เรียนรู้จากบรมครูทางธุรกิจ สวัสดิ์ หอรุ่งเรือง ตอนที่ 3
@ หากเปรียบเทียบความสัมพันธ์ระหว่างเจ้าหนี้และลูกหนี้ในอดีตกับปัจจุบันต่างกันมากไหม
สมัยก่อนมีความผูกพันระหว่างเจ้าหนี้ธนาคาร เจ้าหนี้ซับพลายเออร์ที่ค้าขายด้วยกัน รุ่นพ่อผมที่ทำธุรกิจโรงงานน้ำตาล ในช่วงนั้นที่พ่อผมมีปัญหาน้ำตาลราคาลงเหลือ 200 กว่าบาทต่อกระสอบ คุณชิน โสภณพนิชก็ส่งเจ้าหน้าที่แบงก์มาคุมโรงงานน้ำตาล คุมการจ่ายเงิน คุมบัญชี คุณพ่อผมยังทำงานปกติ ยังเป็นคนเซ็นเช็ค แบงก์เป็นคนจ่ายค่าอ้อย ค่าไฟ ค่าแรงงาน น้ำตาลราคาลงไม่ขาย นำเข้าโกดัง โกดังติดป้ายไว้ว่า เป็นโกดังนี้เป็นของธนาคารกรุงเทพ โกดังนี้เป็นของสหธนาคาร โกดังนี้ของธนาคารกรุงศรีอยุธยา คนที่เป็นประธานมาดูแลคือ ท่านประสิทธิ์ กาญจนวัฒน์ หรือป๋าสิทธิ์ ผมเข้าไปทำงานในโรงงานน้ำตาล ป๋าสิทธิ์จะมาที่โรงงานน้ำตาลทุก ๆ วันเสาร์
อ่านข้างบนี้ด้วยนะครับ จะได้รู้ว่าสมัยก่อน บริษัทห้างร้านเขาร่วมมือกันอย่างไร
ตอนนั้นโชคดีของครอบครัวผม ผ่านไปได้ประมาณ 3 ปี เกิดความขัดแย้งระหว่างโลกคอมมิวนิสต์กับโลกเสรี คือ คิวบาเป็นผู้ส่งออกน้ำตาลที่ใหญ่ที่สุดในโลก ณ วันนั้น คิวบาตั้งฐานยิ่งจรวดข้ามทวีป โดยสหภาพโซเวียตสนับสนุน จะเสร็จอยู่แล้ว เครื่องบินของอเมริกาจับได้ว่า มีการตั้งฐานจรวดประธานาธิบดีจอห์น เอฟ เคนเนดี้สั่งให้รื้อทิ้งภายในกี่วัน ไม่อย่างนั้นเปิดสงครามรบ ก็บอยคอตคิวบา เหมือนกับอเมริกาบอยคอตอิหร่านวันนี้
@กลายเป็นโอกาสของน้ำตาลไทย
ใช่ น้ำตาลขึ้นราคาจาก 200 กว่าบาทต่อกระสอบขึ้นมา 1,000 กว่าบาทต่อกระสอบ กลุ่มคุณพ่อผม และหุ้นส่วนที่เป็นดองกันด้วย ก็รวยเลย ได้ปลดหนี้ภายในชั่วข้ามคืน ท่านชินเองก็เชิญมากินข้าวเหมือนปกติ ไม่ต้องมาปรับโครงสร้างหนี้ ไม่ต้องเจอเหมือนผมในปี 1997 หรือ 2540
ข้างบนนี้ทั้งหมด เป็นบทเรียนให้เห็นว่า ความผันผวน เรื่องการเงิน ของโลก ต้องมีอะไรเป็นเหตุ ซึ่งบางที ก็ดี บางทีก็ร้าย ที่ส่งมาถึงประเทศเราด้วย ที่เราต้องเรียนรู้ เรื่องของโลกด้วย ก็เพราะเหตุนี้ ที่ท่านสวัสดิ์ ท่านเก่งก็เพราะท่านรอบรู้ และเคยไปอยู่ไปทำงานที่อเมริกา คนที่ไปอยู่เมืองนอกนาน ๆ จะมองอะไรได้ไกลกว่า เพราะมีโอกาสรู้ทันโลกมากกว่า ถ้าเป็นคนดีรักประเทศ กลับมาก็เป็นคุณต่อประเทศ ถ้าคอยแต่จะฉกฉวยเอาความไม่รู้ของเพื่อนร่วมชาติ มาเป็นโอกาสกอบโกย ก็เชิญตามสบาย แต่บางทีก็อาจเป็นโอกาสร้ายของตัวเองเหมือนกัน
