บันทึกจากสมุดแห่งการเรียนรู้เรื่องผึ้ง

         ผมไปมัวทำอะไรอยู่เผลอเดี๋ยวเดียวหมดเดือนกันยายนแล้ว มาตรวจดูกยังไม่ได้เขียนบล็อกเลย ทั้งที่ตั้งใจว่าจะเขียนประจำ ว้นนี้เลยต้องเขียน 3 บล็อกที่เปิดไว้ ได้แก่ "การจัดการความรู้เรื่องผึ้งและผลิตภัณฑ์จากผึ้ง" "กลุ่มผู้เลี้ยงผึ้งภาคเหนือตอนล่างแห่งประเทศไทย" และ "beemanNUKM" ฉบับนี้เอาเรื่องบันทึกสมุดแห่งการเรียนรู้ของนิสิตคนหนึ่งที่เรียนวิชาการเลี้ยงผึ้งมาเล่านะครับ เป็นการเขียนเล่าเมื่อเรียนจบวิชานี้และสอบเสร็จแล้ว ดังนี้ครับ

       .........ผมเป็นคนพูดตรง ๆ มีอะไรผิดพลาดต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ ด้วยนะครับ........

       .........ก่อนผมมาเรียนวิชาการเลี้ยงผึ้งนี้ มีเพื่อนๆ หลายคนบอกว่าไม่ต้องมาลงหรอก มันน่าเบื่อ อาจารย์ชอบพูดอะไรไปเรื่อย แต่ผมเห็นว่าวิชานี้อุตส่าห์เปิดเทอมต้นเป็นครั้งแรก (ปกติเปิดเทอมปลาย) ก็เลยลองลงดู......

        พอได้มาเรียนจริงๆ แล้ว แรก ๆ ก็คิดเหมือนที่เพื่อนๆ พูด น่าเบื่อจริง ๆ แฮะ.......แต่พอเรียนต่อมาอีกสักพักหนึ่ง..... ผมก็เหมือนจะเข้าใจที่อาจารย์พูดบ้าง.... บางทีนั่งฟังอยู่จนหมดเวลา ความรู้สึกมันบอกว่า ทำไมคาบนี้มันเร็วจัง.....

       .....และผมก็ดีใจที่ได้ลงเรียนวิชานี้ ผมได้มุมมองในหลายมุมมอง มองเห็นบางสิ่งที่เพื่อนหลายคนมองไม่เห็น (จากที่อาจารย์พูด)  ได้ทำในหลายสิ่งที่ไม่เคยทำ แต่ยังบางสิ่งที่น่าจะได้ทำบ้าง แต่ยังไม่ได้ทำ คือ ผมอยากลองขนผึ้งไปเก็บน้ำหวาน และลองปั่นน้ำผึ้งดูบ้าง อยากรู้ว่ามันจะเหนื่อยแค่ไหน

        ......และที่สำคัญกว่านั้น สักวันหนึ่งผมอยากทำในสิ่งที่ยิ่งใหญ่เหมือนอาจารย์ ที่ได้ไปช่วยเกษตรกรผู้เลี้ยงผึ้งทำโน่นทำนี่ ทำโรงเก็บน้ำผึ้งใช้เงินเป็นแสน ทำเพื่อประเทศชาติ ซึ่งหลายคนไม่คิด และไม่มีใครยอมเสียสละที่จะทำ ดีแต่จะหาประโยชน์กันอย่างเดียว

         อนาคตข้างหน้า...ผมอยากทำงานเก็บเงินไว้สักก้อน ไว้เผื่อได้ทำอะไรบางอย่าง ซึ่งเป็นส่วนช่วยสังคมบ้าง ถึงแม้มันจะเล็กน้อย แต่ก็คงไม่เป็นไร

        สุดท้ายขออาจารย์อย่าปิดบล็อก ชมรมคนรักผึ้งได้ไหมครับ เผื่อเพื่อนๆ รวมทั้งผม หากมีโอกาสจะได้เข้ามาคุยได้ และฝากความคิดถึงอาจารย์ได้ด้วย "วันเวลา...อาจจะผ่านไป...แต่ที่เหลือไว้คือความทรงจำ"

       นี่คือบันทึกของนิสิตครับ ที่เขียนบอกเล่าถึงความรู้สึกที่มาเรียนวิชานี้ กับอาจารย์สมลักษณ์ อ่านแล้วเป็นอย่างไรบ้างครับ

       ต่อไปเป็นการสนทนาทางโทรศัพท์ ระหว่างอาจารย์สมลักษณ์ กับประธานกลุ่มผู้เลี้ยงผึ้งภาคเหนือแห่งประเทศไทยครับ ตอนหนึ่ง ประธานฯ  "กล่าวว่า ผมมาเป็นประธานกลุ่มบางครั้งก็รู้สึกท้อ บางทีคิดจะลาออก แต่พอมาคิดถึงอาจารย์ ว่ามาช่วยเป็นที่ปรึกษาและทำงานหลายอย่างแล้ว ลาออกไม่ได้ ต้องช่วยกัน คือเราเกิดมาเพื่อช่วยเขา หรือเกิดมาเพื่อให้เขาช่วย อย่างที่อาจารย์เล่าถึงพระพยอม ครับ"  

      จบบันทึกครับ

 

[มาลินี ธนารุณ]

น้ำคำจากใจของลูกศิษย์ หวานชื่นใจ ให้พลัง ดั่งน้ำผึ้งเดือนห้า