วัฒนธรรมการเรียนรู้ : เรียนจนเบลอ

               เรียนจนเบลอ   ยามเช้าวันนี้...ผมสนุกอยู่กับงาน...ผู้บังคับบัญชาเรียกคุยแล้วก็มอบหมายงาน...สายหน่อยก็พบนิสิต ป. เอก  กรณีมาส่งงานตามที่ได้รับมอบหมาย...บางรายก็ต่อรองเก่งมาก...ขอยืดเวลาส่งงานออกไป...บอกว่าไม่ไหวช่วงนี้งานเยอะ....

                บางรายต้องถึงกับเข้าโรงพยาบาล...ดันไปพบอาจารย์อีกท่านหนึ่งเข้าโรงพยาบาลเหมือนกัน  เมื่อนิสิตเจอก็ถาม อ.ว่า  อ. เป็นโรคอะไรคะ...เป็นโรคชรา...อ. ตอบ  ฮา ๆ เอิก ๆ  ก็เลยขำกันในวงสนทนาที่ทำงานของผม...

               นิสิต ป. เอก  อีกท่านหนึ่งก็บอกว่า...งานเยอะมากเมื่อไหรจะหมดกรรมส่งรายงานสักที...ตอนนี้สมองไม่รับแล้วเบลอ...ตอนนี้หลงลืม...แล้วคุยสนุก ๆว่า...เคยเอารีโมทใส่ไว้ในตู้เย็นบ้าง...ขณะกินมะม่วง...ก็ขว้างมีดทิ้งแต่เก็บเม็ดมะม่วงแทน...

                 เอาโทรศัพท์ทำเป็นรีโมท...เอารีโมทโทรหาเพื่อน...เวลาตื่นเช้ามา...บีบยาสีฟันใส่บนฝาครอบแล้วสีฟัน...คือมันเบลอ...หลงลืม...แล้วบรรดาเพื่อน ๆนิสิตเหล่านั้นก็หัวเราะกัน...สนุกสนานมากครับ...ผมมองว่าคงมีส่วนจริงอยู่บ้าง...

                   แต่ถ้าเป็นอาการหนักขึ้นนี้...ผมก็จนปัญญาที่จะแนะนำเหมือนกันนะครับ ฮา ๆ เอิก ๆ หรือผมจะแนะนำไปหาใครดี...สายไหนจะช่วยได้บ้างครับ...เรื่องการลืมผมเคยได้ยินมา เช่น...คนหนึ่งนำบุหรี่เหน็บหูแล้วหาว่า...มันอยู่ไหน...คือลืมจริง ๆครับ  ฮา ๆ เอิก ๆ...

                อ.ฝรั่งจะไปสอนหนังสือที่  มอ. ปน. ( เรื่องนานมาแล้วมีคนเล่าให้ผมฟัง )  เมียวิ่งตามว่า..สามีหนูไปไหน...เห็นเขาแต่งตัวผูกไท้...อย่างดี...เดินลงบันใดไป...แต่ที่เก้าอี้ยังพาดกางเกงขายาวไว้อยู่เลย...สามีหนูขี้ลืม...บ่อย...เรื่องนี้...กว่าจะไปเจอ...ฝรั่งเกือบเดินถึงห้องเรียนแล้ว...ฮา ๆ เอิก ๆ

                  ตอนนี้  บรรดานิสิตลากลับหมดแล้วผมจึงมีเวลาบันทึก...ครับ.

[ครูไทย]

สอนจนเบลอเหมือนกันค่ะ งานแยะมาก

[คนรักต้นไม้]

    ดิฉันก็เป็นคนหนึ่งที่เคยมีอาการเบลอเหมือนกันค่ะโดยเฉพาะช่วงที่มีงานเข้ามามากๆและเป็นงานด่วนทั้งสิ้นบางครั้งวางแฟ้มไว้ตรงหน้าแต่ก็ค้นจนทั่วโต๊ะเลยค่ะ....ผลปรากฏว่าหาไม่เจอ...ทั้งๆที่อยู่ตรงหน้าหยิบไปหยิบมานั่นแหละค่ะ.....แต่ตอนนี้ไม่เป็นแล้วค่ะมีเคล็ดลับค่ะ

1.  หาเวลาเพียง 5-10  นาทีนั่งหลับตาเปิดเพลงบรรเลงค่ะแล้วปล่อยจิตให้ว่าง

2.  หายใจเข้าออกให้เป็นจังหวะ 

   เพียงเท่านี้จะรู้สึกดีขึ้นและเรียกสติกลับมาทำงานต่อได้อีกหลายชั่วโมงค่ะ  ลองดูนะคะ

[ยูมิ]

สวัสดีครับ  คุณครูไทย

งานแยะนี้เงินเยอะหรือเปล่าครับ...

ขอบคุณครับ

จาก...umi

[ยูมิ]

สวัสดีครับ  คุณคนรักต้นไม้

ผมยกนิ้วโป้งให้เลย...เยี่ยมมาก ๆครับสำหรับเคล็ดไม่ลับนี้

ขอบคุณครับ

จาก...umi

[จันทรรัตน์ เจริญสันติ]

อ่านแล้วขำดีค่ะ

มีเรื่องเล่า(บ้าง) ค่ะ ที่มักอำขำกันในกลุ่มเพื่อนคือ บางคนอาบน้ำโดยหยิบแชมพูมาอาบ แล้วใช้สบู่เหลวสระผมแทนค่ะ

มีรายหนึ่งสวมเสื้อ(ชั้นใน)สองตัวไปเรียนค่ะ แล้วก็บ่นๆว่าวันนี้ทำไมร้อนจัง ...กว่าจะรู้ตัวก็ตอนเธอไปเข้าห้องน้ำ แล้วหัวเราะอายๆออกจากห้องน้ำมานั่นแหล่ะค่ะ

