เช่นกัน
...
ขอบพระคุณในการเสียสละเวลาแสดงความคิดเห็นในบันทึกนี้ ของท่านมากเลยนะครับ
ด้วยความเคารพครับ
ขอบคุณบันทึกจรรโลงใจค่ะ
ทุกๆ วันของดิฉัน หากมีเวลานอกจากอ่านข่าวหรือติดตามความเคลื่อนไหวอื่นๆ แล้ว
ที่นี่มีหลายอย่างดึงดูดใจให้เข้ามาค่ะ
เข้ามาฟังคนอื่นเขียน ..........ในหลายๆ บริบท.....ได้ความรู้ ได้ความบันเทิง ได้มุมสะท้อนที่หลากหลาย
เข้ามาเยี่ยมและทักทายกัลยาณมิตร ..........ผ่านการอ่านในบันทึก ....
เข้ามาเขียน happy daily ของตัวเอง ........มีสาระบ้าง ไม่มีสาระบ้าง .....ส่งผ่านไปยังครอบครัวและกัลยาณมิตร เพือนฝูง .....เพราะบางครั้งเราไม่มีเวลาที่จะเล่าเรื่องด้วยรูป เล่าความรู้สึก ของแต่ละวันให้รู้ได้ทุกคน ... แต่ที่นี่ก็เหมือนสื่อกลาง ........ที่เราบันทึกเป็นประวัติได้ด้วย ....... บางครั้งก็เล่าเรื่องงานให้ฟัง .....หนักบ้าง เบาบ้าง ......ไว้เตือนตน หรือต่อยอดความคิด ..........
ขอบคุณผู้สร้างที่นี่ค่ะ ขอบคุณคุณแสงแห่งความดี และกัลยาณมิตร ทุกคนช่วยกันเติมเต็มสิ่งที่ดีๆ ต่อกันค่ะ
สวัสดีค่ะ
เป็นบันทึกที่น่าคิดตามอย่างยิ่ง
ตอนที่เขียนบันทึกใหม่ๆ จะอยากให้คนมาอ่านบันทึกตัวเอง เพราะคิดว่าเราเขียนดี อยากให้คนมาอ่าน บันทึกไหนมีคนอ่านน้อยก็จะรู้สึกไม่ดี ต้องเพียรพยายามไป "ตาม" ให้เพื่อนๆ มาอ่าน ด้วยวิธีการต่างๆ เช่น ไปคอมเม้นท์ ไปแปะลิงก์บันทึกของตัวเองไว้ให้เพื่อน ต้องคอยไปทักทายเพื่อนๆ (เพื่อให้เพื่อนมาทักทาย/มาอ่านบันทึกของเรา) ... นานๆ เข้าก็รู้สึกเหนื่อยและเกิดคำถามว่า... เหนื่อยเกินไปหรือเปล่า? หากเราเขีียนด้วยเจตนาที่ดี มีเนื้้อหาสาระที่เหมาะกับการนำไปคิด/ใช้ได้แล้ว เราจะต้องกังวลทำไมว่าคนจะอ่านหรือไม่อ่าน จึงเลิกคาดหวัง เขียนไปเรื่อยๆ ให้ดีที่สุดเท่าที่ทำได้ ส่วนใครจะอ่าน จะให้ดอกไม้หรือไม่... ไม่เป็นไร ;)
หลายท่านคงมีเหตุผลส่วนตัวที่แตกต่างกันไป บางท่านเขียนเพราะต้องการบันทึกและเผยแพร่สาระข้อมูลที่สาธารณะอาจนำไปใช้ประโยชน์ได้ , บ้างก็เขียนเพราะคิดว่าควรเขียน ใครอ่านไม่อ่านไม่เป็นไร , บ้างก็เขียนเพราะอยากเขียน (ตัวผู้เขียนเอง) อยากบันทึกไว้เป็นเส้นทางของความคิด เพื่อให้เห็นพัฒนาการทางความคิดของตัวเอง...ฯลฯ
ความจริง การที่มีคนอ่านมากหรือน้อยและมีคอมเม้นท์มากหรือน้อย อาจไม่ได้บ่งบอกคุณภาพของบันทึก ดังนั้นการเขียนจึงขึ้นกับวัตถุประสงค์ของแต่ละคนที่แตกต่างกันไป
ส่วนตัวอยากพัฒนาต่อ...ให้ถึงจุดที่ครูบาอาจารย์เคยสอนว่า... "การทำงานคือการปฏิบัติธรรม" ทำเต็มที่ ใส่ใจ "เหตุ" และยอมรับ "ผล" ค่ะ :)
คำตอบของ อ.แหวว หรือคะ ?
