บทเรียนราคาแพง
ในยุคกาลที่ธรรมชาติโลกกำลังเริ่มแปรปรวน ทั้งดิน น้ำ ลม ไฟ
โลกจึงเริ่มเสียสมดุลไปตามธรรมชาติ...
หลังวิกฤติน้ำท่วม ปี 2554 ผู้มารับบริการที่ร้านปีนี้ หายหน้าไปหลายครอบครัว
เพื่อนๆสันนิษฐานกันว่า หลายท่านมีธุรกิจ มีกิจการเป็นของตนเอง
เป็นชนชั้นกลางที่พึ่งตนเองได้
แต่เพียงไม่กี่เดือน หลังจากวิกฤติน้ำท่วม หลายครอบครัว แทบสิ้นเนื้อประดาตัว
บางครอบครัวต้องแบกภาระหนี้สินอีกไม่น้อย กลายเป็นชนชั้นล่างไปโดยปริยาย…
โลกเสียสมดุล... ครอบครัวเสียศูนย์...
ชีวิต..ย่อมยืนอยู่ได้ไม่เต็มเท้า...ย่อมเป็นธรรมดา
ฉันได้แต่ภาวนาว่า หากแต่ละชีวิต จะเสียหลัก ล้มคว่ำ คะมำหงาย
บอบช้ำ...หรือโหดร้าย ได้บาดแผลลึกฉกาจฉกรรจ์ปานใด
ฉันขอให้ ทุกชีวิต จงเหลือพื้นที่ของ “ใจ” สักเสี้ยวหนึ่ง
ที่พร้อมจะลุกขึ้น เพื่อการหยัดยืนอย่างเต็มฝ่าเท้าอีกสัก...ครั้ง
แต่ละชีวิตที่เผชิญชะตากรรม ทั้งที่กำหนดเองได้ และกำหนดเองไม่ได้
ในยุคนี้ ฉันมิอาจหลบเร้น หลีกหนี การรับรู้ความเป็นจริงได้...
ชีวิตครอบครัวชนชั้นกลาง ที่ถูก “ปรับระดับ” โดยภัยธรรมชาติ...
เป็นบทเรียนที่มนุษย์ต้องเรียนรู้ รับมืออย่างไม่ประมาท...อย่างไรต่อไป
คงยังไม่มีสูตรสำเร็จรูปบอกกล่าวกัน...
สำหรับฉันและคนใกล้ๆตัวฉัน แม้เป็นครอบครัวชนชั้นล่างก็จริง
แต่วิถีชีวิตเริ่มแปรเปลี่ยนไป...
ฉันชื่นชมน้องสาว ที่เธอเป็นนักกีฬา มาตั้งแต่เด็ก
เติบโต...ทรหด เทียมบ่าเทียมไหล่ ชายอกสามศอก
บุกลุยไม่เกี่ยงงานหนักงานเบาใดๆ
กระทั่งเธอมีครอบครัวที่อบอุ่น
มีโอกาสรับใช้เพื่อนบ้านในหน้าที่ ผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้าน
และถูกส่งชื่อไปยังสำนักงานขายประกันฯบริษัทหนึ่ง
โดยเจ้าตัวไม่ทราบล่วงหน้าแต่ประการใด
เมื่อถูกเรียกตัว เธอจึงไป...และแล้วก็ตกกระไดพลอยโจน...
อนิจจา...ความรู้เธอเพียงประถมหก เลขทศนิยม ไม่กระดิก
แต่ชะตาชีวิตพาเธอผกผันไปขายประกัน จนได้รับรางวัลมากมาย
ครั้งหนึ่ง ฉันนั่งรถเก๋งสีบร็อนส์ครีมคันงามเพื่อไปเยี่ยมพี่ชายที่ต่างอำเภอกับเธอด้วย
เธอลงไปบ้านหลังใหญ่โตหลังหนึ่ง
หายไปประมาณครึ่งชั่วโมง กลับมาด้วยสีหน้าแช่มชื่น...