@ความสัมพันธ์ระหว่างเจ้าหนี้กับลูกหนี้สมัยก่อนดีมาก ต่างกับสมัยนี้
ใช่ ต่างกับสมัยนี้ อันนั้นเรื่องของพ่อผม เจ้าหนี้ผมไม่ใช่ธนาคาร ซัพพลายเออร์มาหาผมที่ออฟฟิศบอกอย่าหนีไปไหน ให้สู้ต่อไป หนี้เก่าเอาไว้ก่อน ยังค้าขายกันอย่างเดิม วันหนึ่งราคาเหล็กจากตันละ 7,000 บาทขึ้นไป 10,000 กว่าบาท ผมก็รวย พอรวยแล้ว น้องขายผมที่เสียไปแล้ว ถามผมว่า ตอนนี้เรามีเงินมาก ใช้หนี้หมดแล้วจะเลิกโรงงานเหล็กหรือไม่ ผมบอกว่า ไม่เลิก ตอนนั้นโรงงานเหล็กอยู่พระประแดงใช้เทคโนโลยีเก่า และจะสร้างโรงงานใหม่ให้มีเทคโนโลยีที่ทันสมัย
เห็นไหมครับ ความรวย หรือ ความซวยทางธุรกิจเป็นอย่างนี้ ข้าวของสินค้าที่ทีอยู่ขึ้นราคาเมื่อไร รวยเละ ของราคาตกเมื่อไร ก็ซวย อาจต้องกลายเป็นคนล้มละลายเพียงข้ามคืน เหมือนอย่างที่ ท่านสวัสดิ์ กำลังรวยสุด ๆ พอตื่นขึ้นมาค่าเงินที่เคยกู้มา http://www.oknation.net/blog/print.php?id=65249 ดอลล่าร์ละ 25.76 บาท ต้องกลายเป็น 30.36 บาท ท่านก็กลายเป็นคนล้มละลายทันที เหมือนที่ท่านคุยให้ฟังในตอนที่ 1
ข้อสังเกตอย่างหนึ่ง แม้ท่านจะบิ๊กแค่ไหน แต่ท่านก็ไม่รู้ข่าวการที่ทางการจะประกาศลอยตัว ตรงนี้ก็ดี ที่ยังมีคนที่เห็นแก่ประเทศชาติ แต่ลึก ๆ ต่อไปอีก จะมีคนเอาโอกาสนี้ไปสร้างความร่ำรวย หรือไม่ เราไม่รู้
ท่านสวัสดิ์ นี่ไม่ใช่ธรรมดา ด้วย สำนวนที่ ว่า ไม่มี-ไม่หนี-ไม่จ่าย ท่านกระเตงมาได้สิบกว่าปี ถึงถูกประกาศให้เป็นคนล้มละลาย และท่านก็ได้พ้นผิดตามกฎหมายออกมาแล้วตามที่ มติชนออนไลน์ไปสัมภาษณ์ท่านมาให้เราอ่านกันเมื่อวันที่ 27 มีนาคม 2555 ผมจึงขอยกย่องท่านให้เป็นบรมครูทางธุรกิจของผม ถ้ามติออนไลน์ ไม่ไปสัมภาษณ์ และท่านไม่ยอมให้สัมภาษณ์ ผมก็คงโง่ไปจนตายเหมือนกัน
ตั้งแต่ข้างล่างนี้เป็นไป จะไม่เอามาเคราะห์ครับ เพราะท่านพูดถึงคนอื่น
