"จดหมายฉบับเดียว เปลี่ยนความคิดของคนได้"

คำตอบจากข้อสอบอัตนัยข้อสุดท้ายจากกิจกรรม
"จดหมายจากมหาวิทยาลัยถึงคนไกลที่อยู่ทางบ้าน"

ที่เขียนโดยนักศึกษาคนหนึ่ง อ่านแล้วก็รู้สึกประหลาดใจในคำตอบ
และไม่คาดคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นจากจดหมายเพียงฉบับเดียว

ลองอ่านดูนะครับ ;)....

.........................................................................................................................................................................

จากกิจกรรมดังกล่าว ทำให้ผมได้เรียนรู้อะไรหลาย ๆ อย่าง
ทำให้ผมได้ความรู้สึกที่เคยลืมไปแล้วกลับมา
ได้สิ่งที่ย้ำเตือนจุดมุ่งหมายของการมาเรียน
และได้อะไรที่มากมาย

กิจกรรมนี้ทำให้รู้ว่า่ การสื่อสารกันผ่านทางจดหมายเป็นการสื่อสารที่ดีและตรงใจมากที่สุด
เพราะการพูดคุยกันผ่านโทรศัพท์ บางครั้งผมเองก็อายที่จะพูดบางสิ่งบางอย่างออกไป

แต่ในการเขียนจดหมาย ผมกล้าที่จะเขียนบอกสิ่งนั้นลงไป

ผมคิดว่า กิจกรรมนี้สำหรับผมด้านเนื้อหามีความสำคัญน้อยกว่าความรู้สึกที่ผมได้
ผมได้รู้สึกตัวว่า ทุกวันนี้เรายืนอยู่จุดนี้เพราะอะไร
สิ่งที่ผมหวังไว้คือ เรียนให้จบเพื่อปริญญาที่พ่อแม่อยากให้ลูกได้รับ
เพื่อเป็นเกียรติต่อวงค์ตระกูล เพื่ออยากมีอาชีพที่มั่นคงพอที่จะเลี้ยงพ่อแม่ได้
ทำให้พ่อแม่สบาย เพื่อตอบแทนพระคุณของท่าน

แต่ด้วยสิ่งยั่วยุต่าง ๆ ในเมืองใหญ่ ทำให้ผมลืมจุดมุ่งหมายนี้ไปแล้ว
ลืมแม้กระทั่งจะบอกรักพ่อแม่ ลืมแม้กระทั่งความใฝ่ฝัน
ลืมทุกอย่างที่ผลักดันให้ผมมายืนอยู่จุดนี้

แต่เพราะกิจกรรมนี้ทำให้ผมได้ความรู้สึกที่ดีในตนเองกลับมา
ได้ตระหนักคิดถึงสิ่งที่ต้องทำ ได้จุดมุ่งหมายของชีวิตกลับมา
ได้ความรักที่พ่อแม่ส่งมาให้ผมกลับมา

ผมได้หลุดพ้นจากสิ่งยั่วยุของเมืองใหญ่ ได้กลับมาสู่หนทางที่ตั้งใจ
ได้โทรกลับไปบอกรักแม่ ได้เขียนจดหมายไปบอกในสิ่งที่ผมตั้งใจจะทำให้ท่าน
ได้ตัวตนที่คิดจะทำดีเพื่อพ่อแม่กลับมา

ผมได้ทุกอย่างที่เคยลืมเลือนและหายไปแล้วกลับมา
ผมคิดว่า กิจกรรมนี้ คือ เครื่องสะท้อนเอาความดี
ตัวตนที่ดีที่อยู่ในจิตใต้สำนึกที่อยู่ลึกสุดออกมา

ถึงมันเกือบจะสายไปหน่อย แต่ผมก็ขอบคุณอาจารย์ ..................... มากนะครับ
ที่ำทำให้ผมได้รับความรู้สึกที่ดีที่เคยลืมไปแล้วกลับมา

(ผมไม่ขอให้อาจารย์ให้คะแนนผมเยอะ ๆ หรอกนะครับ ผมแค่อยากขอบคุณอาจารย์เฉย ๆ)

.........................................................................................................................................................................

ช่องไฟในความคิด

งานเขียนชิ้นนี้ของเด็ก เป็นภาพสะท้อนปัญหาของนักศึกษาที่มหาวิทยาลัยผมได้อย่างชัดเจน
คือ เมื่อเด็กต่างจังหวัด ต่างอำเภอจากบ้านมาไกลแสนไกล เดินทางเข้ามาสู่เมืองใหญ่
เมืองที่มีแหล่งอบายมุขทุกประเภท การเสพติดอบายมุขพวกนี้เป็นเรื่องที่ไม่ยากเลย
หากจิตใจของพวกเขาไม่เข้มแข็งพอ และลืมเลือนหน้าที่ของตัวเองได้อย่างฉับพลัน

ไม่่น่าเชื่อนะครับว่า "จดหมาย" เพียงฉบับเดียว จึงเป็นเครื่องสะ้ท้อนตัวตนได้มากเพียงนี้
ทำให้พวกเขาได้สิ่งที่ลืมเลือนกลับคืนมาในเวลาอันสั้น

"จดหมาย" หนึ่งฉบับ สามารถทำให้เด็กกล้าบอกรักพ่อแม่ได้อย่างไม่อาย
"จดหมาย" หนึ่งฉบับ สามารถทำให้เด็กได้มีโอกาสทบทวนถึงสิ่งที่ตัวเองกำลังทำ
"จดหมาย" หนึ่งฉบับ สามารถทำให้เด็กเขาทราบว่า พ่อแม่รักเขามากเพียงไหน
ฯลฯ

จดหมายฉบับนี้ทรงพลังเหลือเกิน

บางทีการไม่พูดอะไรสักคำ
ก็สามารถทำให้พวกเขาคิดได้เอง
จากสิ่งที่ครูให้พวกเขาได้ทำ
ด้วยหัวใจของพวกเขาเอง

บุญรักษา ทุกท่านครับ ;)...

.........................................................................................................................................................................

เขียนใน GotoKnow โดย Wasawat Deemarn
ใน มหาวิทยาลัยชายเขาของคนชายขอบ

คำสำคัญ (Tags): #happy ba#wasawatdeemarn#จดหมาย#วสวัตดีมาร#ความกตัญญู#ความตระหนักรู้#จดหมายจากมหาวิทยาลัย#ทบทวนชีวิต

หมายเลขบันทึก: 514003เขียนเมื่อ 24 ธันวาคม 2012 23:30 น. ()แก้ไขเมื่อ 27 ธันวาคม 2012 11:50 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (24)

แผ่นดิน

เขียนเมื่อ 24 ธันวาคม 2012 23:48 น. ()

เราต้องเชื่อในอานุภาพของการเขียน

เพราะการเขียน คือการเปลี่ยนแปลงชีวิต อย่างสร้างสรรค์ในอีกมิติหนึ่ง

ขอบคุณครับ

แดนไท

เขียนเมื่อ 24 ธันวาคม 2012 23:51 น. ()

การพูดต่อหน้าอาจทำให้เขาพูดไม่ออกหรือเขินอายที่จะพูดเนื่องจากตัวเองอยู่มหาวิทยาลัย เลยทำให้เขาบอกเล่าความรู้สึก แม้กระทั้งเรื่องราวที่เป็นความลับผ่านจดหมายได้อย่างน่าทึ่งและสวยงามค่ะอาจารย์