ก้าวขึ้นเบาะหลังข้างฉัน พร้อมกับดึงมือฉันไปแนบหน้า
“ดีใจเหลือเกินป้า สำเร็จแล้ว!” ฉันอึ้งไปครู่หนึ่ง พร้อมกับเอ่ยเบาๆว่า...
“ขอโทษนะ... ป้าไม่กล้าแสดงความยินดีด้วย
เพราะป้ารู้ว่า...โลกนี้ มีการเอาคืนตลอดเวลา...
สี่สิบเปอร์เซ็นต์ที่ได้มา ...ไม่รู้ว่า จะต้องคืนในรูปแบบไหน”!
ฉันระมัดระวังอย่างยิ่ง ที่จะไม่พยายามยัดเยียดแนวคิดที่ฉันเลือกแล้วนี้
อันคือ วิถีพอเพียง ให้น้องรู้สึกถึงความเหลื่อมล้ำ...
หลานสาวคนเล็ก เป็นคนขับ รู้สึกสะดุด ถามเบาๆว่า
“ เป็นไรนิป้า” น้องสาวเป็นคนตอบแทนว่า...
“ป้าเขาเป็นห่วงว่า...เงินมันเอาเปรียบเขามา”
รายรับแต่ละเดือนไม่น้อย สำหรับคนทำไร่ไถนาเป็นอาชีพหลัก
เธอจึงเชื่อว่า เธอสามารถแบ่งเบา ให้ความช่วยเหลือแก่บุคคลรอบข้างได้
ในรูปแบบของการ “ค้ำประกัน”ให้กับเพื่อนบ้าน ที่กู้หนี้ยืมสินทั้งในระบบและนอกระบบ
โดยเฉพาะ ใครที่กู้เพื่อการดูแลรักษาสุขภาพตนเอง และบุพการี เธอจะไม่รีรอเลยที่จะช่วยเหลือ
จนกระทั่ง...แต่ละชีวิต ล้มหายตายจาก
เธอต้องแบกภาระแทนมากมาย
เมื่อถึงจังหวะที่เธอต้องหยุดทุกอย่างเพื่อดูแลแม่ เพียงสองปี...
โดยที่เธอเผลอ...ไม่มีรายละเอียดของบัญชี จากผลกระทบลูกโซ่มากมาย
...เธอจึงล้มทั้งยืน!
ทางออก... คิดแทนกันได้ แต่ทำแทนกันไม่ได้...
ฉันอยากให้เธอขายรถเสีย แม้เงินก้อนที่ได้จะเล็กน้อย
แต่อย่างน้อย ไม่ต้องเดือดร้อนเป็นไฟลน หาเงินส่งงวดรถอีกหลายสิบงวด
ที่สุด เธอก็หายตัวไปจากบ้าน ซึ่งเธอไม่เคยพลัดพรากจากแม่ไปไหนเลย ตลอดชั่วอายุของเธอ
โชคดีที่ญาติห่างๆ ฝากงานล้างจานในร้านอาหารญี่ปุ่นใจกลางกทม.ได้อย่างรวดเร็ว
รายได้เทียมเท่าผู้จบปริญญาเลยทีเดียว เธอจึงมีความหวังว่า จะค่อยๆสะสางปัญหาตนเองได้
แต่ผลกระทบต่อดวงใจที่กำลังเรียนรู้เติบโตนั้น...ฉันทำได้เพียงรับรู้...
“ป้ารู้มั้ย...มันทำให้เหนียงสองคนเข็ดขยาด
กลายเป็นนางมารร้าย ใจดำที่คอยบั่นทอนความตั้งใจดีของแม่ฯลฯ”
ไม่อัดอั้นจริงๆหลานคนเล็กจะไม่ร่ายยาวเป็นครึ่งชั่วโมงแบบนี้
ฉันได้แต่รับฟัง และพูดได้เพียงคำเดียวว่า... “ป้าเข้าใจๆ”
ส่วนหลานคนโตนั้นเล่า... เธอฟูมฟายหนัก
เพราะเธอเลือกแต่งงานกับชาวต่างชาติ ที่อายุห่างกันกว่าสามสิบปี !