พอเกิดอีสเทิร์นซีบอร์ด เราสร้างโรงงานใหม่ไปอยู่ที่ชลบุรี การสร้างโรงงานเหล็กโรงงานใหม่ใช้เนื้อ500 ไร่หากนำระบบสาธารณูปโภคเข้าไปไม่คุ้ม ผมจึงตั้งบริษัท เหมราชพัฒนาที่ดิน ซื้อที่ดิน 5,000 ไร่เลย ขายที่ดินหลายร้อยไร่ให้ NTS ผมคุยกับพลเอกชาติชาย ชุณหะวัณ และคุณบรรหาร ศิลปอาชาบอกผมต้องการระบบสาธารณูปโภคให้เข้าเร็วที่สุด ณ วันนั้นเกือบ 30 ปีที่แล้ว ไม่มีน้ำกิน ไม่มีน้ำใช้ ไม่มีโทรศัพท์ แต่วันนั้นโชคดีเริ่มมีการใช้โทรศัพท์มือถือรุ่นตัวเครื่องขนาดใหญ่
@กรณีคุณสวัสดิ์เปรียบกับคุณประชัย เลี่ยวไพรัตน์ ทำไมคุณประชัยไม่เลือกแบบคุณสวัสดิ์
คุณประชัยเห็นกำแพงก็ชน ถ้าผมเห็นกำแพงผมเดินอ้อม แม้จะไกลหน่อยเดียวมันก็ถึงเอง ประชัยกับผมต่างกันตรงนี้ เพราะว่าธุรกิจของประชัยสร้างมาตั้งแต่รุ่นพ่อ เพราะฉะนั้นมันมี family factor เวลาประชัยทำได้ดี ลูกหลานทุกคนชื่นชมว่า เก่ง พอมีปัญหา มันแก้ปัญหาอาจจะติดขัด
ประชัย.....เป็นเพื่อนผม ผมไม่กลัวมันด่าผมด้วย ผมว่า มันเป็นพวกจริงจังกับชีวิตเกินไปทั้งผัวทั้งเมีย โดยที่ไม่รู้ตัว คุณประชัย และคุณอรพิน เลี่ยวไพรัตน์เก่งมาก เก่งต่อเก่งมาอยู่ด้วยกัน และทำงานด้วยกัน ตั้งแต่ยังไม่แต่งงาน และแต่งงานกัน เห็นประชัยที่ไหนเห็นอรพินที่นั่น แม้แต่บนเครื่องบิน ผมก็ไปเจอ เพราะฉะนั้นปัญหาทั้งหมดที่ทุกคนรู้ ก็แบกจากออฟฟิศเข้าบ้านขึ้นเตียงนอน บางทีประชัยถามอรพินทำยังไงดีเรื่องนี้ บางทีอรพินถามประชัยว่า พรุ่งนี้จะทำอย่างไร เพราะฉะนั้น Sex life ก็หมด เพราะอย่างนั้น 2 คนนี้จึงไม่มีลูก และรักโรงงานพวกนี้เหมือนลูก 2 คนนี้สามารถดูแลอยู่โรงงานได้ 24 ชั่วโมงใน 365 วัน
@แต่คุณสวัสดิ์ไม่ใช่
ไม่ใช่ ธุรกิจผมไม่ใช่ family factor ผมทำมาจากตัวผมเอง กับน้องชายผมที่ตายไป พ่อผมตอนมีชีวิตอยู่ ผมถามพ่อผมที่มีหุ้นอยู่ในโรงงานน้ำตาล ถ้าพ่อตายแล้วพ่อแบ่งให้ใครบาง พ่อก็บอกแบ่งให้พวกเรานั่นแหล่ะ ผมบอกพ่อตายยากอยู่แล้ว รอพ่อตาย ผมว่า ผมตายก่อน ถ้าอย่างนั้น ผมขอแบ่งก่อนได้หรือไม่ ผมก็เลยเอาหุ้นไปขาย นำเงินมาทำธุรกิจ ผมไม่มี family factor ผมโตด้วยตัวผมเอง การตัดสินใจอยู่ที่ตัวเอง
@ของคุณประชัยจะให้สูญเสียไม่ได้
ใช่ พี่น้องผมมีแต่ปลอบใจผม พี่สาวผมเจ้าของแคนตั้นมราแต่งงานไปกับพวกอัษฎาธร มีหน้าที่ปลอบใจผม ไม่มีใครมาคัดค้านผม
@ชีวิตอย่างนี้เรียกว่า Happy life
It’s happy life. I tell you it ok. It’s a wonderful life. Life is all way wonderful and beautiful.
@ทำไมไม่ไปสะกิดคุณประชัยให้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขบ้าง
มันรักสิ่งเหล่านี้โรงงานเหมือนลูกคุณอรพินก็เก่งแล้วมันก็เก่งด้วยมีที่ไหนด่าแม้กระทั่งผู้ใหญ่ในกระบวนการยุติธรรมทั้งๆ ที่เขาก็พยายามจะช่วย มันเป็นคนอย่างนี้
@คุณประชัยเป็นพวกไอคิวสูง 180 หรือเปล่า มองว่าตัวเองฉลาด
พวกนี้เส้นนี้อันตรายมาก ถ้าต่ำกว่านี้ก็อีเดียด ถ้าสูงดีคือ คนไอคิวสูง แต่ถ้าทะลุไปอีเดียดเลย เขายึดอย่างนี้ เขาไม่รู้จัก.. คนเรา ผมเคยยกตัวอย่าง คุณฟังเพลงนี้ ทำไมผมชอบเพลงเก่าๆ
You have to give a little. Take a little. You have to win a little. Lost a little. You have to forgive and you have to no how to forget. It’s a glory of life. นั่นคือ แสงสว่างของชีวิต
เริ่มวิเคราะห์ใหม่จากข้างล่างนี้
ผมถอยเป็นครับ เรารู้วันแพ้ มันเป็นไปไม่ได้ 2,700 ล้านดอลลาร์ กู้มา 26 บาทต่อดอลลาร์ วันหนึ่งกลายเป็น 50 บาทต่อดอลลาร์ แล้วดอกเบี้ยจาก 5% ขึ้นมาเป็น 30% ผมบอกว่าอย่าหลอกตัวเอง มันไม่มีทางใช้หนี้ เพราะฉะนั้นผมถาม CFO ผมทุกบริษัท ตอนนี้มีเงินอยู่เท่าไหร่ NTS บอกมีเงินอยู่ 1,000 ล้านบาท ถ้าคิดว่าบริษัทไม่เป็นหนี้ไม่ต้องจ่ายดอกเบี้ยอยู่ได้นานหรือไม่ เขาบอกแล้วแต่บอสจะอยู่นานแค่ไหนก็ได้ ถ้าอย่างนั้นทฤษฎีเก่า ๆ ที่ใช้ยกเลิกไปเลย ถือว่าบริษัทไม่มีหนี้แล้วกัน สมุดเล่มใหม่
ผมประกาศออกทีวี 3 วัน ไม่จ่ายหนี้เสียเลย เพราะอะไร เพราะว่า ผมไม่ได้เป็นนักบุญ ผมมามองดู คนงาน 4,000 คน เท่ากับ 4,000 ครอบครัว แต่ละครอบครัวมี 4 คน เมียลูกอีก 2 คน คน 16,000 คนอยู่ในมือของผม แล้วต้องเจ๊งทันทีเอาคนงานออก ผมรับไม่ไหว คนพวกนี้ทำงานกับผมมา แต่ละคนสู้ตายกันมาตลอด เพราะฉะนั้น
ตรงนี้แหละครับ ที่สะท้อน ถึงความเป็น พ่อค้าใหญ่ พ่อค้า ที่ผมขอแปลว่า คนที่ทำมาหากินกับลูกค้า และดูแลลูกค้าภายในร้าน หรือ คนงานที่มาช่วย ท่านผูกคอตายไม่ได้ ท่านหนีไม่ได้ เพราะมีคนที่มีคุณกับท่าน คือคนงาน4000 คน ที่ต้องดูแลและรับผิดชอบ สมควรแล้วไหม ที่ผมจะยกให้ท่านเป็นบรมครู ที่อยากชวนท่านติดตามเรียนรู้จากบรมครูของท่านนี้ต่อไป
จบตอนที่ 3
โปรดรอตอนที่ 4
ความเห็น (1)
It’s happy life. I tell you it ok. It’s a wonderful life. Life is all way wonderful and beautiful.
ขอบคุณนะคะ เตือนสติได้เจอเลยค่ะ