การเขียน เป็นการคิดชัดๆ เขียนให้ตัวเองอ่าน เขียนให้ตัวเองไม่ลืม เขียนเพื่อทำความเข้าใจกับเพื่อนร่วมความคิด
งานที่ทำมีลักษณะเป็นวิชาชีพที่หนักค่ะ ถ้ามีคนมาอ่านเป็นสิบ ก็น่าจะเยอะแล้วค่ะ
ทิ้งในโกทูโน แล้วก็ไปปรากฏในกูเกิ้ล พอใครอยากได้คำตอบที่เราบอกไว้ ก็จะได้รับคำตอบ
ล่าสุดสมาคมประกันชีวิตไทยที่อยากขายประกันให้คนที่มีเลขประจำตัว 13 หลักขึ้นต้นด้วยเลข 0 ก็ตามกลับมาหา หลังจากอ่านสิ่งที่บอกไว้ในโกทูโนเป็นหลายปี
ขอบคุณโกทูโน ขอบคุณ อ.จันทวรรณ ขอบคุณ อ.ธวัชชัย ขอบคุณมะปรางเปรี้ยว ขอบคุณมวลมิตรแห่งโกทูโนที่รู้จักกันผ่านตัวหนังสือมานานปี จนหลายคนทนไม่ได้ ต้องออกมาเจอกันในโลกแห่งความเป็นจริง. แล้วเจอกันนะคะ
ลืมขอบคุณ อ.หมอวิจารณ์ที่จุดไฟความคิดที่จะเขียนในเรื่องของคนรากหญ้า และแนะนำให้ใช้โกทูโน
ขอบคุณแสงแห่งความดีที่ช่วยถามให้คิด ถามให้เขียน ฝันดีนะคะ
สำหรับผมแล้ว อยากเขียน รู้อะไรนิดๆหน่อยๆก็อยากเขียน มีความรู้สึกอะไรก็อยากระบาย ชอบอะไรก็เก็บมาเล่าสู่กันฟัง บางครั้งบางเรื่องเขียนไปแล้วมีผู้สนใจน้อน ก็หยุดไม่เขียนต่อ นี่ผมคิดผิดหรือเปล่า แต่ยังงัยก็ยังอยากเขียนต่อไป เพราะที่นี่มีพื้นที่ให้
ขอบคุณ คุณแสงศรีที่สกิตประเด็นนี้ขึ้นมาครับ
ชอบอาจารย์ทุกท่านข้างบน...ชอบทุกคนในบ้านผม...ชอบบันทึกที่พี่แสงเก็บข้อมูลและเรียบเรียงได้ดีมากครับ
ขอชื่นชมคุณลูกหมู..นะครับ
..
ตุณลูกหมูฯเป็นอีกท่านหนึ่ง ที่อยู่ในชุมชนแห่งนี้นาน..มาก ..
มุมมอง ข้อคิดเห็นของคุณลูกหมูฯ เป็นมุมมองที่น่าสนใจมากเลยทีเดียว
..
ขอบพระคุณคุณลูกหมู..ที่แวะมาเติมเต็มให้บันทึกฉบับนี้ของผม
..
ชอบภาพถ่ายที่ฝากไว้.. coffee corner...
ทานกาแฟยามเช้าด้วยกันเลยนะครับ
ู้รู้สึกเป็นเกียรติมากเลยครับ ที่อาจารย์กรุณาสละเวลา มาตอบคำถามของผม
....
ต่อไปนี้ หากสมาชิกท่านใดได้เข้ามาอ่าน จะพบได้ว่า....หนึ่งเหตุผลของอาจารย์วัลลานั้น
เป็นคำตอบเดียวกับหลาย ๆ ท่าน
ได้อ่านประสบการณ์ของนักปราชญ์หลายๆ ท่าน .....ได้แนวคิด จากความรู้ และประสบการ์....ค่ะ
เดี๋ยวจะเอาไปเขียนบันทึกนี้...ค่ะ
ขอบคุณมากนะครับ
เมื่อแรกที่เขียนบันทึกใน gotoknow เพราะได้รับแรงกระตุ้นจากท่านอาจารย์หมอวิจารณ์
- หลังจากนั้น ได้แรงกระตุ้นเชียร์จากเพื่อนๆในสังคมแห่งนี้
-
- ต่อมา เขียนเพราะอยากประชาสัมพันธ์กิจกรรมในหน่วยงาน
- ต่อมาเขียนเพราะมีเพื่อนดีๆในนี้ที่ช่วยให้ได้อ่านสิ่งดีๆที่กระตุ้นเตือนตนเองให้สำนึกอะไรบางอย่างในหน้าที่ รวมทั้ง ทำให้มีกำลังใจในการทำงานและสิ่งที่เราคิดว่าดีและมีประโยชน์
- ต่อมาเมื่อได้มีโอกาสรู้จักเพื่อนและทำสิ่งดีๆร่วมกับเพื่อนใน gotoknow เช่น กิจกรรม จิตอาสา รู้สึกถึงสิ่งดีๆ ที่ตนเองช่วยสังคมได้บ้าง
- ต่อมา เขียนเพราะเห็นประโยชน์จากการเก็บบันทึก ช่วยให้เมื่อต้องการข้อมูลอะไรในการทำงาน ได้มาหาค้นเพิ่มเติมจากที่นี่
- เมื่อพ้นหน้าที่ในงานประจำ คิดไว้ว่าอาจจะเขียนบันทึกที่จะมีประโยชน์ได้บ้าง แม้เพียงเล็กน้อย
- รู้สึกว่าสังคมแห่งนี้ เป็นอีกสังคมรู้สึกปลอดภัยเมื่อเข้ามาอ่าน มีประโยชน์ในแง่ที่สามารถนำเรื่องต่างๆในนี้ไปใช้ประโยชน์ต่อตนเองได้ มากมาย
- ฯลฯ