น้ำหนักส่วนสูง ผิดปกติ พร้อมด้วยสุขภาพที่ไม่ปกติ
มีอาการป่วยด้วยโรคร้ายหลายโรค!
เป็นพนักงานประจำบริษัทหนึ่ง ซึ่งมีเงินเดือนประจำพร้อมสวัสดิการดี...เท่านั้น
แต่เธอคุยกันและยอมรับในมุมเดียวว่าเขาเป็น “คนดี” ตรงที่...
บุรุษนายนี้ อยู่ดูแลยายจนวาระสุดท้าย
และยังอยู่กับแม่ที่อายุแปดสิบกว่าแล้ว
มิวายที่ฉันจะทักท้วงหลานว่าใจเย็นๆ ก็...มิอาจทัดทานได้
...ฉันช่วยอะไรใครไม่ได้เลย...
ชะตากรรมของแต่ละชีวิต ต่างมีบทเรียนให้เรียนรู้กันคนละแบบ...
แม้แต่ฉันเอง ก็ไม่คาดคิดว่า เจตนาปรารถนาดีต่อเพื่อน ต่อองค์กร
จะกลายเป็นการหยิบยื่นดาบให้แต่ละคนเชือดแขนขาตนเอง จนพิกลพิการปานนี้…
...ภาพของน้อง เพื่อนร่วมงานที่ฟูมฟาย พร้อมพร่ำพรรณนา...
“…หนูบอกแต่แรกว่าหนูไม่พร้อม ไม่พร้อมที่จะอยู่กับเงิน...
หนูรู้ว่ามันผิด มันบาป...แต่หนูหยุดตัวเองไม่ได้…”
เธอสะอื้นไห้เหมือนใจจะขาด เธอเปลี่ยนข้อมูลการขาย นำเงินออกไปเป็นปีๆ
แม้ไม่มีการแจ้งความดำเนินคดีใดๆ แต่สำนึกลึกๆ ที่เธอหยุดตนเองไม่ได้
...มันหวดโบยเธออยู่ตลอดเวลา...
“ขอบคุณ... ที่หาวิธีจับผิด ช่วยให้หนูหยุดได้”
ฉันมิเพียงผลักดันเธอมาอยู่จุดนี้เท่านั้น
แต่ข้อจำกัดที่ฉันไม่มีชุดความรู้ด้านเทคนิค เพื่อการตรวจสอบระบบ
ฉันจึงมิอาจปกป้องเธอได้
....ทรัพย์สินเสียหาย ยังไม่เท่ารอยแผลในใจที่มี…
ผลกระทบจากภัยธรรมชาติโลก ธรรมชาติจิต... ชีวิตมนุษย์
...ดุจคลื่นซัดชะตากรรมสรรพสิ่งสู่ฝั่ง...
รวมทั้งตัวฉันเองด้วย...
เป็นบทเรียนราคาแพงลิบ หากฉันต้องเป็นผู้ชดใช้
เงินเดือนของฉัน คงต้องใช้นานถึงสิบห้าปีทีเดียว...
ขอเรียนว่า การเขียนเรื่องนี้ เป็นกระบวนการสารภาพ...ความผิดพลาดบกพร่องของตน
เพื่อการปลดปล่อยตนเองจากความรู้สึกผิด
เป็นการขอใช้พื้นที่เพื่อการเรียนรู้ เยียวยาตนเองโดยตรงค่ะ
ขอขอบพระคุณทุกท่านเป็นอย่างยิ่ง ที่ช่วยรับรู้รับฟังเรื่องราวเหล่านี้ค่ะ
ด้วยสำนึกระลึกขอบคุณในทุกกระแสคลื่นแห่งการแบ่งปันเสมอ
Tawandin
๒๘ พฤษภาคม ๒๕๕๕
ความเห็น (26)
ขอบคุณค่ะ ขอบคุณที่เชื่อใจ เปิดใจเล่าให้เรารับรู้
ยังไม่ฝากความคิดเห็นใดไว้
เพียงจะบอกว่า....เอาใจช่วยและจะเป็นหูฟังจนจบเรื่องค่ะ
แล้วจะแวะมาอีก :)
ทานข้าวเย็นยังคะ?
สวัสดีค่ะ คุณ 
...ปริม
pirimarj...
วันนี้วันหยุด เลยทานข้าวเช้าเกือบบ่าย :)
ว่าแล้ว ขอไปยกเมล็ดแ๊ปะก๊วยต้มมาทานหน้าจอก่อนหละ
ขอบคุณมากนะคะ ที่มานั่งฟังเป็นเพื่อน
(ยังไม่ทราบว่าจะต่อบันทึกเดิม
หรือต่ิอเป็นตอนสองเลยค่ะ)
มาแจ้งคุณปริมนะคะ
บันทึกนี้ หักมุม...โยงไปเรื่อง You are...What you eat.! ไม่ไหว
เลยขอจบเท่านี้
(ยังยาวเลยนิ)และขอเปลี่ยนชื่อบันทึกใหม่
ขออภัยนะคะ เรื่องยาว จะพาขึ้นเขาลงห้วย...ย้วยไปนะค่ะ :)
ขอบคุณมากนะคะ
...ผู้เขียนเคยคิดอย่างนี้เช่นกัน การกระทำบางอย่างที่รู้สึกผิดไปในใจของเรา บันทึกขออโหสิกรรมในสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วดับไป ธรรมะย่อมอภัยให้เราได้ด้วยการทำด้วยกรรมดี ณ ปัจจุบันขณะและภายภาคหน้า เป็นกำลังใจให้ครับ...
โลกนี้มีสิ่งที่เราควบคุมไม่ได้เยอะมากเลยครับ
สวัสดีค่ะคุณTawandin ขอบคุณที่แบ่งปันค่ะ เป็นกำลังใจสำหรับทุกๆท่านค่ะ เห็นเช่นเดียวกับอาจารย์ดร.ธวัชชัยค่ะ มีหลายอย่างที่อยู่เหนือการควบคุมของเรา
ทุกก้าวย่างสร้างความแกร่ง
ขอเป็นแรงให้ลุกสู้
ประสบการณ์คือครู
ทุกคนอยู่ ...เป็นกำลังใจ
สวัสดีค่ะ คุณ 
ถาวร
สบายดีหรือเปล่าคะ?
คุณแม่เป็นอย่างไรบ้าง?
ขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง
สำหรับกำลังใจในทุกย่างก้าวค่ะ
เรื่องจริง ที่ไม่อิงนิยาย.. สะท้อนความรู้สึกมากมาย..
เป็นประสบการณ์ที่น่าคิด
ขอบคุณบันทึกดี ๆ ที่ช่วยให้วันหยุดยาวนี้ได้ทบทวนชีวิตตนเอง
มีอะไรอีกที่เรายังประมาทอยู่บ้าง?
ขอบคุณนะคะ
สวัสดีค่ะคุณ 
kunrapee
เรื่องจริงที่ในรอบชีวิตนี้ ไม่คาดคิดว่าจะเจอจริงๆค่ะ
ไม่ว่าจะเป็นงาน
หรือครอบครัว
แต่ถ้าไม่วิกฤติขนาดนี้...
