เรียนรู้พฤติกรรมของบุคลากรในองค์กร

การสังเกตพฤติกรรมของคนในบุคลากร เราได้กระทำ 2 กรณีคือ ในเวลาที่ปฏิบัติงาน กับในเวลาที่สมาชิกเดือดร้อนต้องการความช่วยเหลือ

สาเหตุของการสังเกตพฤติกรรมก็เพื่อให้งานบรรลุวัตถุประสงค์ของงานนั้น หลายๆคนประสบความสำเร็จ เพราะได้มอบหมายงานให้กับคนนั้นอย่างถูกต้องและเหมาะสม

เมื่อเวลาผ่านไปหลายๆคนพบว่า ไม่น่าจะมอบหมายงานนี้ให้กับคนนี้เลย แต่นั่นมันเป็นเรื่องของการปฏิบัติงานร่วมกัน ต้องรู้จักการเชื่อมั่นศรัทธาซึ่งกันและกัน ผลสัมฤทธิ์ของงานจะได้เกิด

ไม่ทราบว่า ที่อื่นๆจะเหมือนกันไหม งานที่ได้รับมอบหมายมีกรรมการร่วมทำงานหลายคน แต่มีคนทำงานเพียง 2 คนคือประธานกับเลขานุการ เมื่องานนั้นๆสำเร็จ ได้ให้ลงนามรับทราบ ก็ลงนามกันเฉย โดยไม่มีความรู้สึกใดใด โดยเฉพาะความละอาย งานแล้วงานเล่า บางทีแก้ตัวว่า ไม่รู้ ไม่้เห็นบอกให้ทำ

เหตการณ์ที่ครูอ้อยได้รับอุบัติเหตุ มีเพื่อนครูในกลุ่มได้ทำหน้าที่แทนหลายคน ครูอ้อยได้ขอบคุณพวกเขา และคิดเสมอว่า การที่ไม่เคยขาด ลา ป่วยเลยตลอดเวลา 33ปี หมายถึงไม่เคยรบกวนใครให้เข้ามาช่วยเหลือ แต่ระยะเวลานี้ มีเพื่อนครูลาคลอด หรือหยุดในระยะเวลายาวนานเช่น ไปศึกษาต่อต่างประเทศ ครูอ้อยก็เข้าช่วยทุกครั้ง

จะถือว่าเป็นการกินแรงหรืออย่างไรก็สุดแล้วแต่ แต่นี่คืออุบัติเหตุ ซึ่งใครก็ตามไม่ปรารถนาที่จะให้เิกิดขึ้นกับตนเอง

ทั้งหมดเป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้ว อะไรที่ดี จะจดจำและสัญญาว่าจะนำสิ่งที่ดีใ้ห้กับผู้ที่ได้ทำดีกับเราเสมอ ส่วนผู้ที่ไม่ประสงค์ดี เขาก็จะเดินอยู่ในหนทางที่เขาได้สร้างกรรมไว้เอง

บางคนเข้าใจเห็นใจเราที่เจ็บป่วย ช่วยเหลือ เกื้อกูล ซึ่งเป็นคนที่เราเคยช่วยเหลือมาแล้วทั้งนั้น ส่วนคนที่มองดูอยู่จะเข้าใจหรือไม่ ก็ไม่ปรารถนาล่ะ เพราะไม่นานเราก็จะหายดี แต่ในระยะนี้ที่เราขอร้องในความช่วยเหลือ ที่จะต้องไปกายภาพบำบัดเพื่อให้แขนนี้ปกติในเร็ววัน จัดตารางสอนอำนวยความสะดวกให้เราบ้างด้วยทางกายภาพพวกเขาก็เห็นว่าเราป่วย นอกจากจะไม่ช่วย ไม่ให้กำลังใจ ยังจะมีคำถามว่า จะสอนได้หรือ แขนเขียนหนังสือไม่ได้

บุคลากรในองค์กร มีคำนิยามแบบนี้ : ยามดี ผีผอมตอมกันแดก ยามถังแตก ผีอ้วนชวนกันหนี

ระยะนี้ครูอ้อยก็จะนั่งนิ่งๆ เฝ้าดูพฤติกรรมของคนในองค์กร ไม่รู้ความในของพวกเขา ไม่ได้คิดไปเอง แต่สัมผัสได้ ไม่ได้คิดแค้นอะไร เพียงแต่เรียกร้องสิทธิที่คนอื่นได้ แล้วทำไมมองข้ามเราไป การจัดตารางสอนให้เราสอนตอนเช้า ย่นเวลาภาคบ่ายให้ไปอยู่ตรงเช้า มันยากอะไร ถ้าเห็นใจกันย่อมทำได้ หากไม่เห็นใจกันก็สุดแล้วแต่ แต่เราก็ต้องรักษาตัวเอง ป่วยแบบนี้กานงานก็ลดหย่อนลงไปด้วยไม่มีขวัญและกำลังใจ ยามทำงานคิดถึงเราให้เราทำ แต่ยามเราป่วย จะช่วยก็ไม่ช่วย แถมยังขัดขวางเราอีก ไม่มีความพยายามจะช่วยเรา

การเรียนรู้พฤติกรรมของบุคลากรในองค์กร ยังไม่สิ้นสุด ตราบใดที่เรายังอยู่ ยังทำงานต่อไป

โดดเดี่ยวกับการทำหน้าที่สอนของเราไป เท่าที่เราจะทำได้

เขียนใน GotoKnow โดย ครูอ้อย แซ่เฮ
ใน งานของครูผู้สอนภาษาอังกฤษระดับประถมศึกษานอกเหนือจากการสอน

คำสำคัญ (Tags): #การเรียนรู้#ครูอ้อย แซ่เฮ

หมายเลขบันทึก: 531671เขียนเมื่อ 30 มีนาคม 2013 04:15 น. ()แก้ไขเมื่อ 30 มีนาคม 2013 13:13 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน