กรอ.ให้กู้ยืมเรียนเฉพาะสาขาที่ตลาดต้องการสะท้อนอะไร?

กระทรวงการคลังแถลงเรื่อง กองทุนเงินกู้ยืมเพื่อการศึกษาที่ผูกพันกับรายได้ในอนาคต (กรอ.) เมื่อวันที่ ๒๑ พ.ค.๕๕ ว่า ให้เฉพาะสาขาที่ตลาดต้องการ และให้เฉพาะคนที่อายุไม่เกิน ๓๐

เมื่อบ้านเมืองนี้ชัดเจนว่าจัด "การศึกษาเพื่อตลาด" (ทั้งที่ใน พ.ร.บ.การศึกษาแห่งชาติไม่ได้กำหนดวัตถุประสงค์การศึกษาไว้อย่างนี้) จึงไม่แปลกที่รัฐจะ "จัดให้" เฉพาะสาขาที่ "ตลาด" ต้องการ และกำหนดอายุไม่เกิน ๓๐ ปี เพื่อ ๑. พอเรียนจบยังมีแรงทำงาน ๒. เมื่อทำงานและมีเงินถึงเกณฑ์ที่ต้องใช้คืนก็ใช้หนี้ กรอ.ได้ ก็ต้องคอยติดตามต่อไปว่า มีสาขาอะไรบ้างในทัศนะของกระทรวงการคลังและกระทรวงศึกษาฯ ของประเทศนี้มองว่าตลาดต้องการ ถ้าให้เดาก็คงจะเป็นพวกวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี หรืออะไรที่ "ประเทศ" (โดยรวมๆ ในสายตารัฐ) รวมทั้งที่ "อุตสาหกรรม" ต้องการ หรือประชาคมอาเซียนต้องการ   ส่วนสาขาที่จะช่วยสร้างคนที่จะเป็นผู้นำในการพัฒนาชีวิตและชุมชน ท้องถิ่นต่างๆ นั้น คงไม่อยู่ในสายตาของรัฐหรือหน่วยงานด้านการศึกษา (กระมัง?) ความต้องการ "แรงงาน" มีมากกว่าความต้องการผู้นำชุมชนที่มีความรู้มีปัญญา

 

จึงคิดไปล่วงหน้าว่า นักศึกษาสถาบันการเรียนรู้เพื่อปวงชน (โครงการมหาวิทยาลัยชีวิต) คงไม่ได้รับอานิสงส์ใดๆ จากนโยบายนี้ เพราะสถาบันนี้ไม่ได้เป็นสถาบันที่มุ่งผลิตแรงงานเข้าสู่อุตสาหกรรม (ไม่ใช่มหาวิทยาลัยเพื่ออุตสาหกรรม - University for Industry) แต่เป็นสถาบันอุดมศึกษาประเภท มหาวิทยาลัยเพื่อชุมชน (University for Community)

เมื่อรัฐแถลงว่ามีนโยบายสนับสนุนทุนกู้ยืมเรียนเฉพาะสาขาที่ตลาดต้องการ ใครอยากเรียนสาขาอื่นๆ ก็ดิ้นรนช่วยตนเองกันไป หรือคนที่อายุเกิน ๓๐ ปีแล้ว แต่ยังอยากเรียนก็ช่วยตนเองไป 

เลยสงสัยว่าที่ พ.ร.บ.การศึกษาเขียนไว้ว่าให้ส่งเสริมการศึกษาตลอดชีวิตนั้น รัฐไทยเข้าใจว่าอย่างไร แล้วก็อดสงสัยต่อไปไม่ได้ว่า การออกระเบียบอย่างนี้ "ผิดกฎหมาย" หรือเปล่า??? (อาจต้องไปดูกฏหมายรัฐธรรมนูญอีกฉบับ)

 

สุรเชษฐ เวชชพิทักษ์
๒๕ พ.ค.๕๕