อาจไม่ได้จังหวะและโอกาสเข้ามาทำความคุ้นเคยที่นี่ GtK. อย่างต่อเนื่องแบบนี้ก็ได้ค่ะ
พลังของอิทธิบาท ในการแลกเปลี่ยนเรียนรู้โดยองค์รวมของที่นี่
เป็นส่วนที่จุดประกาย ให้รู้สึกมีความหวังต่อการแก้ไขข้อบกพร่องของตนเอง
ทั้งส่วนที่เป็นปัญหาเรื้อรัง และส่วนที่เป็นปัญหาปัจจุบันอันซับซ้อนของตนเองนะค่ะ
ขอบคุณมากนะคะ
สวัสดีค่ะคุณหมออ้อ 
ทพญ.ธิรัมภา
สถานการณ์พาให้ได้มาสำรวจในส่วนที่ตนเองประมาทจริงๆค่ะ
ระลึกถึงคำตรัสของพระพุทธองค์ที่ว่า อาหารเป็นหนึ่งในโลก
จิตตกเมื่อใด มักจะมาเริ่มที่อาหาร จึงตั้งชื่อบันทึกตอนแรกเป็น You are..What you eat!
อาหารกาย อาหารใจ สำหรับตนเองเป็นไปคล้ายกันเลยค่ะ ระวังในส่วนเกินพอได้
แต่ในส่วนขาดพร่อง ยังไม่ได้ปรับอย่างต่อเนื่อง
การดูแลตน ดูแลคนใกล้ๆ ยังเพียรไม่ถึง
จึงมีวิบากประมาณนี้ มากระแทก ตีแตกผลึกของความเฉื่อยชานะค่ะ
(วันเพ็ญวิสาขะ
ร่ายยาวเลย)
ขอบคุณมากนะคะ
คุณตะวันดินค่ะ ขอให้กำลังใจ (แม้เข้ามาช้าไปเจ็ดวัน) เห็นความงามในจิตใจที่เอื้ออาทร ผู้อื่นเสมอ ทั้งคนในครอบครัว แล้วยังเผื่อแผ่ถึงกัลยาณมิตรใน gotoknow นี้ด้วย
อ่านบทความนี้แล้ว ทำให้นึกถึงข้อความในหนังสือเข็มทิศชีวิต III ของคุณฐิตินาถ ณ พัทลุง ซึ่งกล่าวถึง "ศรัทธา" ตามเพลงที่คุณตะวันดินนำมาลงไว้
"หน้า 155 สมบัติสำคัญคือศรัทธา
ทำไมเราต้องทำดี
เพราะ..
เราจะมีความมั่นคงในตัวเอง
เราสามารถมองไปในอดีต ก็อบอุ่นใจ..
มองไปในอนาคต ก็รู้ว่าเรามีชีวิตเพื่อพัฒนาตัวเองให้ยิ่งๆ ขึ้นไป"...
อรุณสวัสดิ์ค่ะอาจารย์หมอ 
ปัทมา.
"...ศรัทธา...ต้องทำดี เราจะมีความมั่นคงในตัวเอง
สามารถมองไปในอดีต ก็อบอุ่นใจ..
มองไปในอนาคต ก็รู้ว่าเรามีชีวิตเพื่อพัฒนาตัวเองให้ยิ่งๆ ขึ้นไป".
...มีความสุขในเบื้องหลัง มีความหวังในเบื้องหน้า...
ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ
สำหรับข้อคิดที่เน้นย้ำให้เห็นความสำคัญของศรัทธาในตนเองตลอดมา
และตระหนักในคุณค่าของเวลา ณ ปัจจุบันขณะมากยิ่งขึ้น
ทุกอย่าง จะเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีครับ..
..
การสารภาพ ประหนึ่งยกภูเขาออกจากอก
ที่เหลือก็เป็นเพียงเศษซากดิน..หิน ไม้เท่านั้น
ซึ่งค่อยๆ เก็บกวาดออกที่ละชิ้นสองชิ้น..
