นิทานของลูกสาว 3
เรื่องของลูกสาว :
นิทานของลูกสาว 3
“ กลับ กลับ กลับ.... ก๊าบ ก๊าบ ก๊าบ”
“ทำไมหนูถึงทำเสียงเป็ดร้องแปลกๆ อย่างนั้นละลูก?” ผมถามน้องเพียงพอลูกสาวคนโต ด้วยความสงสัย
“คุณพ่ออยากรู้ที่มาหรือเปล่าค่ะ? ถ้าอยากรู้หนูจะเล่าให้ฟังค่ะ” เธอถามผมขึ้น
“อยากรู้จ๊ะ ไหนลองเล่าให้พ่อฟังหน่อยซิว่ามันมีที่มายังไงบ้าง?”
“พระอาจารย์เล่าให้พวกหนูฟังที่โรงเรียนตอนสอนวิชาจริยธรรมค่ะ” เธอบอก
“อ้าว! เหรอ แล้วพระอาจารย์ท่านเล่าอย่างไรบ้าง? เล่าให้ฟังหน่อยซิ พ่ออยากฟังจ๊ะ ” ผมถามขึ้นด้วยความอยากรู้
“พระอาจารย์ท่านเล่าว่า....กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว” เธอเริ่มต้นขึ้น
“อีกแล้ว มาอีกแล้ว ไอ้กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วเนี่ย แบบเดิมทุกเรื่องเลย เปลี่ยนเป็น “กาลหลายครั้งยังไม่นานเท่าไหร่” บ้าง ได้หรือเปล่า? คิคิคิ” ผมขัดจังหวะเธอขึ้น
“แหม! คุณพ่อนี่น๊า ชอบขัดจังหวะอยู่เรื่อยเชียว ตกลงจะฟังนิทานที่หนูเล่าไหมค่ะ?” เธอเริ่มอารมณ์ไม่ค่อยดี
“ฟังจ๊ะ ฟัง เล่ามาเลยจ๊ะ จะไม่ขัดจังหวะอีกแล้ว” ผมเลิกขัดคอเธอ ก่อนที่เธอจะเล่าให้ฟังต่อ
“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว....สัตว์ 3 ตัว คือ เจ้าเป็ด เจ้าไก่ และเจ้าห่าน เป็นเพื่อนที่รักกันมาก ไปไหนก็ไปด้วยกัน ทำอะไรก็ช่วยกันทำตลอด
คราวหนึ่ง สัตว์ทั้ง 3 ตัว รู้สึกทนไม่ได้ที่เห็นเพื่อนสัตว์ด้วยกันถูกมนุษย์ฆ่าตายวันละหลายๆ ตัว ก็เลยปรึกษากันว่าจะพากันบินขึ้นไปเข้าเฝ้าและร้องเรียนต่อพระอินทร์ที่อยู่บนสวรรค์ เพื่อร้องขอความยุติธรรมจากพระอินทร์ เพื่อให้พระอินทร์ลงโทษมนุษย์ผู้ใจร้ายทั้งหลาย เมื่อเพื่อนรักทั้ง 3 ตัว มีความเห็นตรงกัน ก็เลยพากันบินขึ้นไปเฝ้าพระอินทร์บนสวรรค์ทันที
เมื่อบินไปถึงสวรรค์แล้ว ทั้ง 3 ตัว ก็พากันรีบเข้าไปเข้าเฝ้าและร้องทุกข์กับพระอินทร์ว่า ข้าแต่ท่านพระอินทร์ผู้ยิ่งใหญ่ ข้าพเจ้าทั้งหลายพากันเดินทางมาร้องขอความยุติธรรมพระเจ้าค่ะ
พระอินทร์เลยถามว่า จะร้องเรียนเรื่องอะไร? ไหนลองเล่าให้ฟังซิ
เจ้าเป็ดก็เลยเป็นตัวแทนเล่าให้ฟังว่า ข้าแต่ท่านผู้ยิ่งใหญ่ ก็พวกมนุษย์ทั้งหลายสิพะยะค่ะ พวกมนุษย์เหล่านั้นล้วนแต่ใจร้ายใจดำและโหดเหี้ยมอย่างมากๆ เลย พวกเขาเลี้ยงบรรดาพี่น้องของข้าพเจ้าแบบอดๆ อยากๆ แล้วยังไม่พอ เมื่อบรรดาพี่ๆ น้องๆ ของข้าพเจ้าทั้งหลายเติบใหญ่ขึ้น พวกเขาก็ยังจับพวกเราเอาไปฆ่า เพื่อนำไปปิ้ง ย่าง ต้ม แกง ผัด ทอด และทำพะโล้อีก
