จับใจ......ที่อินเดีย ( อุปทาน )

  เป็นธรรมดาอยู่เอง ที่เมื่อเราต้องอยู่กับสิ่งใดนานอย่างไม่ชอบใจ ก็มักจะทำให้เกิดความคับข้อง อัคติต่อสิ่งนั้นได้ จนบางครั้ง เกิดอุปทานไปต่างๆนาๆ

 การไปแสวงบุญที่อินเดียคราวเดียว เกือบสิบวันนี้ ผู้เขียนว่าก็หนักหนาเอาการ แม้เริ่มต้นการมาอินเดียจะเริ่มต้นด้วยใจลิงโลด คาดหวัง และเคลือบแคลงไปในตัว แต่ครั้นเมื่อมาได้เห็นความจริงกับตา หลายคนใจห่อเหี่ยวกับสภาพง่ายของคนที่นี่ กินง่าย อยู่ง่าย ใช้มือเปิบข้าวเขระๆใส่ปากอย่างเอร็ดอร่อย กลิ่นเครื่องเทศ ที่มีฤทธิ์ทำให้น้ำย่อยแทบไม่อยากหลั่ง ต้องดมทุกอย่าง ทำไปทำมาก็เริ่มหวาดระแวง กลัวกลิ่นโน้น กลิ่นนี้ แล้วก็ทำให้ใจใสๆ ขุ่นมัวไปเรื่อยๆ นี่เพราะจับใจตัวเองไม่ทันนะนี่

 ห้องอาหารในโรงแรม

 เย็นวันหนึ่งเราเข้ามาถึงโรงแรมก็ค่ำตามเคย อาหารเย็นตั้งรอเราเรียบร้อยแล้ว เป็นอาหารที่เห็นแล้วพากันอ่อนใจ แล้วกระบวนการดมกลิ่นก็เริ่มปฏิบัติการ ดมโน่น ดมนี่ จนมาถึงข้าวสวยเม็ดเรียวๆขาวสะอาด วางบนที่นึ่งร้อนๆ กระนั้นก็ยังอดดมไม่ได้

 ทันใดก็มีเสียงดังมาจากคนแรกที่ดมข้าว นี่มันข้าวไม่ได้ล้างนี่ กลิ่นแมลงสาบ ใช่แล้วข้าวมีกลิ่นแมลงสาบ หลายคนชะงัก แล้วก็ดมข้าวในจานตัวเอง พร้อมกับคล้อยตามราวกับอุปทานหมู่ อย่ากินนะ ข้าวมีกลิ่นแมลงสาบๆๆๆ

 ช้าไปแล้ว เพราะผู้เขียนรู้สึกหิวและกำลังอร่อยกับข้าวร้อนในจาน พลันก็มีคนมาตบหลังเบาๆ แล้วบอกเรื่องราวกลิ่นข้าวเก่า ที่เขาเข้าใจว่าเป็นกลิ่นแมลงสาบ "กินได้หรือนี่ เหม็นจะแย่" ผู้เขียนเลยตอบไปว่า พอทนได้ค่ะ แล้วก็กินต่อจนอิ่ม แต่หลายคนคืนนั้น ไม่ยอมกินข้าว และร้านค้าอาหารในอินเดีย ก็อย่าหวังว่าจะหาเจอง่ายๆเลย

 รุ่งเช้า เราก็กลับมาที่ห้องอาหารแต่เช้าเหมือนเดิม ผู้เขียนลองดมกลิ่นข้าวกับเขาบ้าง แม้ไกด์จะบอกว่าให้เขาหาข้าวใหม่มาหุงแล้ว แต่ผู้เขียนว่ากลิ่นเหมือนเดิมนั่นแหละ เพราะคนอินเดียไม่ได้กินข้าวเป็นหลัก เมื่อมีคนไทยไปและสั่งข้าว เขาจึงจะหุงให้กิน คงเก่าเก็บมากกว่า แต่เช้านี้ผู้เขียนรีบบอกคนที่กำลังเดินเข้าห้องอาหารว่า เอ้า เช้านี้ข้าวหอมฉุยเลย กินข้าวกันเถอะ ว่าแล้วทั้งหลายก็ตักข้าวกัน และยังบอกต่อๆกันด้วยว่า ข้าวไม่มีกลิ่นแล้ว

 เป็นเรื่องที่ขำไม่ออก และยากเกินกว่าจะเข้าใจ ไปอินเดียต้องค่อยทำใจ ทำให้กลางๆ ไม่รังเกียจจนเรียกเขาว่า"มัน" ทุกคำ หรือต้องใส่ผ้าปิดปากตลอดเวลา เพราะเหม็นกลิ่นแขก  สิ่งเหล่านี้ มันเป็นภาพหรือความรู้สึกที่เราตั้งป้อมกันไว้ ดังนั้นใจจึงบอบบางไม่มีภูมิคุ้มกัน ทำให้การไปอินเดีย กลายเป็นการต้องผจญภัยตลอดเวลา

  ถ้าจะไปอินเดีย อย่าลืมนะคะ จับหัวใจตนเองให้ดี อย่าให้อุปทานแทรก จนกลายเป้นอุปทานหมู่นะคะ

นมัสเต้

 ยังอยากเล่าเรื่องอินเดียต่ออีก รอนะคะ

[ตันติราพันธ์]

สวัสดีค่ะคุณปริม ทัดบุปผา

ดอกไม้ที่ให้มานี้

นำมาจากบันทึกของคุณปริมหรือเปล่าคะ

ดอกไม้แห่งความสุข

ขอบคุณค่ะ

[ตันติราพันธ์]

สวัสดีค่ะคุณโสณ เปียสนิท

อินเดียวันนี้ คงยังมีร่องรอยแห่งอดีตเหมือนเดิม

ซึ่งคุณโสภณคงเข้าใจ

ขอบคุณมากค่ะที่ติดตามอ่านบันทึก

[ตันติราพันธ์]

กราบนมัสการท่านพระพระมหาแล อาสโย ขำสุข

ขอบพระคุณเจ้าค่ะ

ที่กรุณามาอ่านบันทึกของดิฉัน

และมอบดอกไม้กำลังใจ

แด่ เรื่องราวที่พุทธภูมิ