วิใจการวิจัยไทย (ตอนที่ ๑)

ช่วงประมาณ  ๒๐ ปีที่ผ่านมานี้คนไทยเราเห่อ “วิจัย” ตามฝรั่งกันมาก   ผมว่าก็เป็นการเห่อที่ดีนะ ดีกว่าเห่อเร่อร่าโง่ๆ แบบอื่นๆ เช่น เห่อแต่งสูต ผูกไท  ...แต่ว่า นักวิจัยไทยก็ดันเจือกนิยมแต่งสูตผูกไทเสียอีก  แถมนิยมดจร. พูดไทยปนปะกิดไปอีกตะหาก เพื่อทำให้ดูสูงส่ง

 

งบวิจัยไทยในยุคเริ่มแรก  เน้นไปที่การวิจัยระดับสูงส่ง   เพื่อแข่งกับฝรั่ง ระดับอีเล็กตรอน (ส่วน อ.ตรอน จ.อุตรดิถย์ ไม่เคยไปสัมผัสกันสักคน) 

 

 

ช่วงนั้นผมกลับมาจาก สรอ. พอดี  หลังจากเรียน ทำงาน อยู่ที่นั่นประมาณ ๑๘ ปี  ..กำลังมันบ้า มันเขี้ยวแบบแมวโง่ ... ก็เลย “ด่ากราด” ว่าหน่วยงานวิจัยไทยกำลังเป็นหน่วยงานที่เอางบประมาณชาติไปช่วย “ทำลายชาติ”  ....เขียนเป็นบทความลงในวารสารวิชาการของม.บ้านนอกของผมด้วย

 

ปรากฏว่าข่าวนี้ดังไปถึงหูคนในบางกอก

 

วันหนึ่ง “คนบางกอก” ระดับที่ปรึกษาคณะกรรมการวิจัยไทยมาเยี่ยมม.ผมที่บ้านนอก   เรากินข้าวกลางวันด้วยกัน  (สงสัยว่าด้วย.งบประมาณชาติ)  ...ท่านเปรยในตอนหนึ่งว่า  “เออ...ม.คุณเนี่ยได้ข่าวว่ามีคนเขียนบทความวิจารณ์การวิจัยไทยไว้อย่างรุนแรง   คนเขาก็อปเอาไปแจกกันทั่ว ผมได้อ่าน ผมว่ามันแรงนะ ...แต่ผมก็เห็นด้วยนะ”......ผมกระเดือกอาหารแทบไม่ลงคอ แล้วยกมือไหว้ท่าน พร้อมบอกว่า  “ผมเองแหละครับ คนเขียน” ...หลังจากนั้นสังเกตว่าท่านก็กระเดือกอาหารลำบาก.พอกัน

 

ผมเชื่อว่าบทความผม ที่ “กล้า” วิจารณ์ ทำให้งบประมาณการวิจัยไทยเปลี่ยนจาก 90/10 (เห่อฝรั่ง/การเกษตร)  ในวันโน้น   มาเป็น 50/50 ในวันนี้  เออ..ก็ยังดี

 

....ซึ่งเป็นกำลังใจให้ผมจะกล้าบ้าต่อไป  เป้าหมายผมคือ 10/90 ....(แบบบุกเดี่ยว หักดิบ ทะลวงฟันมันไปดื้อๆแบบนี้แหละ  ไม่ังั้นชาติไทยผมคงไม่รอดหรอก)   

 

ทำไมต้อง 10/90 ไม่ 0/100 ไปเลยให้สิ้นเรื่องราว   โปรดตามอ่านตอนต่อไป (เผยหมดตอนเดียวเดี๋ยวได้กำไรน้อย  ต้องคั่นโฆษณาซะหน่อย) 

 

....คนถางทาง   (๑๒-๕-๕๕)

 ปล..วันนี้ผมเป็นแมวแก่ที่ฟันหักแล้ว...แต่ก็ยังบ้ากล้า และบิ่น เหมือนเดิม จะกัดหญ้า ถางทางต่อไป จนกว่าจะตายที่ปลายทาง ....