ให้กำลังใจครับ
- ราคาแพงจริงๆๆด้วย
- ตามมาให้กำลังใจในการเขียนครับ
สวัสดีคุ่ะครู 
แผ่นดิน
...การสารภาพ ประหนึ่งยกภูเขาออกจากอก
ที่เหลือก็เป็นเพียงเศษซากดิน..หิน
ไม้เท่านั้น
ซึ่งค่อยๆ
เก็บกวาดออกที่ละชิ้นสองชิ้น..
ค่อยๆเก็บกวาด คำง่ายๆ...
แต่ยามเราใจร้อน ไม่อยาก(ถูกตราว่า)เป็นที่มาแห่งปัญหา
ถ้อยคำนี้ คือน้ำทิพย์ชโลมใจให้สงบเย็นได้อย่างน่าอัศจรรย์
ขอบพระคุณมากๆค่ะ
สวัสดีค่ะอาจารย์ 
ขจิต
ฝอยทอง
ราคาแพงทุกบทเลยนิ
ขอบพระคุณมากๆค่ะสำหรับกำลังใจในการเขียน
(เพื่อเยียวยาตัวเองเป็นเบื้องต้น)
- ขอร่วมแบ่งปันความรู้สึกหนักอึ้งในใจด้วยคนนะคะ ความอดทนกับเวลาจะเยียวยาทุกสิ่งค่ะ คนดีตกน้ำไม่ไหลตกไฟไม่ไหม้ ขอให้มีพลังใจที่เข้มแข็งเช่นนี้ตลอดไปค่ะ ชื่นชมในสิ่งที่แบ่งปันให้ผู้อื่นได้เรียนรู้ค่ะ
สวัสดียามเที่ยงค่ะ แวะมาอีกรอบ ให้กำลังใจอีกครั้งค่ะ สบายดีนะคะ
สวัสดีค่ะคุณอุ้ม ถาวร
มีเรื่องให้สบายใจขึ้นมากมายค่ะ
แต่ตาขวากระตุก
คาดว่ามาจากอาการเกร็ง กลัวตัวเองจะทำเรื่องดีๆเสียหายกระมังนะ
:)
(เริ่มคาดหวังจากตัวเองสูง)
อีกสองสามวัน
จะกลับไปดูแลคุณแม่ระยะยาวเช่นกันค่ะคุณอุ้ม
ขอบคุณมากค่ะ
ส่งกำลังใจค่ะ เคยอ่านเจอว่า สิ่งที่เกิดขึ้น ล้วนดีที่สุดแล้ว
ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอดีตได้ หากแต่ทำวันนี้ให้ดีทื่สุด
ส่งกำลังใจ กันและกัน เพื่อวันอันแสนดี บนโลกอัศจรรย์ใบนี้
ชีวิตเป็นเรื่องมหัศจรรย์เสมอ เชื่อมั่น ศรัทธา ขอบคุณนะคะ :)
สวัสดีค่ะคุณ 
Poo
...ส่งกำลังใจ กันและกัน เพื่อวันอันแสนดี บนโลกอัศจรรย์ใบนี้
...ชีวิตเป็นเรื่องมหัศจรรย์เสมอ...
...เชื่อมั่น และศรัทธาเช่นกันค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ
สวัสดีค่ะพี่ตะวัน...สู้ๆนะคะ(เธอผู้ไม่แพ้) โลกนี้คือการเรียนรู้ ชีวิตคือการต่อสู้ค่ะ...
สวัสดีค่ะคุณ 
น้อย น้ำพอง
ไปเยี่ยมคุณน้อยพบความเงียบ
แต่มีเสียงดนตรีบำบัดเป็นระยะๆ
ก็เดาว่า คุณน้อยคงเก็บตัวดูแลตนเองอยู่
ตอนนี้ ไปไหนไม่ได้ไกล คงเก็บตัวสักพักใหญ่ค่ะ
คุณน้อยสบายดีนะคะ
น้องผักหวานคงเริงร่่าอย่างมีชีวิตชีวา ในหน้าฝนนี้นะคะ
เป็นกำลังใจกันและกันค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