วรรณกรรม : ลูกที่ไม่ได้เลี้ยง
โอ ลูกเอย แม่ไม่เคย ชื่นเชยเจ้า
ปู่ย่าเอา เจ้าไปเลี้ยง กล่อมเกลี้ยงสอน
แม่มีน้อง ต้องเลี้ยง แม่งามงอน
ยามจะนอน แม่ถ่ายถอน ทุกข์ตรมใจ
แม่ไม่โทษ
โกรธใคร เพียงบอกเจ้า
แต่ก่อนเรา ไม่คลอเคล้า เจ้าอ่อนไหว
แม่ไม่รู้ อยู่เจ้าคิด ติดอย่างไร
เวลาผ่านไป เจ้าก็รัก ภักดีนาน
โอ้ ลูกเอย
เจ้าเคย รักปู่ย่า
ท่านเลี้ยงมา อบรมมา ให้อ่อนหวาน
แม่อยู่ไกล ถวิลใน ใจเจือจาน
เขียนกลอนกานต์ ให้เจ้าอ่าน รู้ความจริง
มาพลัดพราก จากไป ทุกข์เจ้ายิ่ง
มีปู่ย่า รักเจ้า หรือจริงจริง
แม่ไม่ทิ้ง เจ้าเลย ทบทวนดู
หมายเลขบันทึก: 532493เขียนเมื่อ 9 เมษายน 2013 02:40 น. ()แก้ไขเมื่อ 9 เมษายน 2013 02:40 น. () สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (1)
แวะมาอ่านบันทึกค่ะ
แม้จะเศร้าไปแต่....
คิดถึงคนที่เลี้ยง.....ปู่กับย่า....ตากับยาย