ดิฉันก็เคยเป็นค่ะ สวมแว่นตาแท้ๆ เดินหาให้ควั่กว่าเอาแว่นไว้ไหน จนไปเห็นตัวเองในกระจก อ้าวอยู่บนดั้งจมูกตัวเองนี่เอง

เล่าสนุกๆนะคะ เรื่องลืมถ้าไม่ถึงกับเกี่ยวกับโรคภัยไข้เจ็บก็คงเป็นชั่วครั้งชั่วคราวไม่รุนแรงค่ะ

 

[ยูมิ]

สวัสดีครับ  คุณจันทรรัตน์

เช่นเดียวกันครับ...ผมอ่านแล้วก็ขำไปด้วย...สำหรับผมคือ..เอามือขวาจับขาแว่นตา...ข้างหูจะขยับ...ฮา ๆ เอิก ๆ  ไม่มี...ที่แท้...ผมวางแว่นตาไว้บนโต๊ะแล้วครับ

ขอบคุณครับ

จาก...umi

[NongNew]

แล้วสำหรับคนที่ใช้คอมพิวเตอร์บ่อย ๆ เคยบ้างไหมคะ ที่ว่า...ขณะกำลังรีดผ้า แล้วไปรีดผ้าโดนนิ้วตัวเอง  หลังจากนั้นก็จะหาปุ่ม undo คะ เหอ ๆ   อันนี้เจอกับตัวเอง เลย 

[จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร]

เรื่องแชมพู อาบน้ำกับ สบู่เหลวสระผม นี่ผมเป็นเองครับ

ยังมีโฟมล้างหน้านำมาสระผมอีก ...เฮ้อ !!!

[ยูมิ]

สวัสดีครับ  คุณNongnew_Student Ph.D.(IT)

เรื่องเหล่านี้ผมว่าเป็นกันหมดทุกคนนะครับ...เพียงแต่ใครจะมากจะน้อยเท่านั้น...คุณ...เหอ ๆ...ผม ฮา ๆ เอิก ๆ...

ขอบคุณครับ

จาก...umi

[ยูมิ]

สวัสดีครับ  คุณจตุพร  วิศิษฏ์โชติอังกูร

เรื่องเกี่ยวกับห้องน้ำห้องสุขานี้เยอะมากครับ...ผมเจอกับตนเอง...เช่น  เพื่อนเข้าไปแล้วไม่ปิดกลอนแต่นึกว่าปิดกลอนแล้ว...ผมดันเปิดประตูเข้าไปนึกว่าว่างคน

ที่ไหนได้...ยืนใส่ชุดวันเกิดอยู่เลยครับ...ฮา ๆ เอิก ๆ

ขอบคุณครับ

จาก...umi

[jj]

ดิฉันต้องใส่คอนแทคทุกเช้า  มีอยู่วันหนึ่งดิฉันใส่แว่นอยู่แต่คิดว่าใส่คอนแทคแล้วจึงเทน้ำยาที่อยู่ในตลับคอนแทคทิ้งโดยไม่ทันได้นึกเลยว่าตัวเองยังไม่ได้ใส่คอนแทคพอนึกได้อีกทีก็ตอนที่ส่องกระจกแล้วเห็นว่าตัวเองกำลังใส่แว่นอยู่ เฮ้อ..เลยต้องไปซื้อคอนแทคใหม่เลย ลืมตัวมา 2-3 ครั้งละสิ้นเปลืองเงินโดยใช่เหตุเพราะความขี้ลืมของตัวเอง

[ยูมิ]

สวัสดีครับ  คุณ jj

ผมอ่านไปก็ขำไปด้วยครับ...ผมนึกได้อีกเรื่อง...คือเพื่อนผมถือตั๋วรถไฟ...พวกเรารอจะขึ้น...ขณะรถไฟเคลื่อนตัวออกไปช้า ๆ...ผมร้องบอกว่า...ขึ้นเร็วรถไฟออกแล้ว...เพื่อนตอบว่า...ไม่เป็นไร...ตั๋วอยู่ที่กู...ฮา ๆ เอิก ๆ...คือเขาเบลอครับ...เรียนหนักไปหน่อย

ขอบคุณครับ

จาก...umi

[น้องนิว]

เรื่องสุดท้าย ขำกลิ้ง เลยคะ อาจารย์ อิอิ

[ยูมิ]

สวัสดีครับ   คุณ น้องนิว

เรื่องขบ...แล้วจึงขำ...ทำให้อารมณ์แจ่มใสครับ...

ฮา ๆ เอิก ๆ...วันนี้คนมองเห็นผมขำ...คือ...ผมไปหน้า

โรงพยาบาล มอ. หาดใหญ่  มีชายคนหนึ่งก้าวขึ้นบันไดช่วง 5 โมงเย็น...พลาด...เซถลาเกือบล้ม...เป็นท่าทางที่ทำให้เราขำได้ครับและ

นักศึกษาหญิง สองคนกั้งร่มคันเดียวขณะฝนตก...ร่มดันไปเกาะหลังคาทางเดิน...คนหนึ่งเลยก้าวออกไปโดนฝน

เต็มต้ว...ส่วนคนถือร่มหัวเราะที่เพื่อนโดนฝน...

ผมเดินมาข้างหลังก็ปล่อยก๊ากออกไปแล้ว

ทำเป็นไม่เห็นไม่ขำ...เกรงว่าพวกเขาจะอายครับ

แต่มีคนเห็นจนได้ ฮา ๆ เอิก ๆ

ขอบคุณครับ

จาก...umi