หวัง - แมงเม่า - คลื่น - เหยี่ยว - ผู้โดดเดี่ยว ... (ฟองเวลา : เสกสรรค์ ประเสริฐกุล)
ค้นหาบทกวีในหนังสือ ชื่อ "ฟองเวลา" ที่เขียนโดย "อาจารย์เสกสรรค์ ประเสริฐกุล" ได้บทที่ชื่นชอบ ดังนี้ครับ
หวัง
...
วันนี้มืด...ใช่มืดสนิท
ไฟดวงนิดยังมีแสง
ขอเพียงลมพัดมาแรง
เถ้ามอดแดงก็จะลาม
ทุ่งนี้รก...ใช่รกหมด
นั่นข้าวสดขึ้นแทรกหนาม
ขอเพียงฝนจากฟ้าคราม
ข้าวจะงามท่วมหญ้าคา
ถึงเธอสิ้น...ใช่สิ้นหวัง
ฉันจะยังแสวงหา
ขอเพียงช่วงกาลเวลา
มวลประชาจะรวมพลัง
...
(ฤดูฝน ๒๕๑๖)
แมงเม่า
(บันทึกภาพโดยอาจารย์ ปริม ทัดบุปผา
จากบันทึก เพียงจุดเริ่มต้น)
...
แมงเม่าเจ้าร่วงจากฟ้า
ลงมา ลงมา...หนึ่ง สอง สาม
สี่ ห้า หก เจ็ด...ร่วงตาม
เจ้าอยากทวงถามเรื่องใด
ถามถึงเรื่องสั้น ๆ
ที่เจ้าเคยฝันทิ้งไว้
หรือจะถามถึงเรื่องที่เก่าไกล
ซึ่งไม่มีใครจดจำ
ทำไมต้องร่วงจากฟ้า
ลงมาให้คนเหยียบย่ำ
บนนั้นเริ่มมืดคล้ำ...
หรือเจ้าเจ็บช้ำสุดทน
...
(ตุลาคม ๒๕๑๖, ตุลาคม
๒๕๓๔)
คลื่น
(บันทึกโดยพี่ หนูรี จากบันทึก ณ.สมิหลายามเย็น "มองผ่านเลนส์เห็นเกาะหนู")
...
เกลียวคลื่น ผืนน้ำ
ความว่างเปล่า
บรรเจิด เหงา...ผสม
ดิ่งลงลึกรู้สึกได้ กลางแดดลม
คลื่นคมแข็งค้างอยู่กลางใจ
ฟันผ่านผ่านคลื่นมานานเนิ่น
เผชิญ เผชิญ...ทั้งหวั่นไหว
เรือลำน้อยลอยฝ่าคลื่นฝืนฝ่าไป
"ข้างใน" คลื่นยังซ้ำกระหน่ำซัด
เกลียวคลื่น ผืนน้ำ และความเศร้า
บรรเจิด เหงา...สงัด
คืนนี้ดวงจันทร์ไม่มาตามนัด
ลมยังพัดคลื่นยังพลิ้วเป็นริ้วแผล
...
(มกราคม ๒๕๓๕)
เหยี่ยว
(บันทึกภาพโดยอาจารย์ ปริม ทัดบุปผา จากบันทึก นกเหยี่ยวแดง กับคำว่า "พอ")
...
วาดปีกหลีกเมฆผ่านแผ่นฟ้า
โฉบลงมาใช่เพียง...หาอาหาร
คลี่ปีกกว้างกางปีกครบทั้งวิญญาณ
เพื่อสืบสานสายพันธุ์อันเสรี...
...
(มีนาคม ๒๕๓๙)
ผู้โดดเดี่ยว
...
ทะเล คนกล้า ฟ้ากว้าง
อ้างว้างเพียงกัน...ฉันเห็น
ขุนเขา ตะวัน จันทร์เพ็ญ
โดดเด่นแต่ว่า...เดียวดาย
...
(ฤดูใบไม้ร่วง ๒๕๒๘)
......................................................................................................................................
ช่องไฟแห่งความคิด
ยืมหนังสือเล่มเก่าจากห้องสมุดมหาวิทยาลัย
ถูกใจในความคิด ถ้อยคำที่คมคายของอาจารย์เสกสรรค์
ในบทกวีที่สะท้อนความรู้สึกด้วยตาเห็น
คัดสรรมาวางไว้ก่อนนำหนังสือคืนกลับไปที่เดิม
...
