บล็อกเกอร์เล่าเรื่องการนอนที่ถนน..น่ากลัวเพียงใด
ทุกวันไม่เกิดเหตุเพราะขับรถยนต์ แต่วันนี้เหตุสุดวิสัยจริงๆ ที่ต้องซ้อนช็อปเป้อของสามี ด้วยเป็นทางผ่านเขาไปทำงาน ส่วนครูอ้อยไปอบรม...ครูเชี่ยวชาญ
หน้า เจเจมอลล์ที่เกิดเหตุ เวลาประมาณ 06.10 น.รถตู้ของบริษัทหนึ่ง...กระแทกเราก่อน จังหวะแรกครูอ้อยรู้และมีสติดี...เก็บคองอเข่า เตรียมกลิ้งไปตามแรงกระแทก
แต่โชคร้าย....ครูอ้อยกลิ้งไปตามทางที่รถตู้หักเลี้ยวกระทันหัน
ลืมตามาอีกที ครูอ้อยอยู่บนพื้นถนน แต่ใต้ท้องรถตู้
ครูอ้อย ร้องสุดเสียง....ถอยยยยยยยยยยย ถอยยยยยยยยยยยย แต่ไม่มีการตอบรับ จนหมดเสียง สะมะนึก คลานออกมาจากรถช็ปเป้อได้ สั่งให้คนขับรถตู้ถอย
ครูอ้อยไม่ได้สลบ
บอก สะมะนึกว่า .... ตั้งสติ ดีดี เอากล้องในกระเป๋ามาถ่ายภาพ ถอดทองที่ คอ ที่ข้อมือเรา และตามเราใกล้ๆ
การนอนที่พื้นถนน ใครล่ะจะเคย นอกจากการอ่านหนังสือพิมพ์ กับรอรถพยาบาล เคลื่อนย้าย เพราะเรามีอาการ แขนหัก
ไทยมุง....ได้ 15นาที พวกเขามามองหน้าเรา....ครูอ้อยไม่สนใจ สำรวจตัวเอง คอ ขยับได้ แขนซ้ายขยับได้ดี เท้าซ้ายดี ขาขวาดี แต่แขนขวา.....เหมือนไม่มีเลย
สะมะนึกมาเขย่า จึงร้องสุดเสียง
ขอบคุณมูลนิธิร่วมกตัญญู ที่เคลื่อนย้ายเรา อย่างดี จนถึง รพ.เปาโล สะพานควาย
ครูอ้อยให้เขาตัดเสื้อสูท และเสื้อทุกตัว ให้ขาดไปเลย เราเจ็บมาก...ถอดไม่ได้
ตั้งแต่นั้นมา เคลื่อนย้ายเราไปไหน เราร้องลั่นสุดเสียง โชคดีที่ไม่เป็นโรคประจำตัวอะไร ประกัน โอเค เข้าห้องผ่าตัด...บ่ายโมงกว่า
ออกมาจากห้องผ่าตัด บ่ายสามโมงกว่า....ไม่มีการร้องสุดเสียง มีแต่ร้องครวญคราง
จบแล้ว....บล็อกเกอร์ที่มีประสบการณ์นอนที่พื้นถนน และใต้ท้องรถ
ความเห็น (10)
โอ...... ทราบว่าพี่ครูอ้อยป่วยจากอนุทินของพี่ครูอ้อย แต่ไม่รู้ว่าเกิดอุบัติเหตุเช่นนี้ครับ โชคดีที่พี่ครูอ้อยมีสติดีตลอดเวลาครับ ขอให้พี่ครูอ้อยหายเร็วๆ นะครับ
อ่านจากบันทึกและดูจากรูปแล้วดูเหมือนพี่สะมะนึกจะไม่เจ็บใช่ไหมครับ ฝากความระลึกถึงด้วยนะครับ
ขอบคุณบันทึกดีๆที่นำมาแบ่งปันกัน และส่งความสุขปีใหม่ ๒๕๕๖ ค่ะ
ภาพจากสายบริหารงานสื่อสารองค์กร SCB
ขอบคุณทุกท่านที่เป็นกำลังใจ
ขอบคุณ อาจารย์น้องชาย 
ธวัชชัย มากๆค่ะ
ขอบคุณ คุณ 
อ.นุ มากๆค่ะ
ขอบคุณท่าน 
วอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei-- มากๆค่ะ
ขอบคุณ น้อง 
โอ๋-อโณ มากๆค่ะ
ขอบคุณ คุณ 
นารี มากๆค่ะ
ขอบคุณ คุณพี่ใหญ่ 
นาง นงนาท สนธิสุวรรณ มากๆค่ะ
ขอบคุณ 
เมืองน่ารัก มากๆค่ะ