มาช่วยกันลบเส้นสมมติเถอะค่ะ
เมื่อ 2 สัปดาห์ ก่อนที่ โรงพยาบาลมีการแข่งขันกีฬาสี ภายใน
ซึ่งถูกแบ่งออกเป็น 3 สี และกลุ่มสถานีอนามัยอีก 1 สี รวมทั้งหมด 4 สี
กีฬาที่แข่ง นั้นได้แก่ วอลเลย์บอล ฟุตซอล เปตอง แบตมินตัน และปิงปอง
สำหรับข้าพเจ้าเป็นได้แค่กองเชียร์เท่านั้น
วันหนึ่งข้าพเจ้าไปนั่งดู การแข่งฟุตซอล ต้องบอกว่าเป็นนัดล้างบางกัน
เพราะผัดกันแพ้ชนะมาตลอด เกมส์การแข่งขันเข้มข้นมาก
มีลุ้นของคนดูในสนามแบบเก็บอาการไม่อยู่ ข้าพเจ้าเฉยๆ แอบนั่งสังเกต
พฤติกรรมการเชียร์ ของ กองเชียร์ ข้าพเจ้ารู้สึกว่า ไม่มีความสนุกสนานในการเชียร์
ทุกคนพยายามตะโกนบอก ให้นักกีฬาทำอย่างนั้น ทำอย่างนี้
เสียงดัง ไปหมด เมื่อนักกีฬาทำถูกใจ ทุกคน เฮ!!!!! แต่พอนักกีฬาทำพลาด
กลับถูกตำหนิออกมาอย่างไม่เกรงใจความรู้สึกกันเลย
เมื่อจบการแข่งขัน มีทีมที่แพ้ และชนะแน่นอน
ทีมที่ชนะแสดงความดีใจในความสมหวัง ร้องตะโกนยกย่องสีตนเองเสียงดังมาก
เหมือนจะให้อีกฝ่ายรู้ว่า “ปีนี้ตูชนะแล้วโว้ย” สำหรับฝ่ายที่แพ้ เดินหน้าเศร้าออกมา
จากสนาม มีน้องผู้ช่วยคนหนึ่งถูกพี่พยาบาลเรียกไปตำหนิว่าทำให้เกมส์เสีย
จึงต้องแพ้ในวันนี้ น้องคนนั้นถึงกับซึมไปเลย ข้าพเจ้ามองเห็นน้ำตาที่เอ่อเบ้าตา
เมื่อพักหายเหนื่อย ข้าพเจ้าเห็นน้องคนนั้นเดินออกจากสนามพร้อมยกมือ
ปาดน้ำตา ข้าพเจ้าจึงเรียบไปถามความรู้สึก น้องคนนั้นถึงกับร้องและ
พรั่งพรูความรู้สึกออกมา น้องบอกว่า คนนั้นจะเอาอย่างนั้น คนนี้จะเอาอย่างนี้
แล้วจะให้หูทำอย่างไร คู่แข่งเขาก็เก่ง หนูพยายามแล้ว หนูผิดด้วยหรือ
ข้าพเจ้าจึงต้องนั่งปลอบอยู่นาน กว่าน้องจะสงบ เฮ้ย ......................
..............................................................................................................................
ทำให้ข้าพเจ้าสรุปเหตุการณ์วันนั้นได้ดังนี้ คนเรานั้นตั้งเส้นสมมติ ไว้ แบ่งกั้น ความเป็นกลุ่ม ก้อน พวก พ้อง ทั้งที่คิดไป แล้ว เรานั้นทำงาน รพ.เดียวกัน เป็นบุคลากรทางการแพทย์ เหมือนกัน เป็นคนของกระทรวงสาธารณสุขเหมือน กัน สุดท้าย เป็น “คน” เหมือนกัน แต่พอเราตั้งเส้นสมมติขึ้นมาว่า เราสี .... พวก...... กลุ่ม ........... ทำให้เราลืมความเหมือนที่เป็นพื้นฐาน นั่นคือเราเป็นคน ที่เหมือนกัน นี่แค่เส้นสมมติที่ตั้งขึ้นเล็กๆ ยังมีผลต่อความรู้สึกถึงเพียงนี้ หากเรายึดเส้นสมมติทุกอย่างนั้น คงแบ่งแยกพื้นฐานความเป็นคนไม่มีเหลือ เช่นการทำงาน มีเส้นสมมติมากมาย ในโรงพยาบาล มีทั้ง แพทย์ พยาบาล ผู้ช่วย ผู้ป่วย นอกจากนี้ ยังมี sub set อีกนะ เช่น จาก สถาบัน ฯ .... เฉพาะทาง?? มันจึงทำให้เราลืมพื้นฐานนั่นคือความเป็นคน ทำให้เราทำทุกอย่างเพื่อ ตัวเราและกลุ่มสมมติที่เราคิดว่าเราอยู่กลุ่มนี้ ความรู้สึกจึงไม่เป็น หนึ่งเดียว อย่างการแข่งขันกีฬาสีนั้น หากเราเลิกคิดว่า ฉันเป็น ? อยู่ ? คืออะไร? เสีย ให้คิดว่า นี่เล่นสนุกสนานนะ แพ้ชนะไม่สำคัญ เพราะยังไงฉันกับเธอก็เป็น “คน”เหมือนกัน แบบนี้ ไม่มีใครเสีย แต่ทุกคนจะได้ คือสนุกสนาน สามัคคี มีน้ำใจ ปีหน้าก็จะไม่มีนัดล้างตา แต่จะเป็นการนัดเพื่อมาสนุกสนานมาร่วมพลังความสามัคคีต่างหาก
มาช่วยกันลบเส้นสมมติ ให้เหลือน้อยที่สุดเถิด และให้เป็นบทบาทและหน้าที่ ที่เราควรทำควรเป็น ต่างหาก แล้วเราก็จะ ไม่ใช่ ไม่มีสิ่งที่เป็นของเรา แต่เราจะ มี + ใช่ ในทุกๆสิ่งที่อยู่รอบตัวเราร่วมกัน มิใช่หรือ
คุณเห็นด้วยมั๊ย ????
ชลัญธร
ความเห็น (7)
ดีจัง...น้องเรา........พี่ชาย
ไม่แบ่งเส้น...ไม่ล้ำเส้น...ไม่วิ่งเต้น..ไม่เล่นพวกพ้อง...กฎกติกามีไว้เพื่อรักษาความยุติธรรม...ทำได้แค่นี้...สามัคคีเป็นที่หวังได้ค่ะ..
มาให้กำลังใจน้องด้วยคนนะค่ะ
เป็นแบบนี้บ่อยมากเลยค่ะ
เมื่อชนะก็ฉลอง ได้หน้า ในบางคน
ตอนแพ้มีแต่การต่อว่า ทับถม
มายินดีกับคุณชลัญธร ที่พบเส้นสมมติ ในท่ามกลางการแบ่งแยกแข่งขัน...
แสดงว่าจุดประสงค์ของงานกีฬาสีนี้น่าจะโดนบิดเบือนไปสักหน่อยนะคะ แทนที่จะเป็นออกกำลังกายอย่างสนุกสนานร่วมกันมากกว่าการเอาชนะกันจริงๆจังๆ น่าเสียดายเนาะ
สุขสันต์วันสงกรานต์นะคะ
เห็นด้วยค่ะ