เมื่อเจ้าเป็ดพูดบรรยายร้องทุกข์มาถึงตรงนี้ พระอินทร์ก็เผลอหลุดปากออกมาว่า “อืม! น่ากินจังเลยเนาะ”
พอเจ้าไก่ได้ยินดังนั้น ก็รีบร้องเสียงดังบอกเพื่อนๆ ว่า “เขาจะกินเราอีก เขาจะกินเราอีก”
เจ้าเป็ดก็รีบพูดขึ้นอย่างรีบร้อนว่า “กลับ กลับ...กลับ กลับ”
จากนั้นเพื่อนรักทั้ง 3 ตัว ก็พากันรีบบินกลับโลกทันทีอย่างไม่คิดชีวิต ท่ามกลางความมึนงงของพระอินทร์ โดยมีเจ้าห่านคอยส่งเสียงเร่งเพื่อนๆ อยู่ตลอดเวลาว่า “เร็วๆ ...เร็วๆ”
ตั้งแต่นั้น เป็นต้นมา ไก่ก็เลยขันว่า “เอกอี๊เอกเอ๊ก ๆ” ซึ่งมาจากคำว่า “เขาจะกินเราอีก เขาจะกินเราอีก”
ฝ่ายเป็ด ก็จะร้องว่า “ก๊าบก๊าบ...ก๊าบก๊าบ” ซึ่งมาจากคำว่า “กลับกลับ...กลับกลับ”
ส่วนเจ้าห่าน ก็จะเป็นสัตว์ขี้ตกใจและร้องเสียงดังอยุ่ตลอดเวลาว่า “เก๊วเก๊ว...เก๊วเก๊ว” ซึ่งมาจากคำว่า “เร็วเร็ว...เร็วเร็ว” นั่นเอง
นิทานของหนูก็จบเพียงแค่นี้แหละค่ะ คุณพ่อขา!”
“โอ! ยอดเยี่ยมเลย หนูเล่าเก่งมากๆ เลยจ๊ะ เป็นนิทานที่สนุกและตลกมากๆ เลยจ๊ะ 555” ผมชมเธอด้วยใจจริง
“เอ่อ! แล้วนิทานเรื่องนี้สอนอะไรเราบ้างละลูก?”
“ไม่ได้สอนอะไรค่ะ แค่เพียงบอกให้ทราบถึงที่มาของเสียงร้องของไก่ เป็ด และห่านว่ามีที่มายังไงเท่านั้นเองค่ะ” เธอบอก
“เออ! เนาะ มิน่า! เวลาไก่ขัน เป็ดร้องหรือห่านร้องทีไร ถึงเหมือนกับนิทานที่หนูเล่ามาทุกอย่างเลย ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง คิคิคิ”
“กลับกลับ...ก๊าบก๊าบ...เก๊วเก๊ว...เร็วเร็ว” พูดเสร็จ น้องเพียงพอก็เดินออกไปนอกบ้านอย่างอารมณ์ดี เพื่อจะได้เล่นสนุกสนานกับเพื่อนๆ วัยเดียวกันต่อไป
ครอบครัวของผมก็อารมณ์ดี มีความสุข และสนุกสนานแบบนี้เสมอแหละนะครับ คิคิคิ
ความเห็น (19)
นิทาน + ความน่ารักนะครับ
เห็นรุปก็ยิ้มได้แล้วครับ
สวัสดีครับ คุณลูกสายลม
ขอบคุณมากๆ ครับ ที่กรุณาแวะเข้ามาติดตามอ่านและให้กำลังใจ
อ้อ...เพิ่งรู้น่ะเนี่ยะ ครอบครัวหรรษา ลูกรอคุณพ่อจะกลับบ้านจนหลับเลย... ฮิฮิ..
ท่าทางน้องเพียงพอจะเป็นนักเล่าเรื่องได้ดีอย่างพ่อ อักขนิช อีกคนแล้วล่ะ....
-สวัสดีครับ.
-กลับ ๆ ๆ
-555
-เป็นเรื่องที่จะต้องไปเล่าให้เด็กยุวเกษตรกรฟังต่อครับ555
-ขอบคุณนะคร๊าบ!!!