"ฟองเวลา"
หนังสือดีมีพลัง
ถ้อยคำยังนำไปให้พ้นผ่าน
ธรรมชาติคงเป็นเช่่นนี้ไปชั่วกาล
จักเมื่อวาน วันนี้
หรือวันใด
...
บุญรักษา ครับ ;)...
......................................................................................................................................
ขอบคุณหนังสือ ...
เสกสรรค์ ประเสริฐกุล. ฟองเวลา. กรุงเทพฯ: สามัญชน, ๒๕๔๐.
ความเห็น (16)
ฟองเวลา เหมือนๆ จะเคยผ่านสายตามา นานๆ นมๆ นะคะ
ชอบงานเขียนแรงๆของคุณเสกสรร ล่าสุดทายาทหนุ่มน้อย
ก็ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น ชื่นชมครอบครัว ประเสริฐกุล เจ้า :)
ตรงกับอารมณ์วันนี้..สงสัยอากาศคงร้อนไป
ปล.แปลกจริง ภาพบางส่วนไม่โหลดค่ะ
หนังสือ "ฟองเวลา" เ่ล่มนี้ พิมพ์ครั้งแรกครับ ปี พ.ศ.๒๕๔๐
หรืออายุ ๑๕ ปีแล้ว ...
ขอบคุณมากครับ คุณ Poo ;)...
จริงหรือครับ คุณหมอบางเวลา ป. ... อารมณ์ผู้โดดเดี่ยวไม่น่าใช่นะครับ ;)...
อ๋อ ที่ภาพไม่ขึ้น เพราะไม่ได้นำขึ้นไว้ตั้งแต่แรกครับ
มานั่งสรรหาภาพจากกัลยาณมิตรท่านอื่น ๆ ที่สอดคล้องกับเรื่องราวในบทกวีมากที่สุดอยู่ครับ
ตอนนี้ขึ้นครบแล้วครับ ;)...
๕ ๕ ๕ กับ ภาพผู้โดดเดี่ยว ๕ ๕ ๕
โดดเดี่ยว และ เดียวดาว
ทอประกาย ฉายโดดเด่น
ยอมโดดเดียว ฤา เดี่ยวดาย
หากอ้วนท้วน และ อวบอิ่ม
...
วันนี้อยู่คนเดียว ไม่เกี่ยวใคร
น้องอวบ ไป มหานคร
นายอ้วน เที่ยวล่อนจ้อน
ควงสาวสวย ไปเฉิดฉาย
ฉันเลย ต้องเดียวดาย เช่นกันเอย
...
ภาพมา ภาษาพาไป ไม่เกี่ยวเท่าไหร่ แต่อยากแจม :)
โดดเดี่ยวผู้เดียวดาย
บอบช้ำซ้ำซาก...วิญญาณ์แกร่ง
คิดดี...สู่เสรี
ขอบคุณ ไฮกุ จาก คุณหมอ ทพญ.ธิรัมภา อีกคราครับ ;)...
ไม่เจอกันนานเลย น้องชาย
ปลอดภัย หายใจโล่งดีมั๊ย??
สวัสดีครับ พี่ ครู ป.1 ;)...
หายใจด้วยความระมัดระวังครับ
ไม่อยากเป็นโรคระบบทางเดินหายใจเท่าไหร่
ขอบคุณครับพี่ ;)...
ความโดดเดี่ยวของอาจารย์ เป็นเพียงเปลือกเป็นกระพี้
แต่ความเป็นจริงแล้วตรงข้ามครับ ...
รอบกายของอาจารย์มิเคยเปลี่ยวเหงาเลย
โชคดียังมีกัลยาณมิตรที่ดีอยู่หลายท่านทีเดียวครับ คุณแสง แสงแห่งความดี ;)...
ขอบคุณมากครับ
ภาพงาม บทกวีไพเราะ เข้ากันได้ดีค่ะ คงไม่ทำให้วันนี้เดียวดายนะคะอาจารย์
สุขสันต์วันหยุดค่ะ
ขอบคุณมากครับ อาจารย์ ...ปริม ทัดบุปผา... ครับ ;)...
ตัวอักษร รวมตัวกันเป็นบทกวี..
น่าทึ่งนะคะ
คงเป็นความสุขอีกรูปแบบที่หาได้ไม่ยากนะครับ คุณ kunrapee ;)...
ขอบคุณมากเลยครับ