สวัสดีครับ คุณ Yong
วันนั้น พาลูกไปฟังธรรมที่วัดครับ
พระท่านเทศน์นานเกินไป ลูกสาวผมเลยสลบไสลอย่างที่เห็น 555
สวัสดีครับ คุณพี่ พ.แจ่มจำรัส
สงสัยลูกไม้จะหล่นไม่ไกลต้นนะครับ 555
สวัสดีครับ คุณเพชรน้ำหนึ่ง
นำไปถ่ายทอดต่อได้เลยครับ
แต่ระวังอย่าให้มุกแป๊กนะครับ
ไม่งั้นเสียของแน่ๆ 555
ตามมาฟังนิทานด้วยคนค่ะ
น่ารักมากค่ะลูกสาว
อ่านแล้วเห็นภาพชัดเลยค่ะ
อ่านแล้วอมยิ้ม
ถ้ามีอุปกรณ์ในการอัดเสียง ลองอัดเก็บไว้ฟังสิคะ พี่โอ๋ได้ฟังสิ่งที่ตัวเองพูดสมัยเด็กๆเพราะคุณพ่ออัดเก็บไว้ รู้สึกมีความสุขมากค่ะ สมัยนี้ยิ่งทำได้ง่ายและเก็บได้นานกว่าสมัยก่อนเยอะเลย
สวัสดีครับ คุณ Bonnie
เด็กๆ ความจำดีนะครับ ใครเล่าอะไรให้ฟังก็จำได้หมด
แล้วก็นำมาเล่าให้พ่อแม่ฟังต่ออีกต่างหาก
เลยขำและอารมณ์ดีกันทั้งครอบครัวเลยครับ
สวัสดีครับ คุณ I love bright
ขอบคุณมากๆ ครับ ที่กรุณาแวะเข้ามาอ่านบันทึกนี้
ขอให้มีความสุขและอารมณ์ดีตลอดเวลานะครับ
สวัสดีครับ พี่โอ๋-อโณ
*บ้านผมค่อนข้างจะโลเทคนะครับ เนื่องจากอยู่ในชนบท ก็เลยใช้งานคอมฯ และเครื่องมือที่มีอยู่ตามสภาพครับ
** เคยอัดไว้ในโทรศัพท์นะครับ แต่เสียงไม่ค่อยชัดเจน เลยลบทิ้งครับ
*** เวลาลูกสาวเล่านิทาน จะไม่เล่ารวดเดียวเหมือนที่ผมเรียบเรียงไว้ในบันทึกนะครับ
เพราะว่าเธอจะเล่ารายละเอียดต่างๆ เพิ่มเติมอีกเยอะเลย จนเกือบจะไม่ขำนะครับ
ผมเลยจับใจความมาเรียบเรียงขึ้นใหม่ เวลาอ่านก็เลยทำให้ดูขำมากขึ้นนะครับ
ไม่ต้องเป็นเรื่องเป็นราวมากก็ได้นะคะ ใช้โทรศัพท์อัดก็ได้ ขอเพียงให้มีบ้างเป็นช่วงๆให้เขาได้รับรู้พัฒนาการตัวเองในตอนที่เขาโตขึ้นน่ะค่ะ เป็นสิ่งเล็กๆน้อยๆที่ลูกจะตื่นเต้นเมื่อเขาได้เห็นในช่วงที่เขาโตๆแล้วน่ะค่ะ พี่โอ๋อาจจะเป็นคนเก็บรายละเอียดมากไปก็ได้ค่ะ เพราะพยายามเก็บสิ่งที่คิดว่าลูกคงจะจำไม่ได้แล้วว่าเขาทำ เอาไว้ให้เขาได้เห็นเมื่อเขาโตค่ะ ได้ดูปฎิกิริยาลูกมีความสุขดีค่ะทั้งเราและลูก
สวัสดีครับ พี่โอ๋-อโณ
เอาไว้ผมจะลองทำตามที่พี่โอ๋แนะนำดูนะครับ
ขอบคุณมากๆ เลยครับผม
สวัสดีครับอาจารย์ แวะมาขอชิมพะโล้ห่านด้วยคนครับ อิอิ
สวัสดีครับ คุณ เกษตร(อยู่)จังหวัด
มาแบบเดียวกันกับพระอินทร์เลยนะครับเนี่ย 555
แล้วทำไมวัวจึงไม่มีฟันหน้า ...
ถ้าอยากรู้ ขอไปเล่าที่แม่ตาดนะคร้าบ
เก่งจริง ๆ ทั้งครอบครัวเลย
คิดถึงทั้งครอบครัวเลยจ้า