คุณจะพาผมไปตายรึไง

นี่ถ้าเป็นคนอื่นคงจะจอดข้างถนนแล้วเชิญเรียกรถคันอื่นไปแล้ว

คุณจะพาผมไปตายหรือไง             บุญช่วย มีจิต

           ก็

 

ยอมรับว่า  ผมเป็นมือใหม่จริง ๆ สำหรับอาชีพขับแท็กซี่  ใหม่ต่อรถ ใหม่ต่อถนนหนทาง วันนี้ก็เปลี่ยนรถอีกคันหนึ่ง  ยี่ห้อเดียวกันแต่คนละรุ่น  กลไกภายในก็ไม่เหมือนกัน  แต่ที่เหมือนกันก็คือ  เป็นระบบดัดแปลงทั้งสิ้น  คำว่าระบบดัดแปลงก็คือ  กลไกต่าง ๆ ภายในรถชำรุดหมดแล้ว  ใช้การได้เพียงครึ่งเดียวบ้าง  ใช้การไม่ได้เลยบ้าง  เป็นต้นว่า   ระบบเปิดกระจกไฟฟ้า ปุ่มปรับกระจกส่องหลัง  และที่ดึงเปิดฝากระโปรงหลัง ฝาเปิดถังน้ำมัน  เป็นต้น  เรื่องเกียร์ คันเร่ง เบรก คลัช  ไม่ต้องพูดถึง  พอเปลี่ยนรถคันใหม่ก็ต้องปรับตัวให้เข้ากับอุปกรณ์ของรถใหม่  โดยเฉพาะคลัช กับคันเร่ง

                หลังจากย่ามใจว่า  วันแรกผ่านไปได้ด้วยความเรียบร้อย   มีเงินเหลือให้เป็นของขวัญปีใหม่ลูกสามสี่ร้อยบาท   นับว่าดีที่สุดแล้วสำหรับครั้งแรก  วันแรกในชีวิต                                                                                                       พอวันที่สอง  หลังจากรับผู้โดยสารได้สองสามราย  ก็มาเจอรายนี้เข้า  วันนั้น  เป็นวันที่ 2  มกราคม  2543    วิ่งมาตามถนนรามคำแหงถึงสามแยกหลอแหล  หรือสามแยกมิสทีน 

มีชายคนหนึ่งเรียกให้จอด                                                                                                                                                                 “ ไปพระบรมมหาราชวังครึ่งชั่วโมงทันไหม  ?  “                                                                             ขณะนั้นเวลาประมาณ 10.20 น. ผมมองนาฬิกาแล้วคำนวณดูว่า  เวลาแค่สี่สิบนาทีจากหลอแหลถึงสนามหลวง  ถ้าเป็นคนเก่าเขาคงปฏิเสธไปแล้ว  แต่ผมไม่อยากจะไม่ปฏิเสธผู้โดยสาร  แต่แบ่งรับแบ่งสู้ว่า    

           “  แล้วแต่สภาพการจราจรครับ ”

                ผู้โดยสารคนนี้เป็นชายวัยกลางคน  อายุราวสามสิบเศษ ๆ  แต่งตัวคล้ายทหาร กางเกงสีขี้ม้า ครึ่งท่อน รูปร่างสูงใหญ่  แต่น่าจะอยู่ในอาการเมาค้าง  หรือยังไม่สร่างดี  ท่าทางจะไปเข้าเวรหรือมีนัดอะไรประมาณนั้น  พอออกรถก็เริ่มสอน เริ่มบ่นว่า                                                                                                                             “  คุณขับรถยังไงกระชากเหลือเกิน”

                “ คุณขับช้าเหลือมาก  อย่างนี้มันจะทันหรือ ? “

                “ เดียวผมก็ไปไม่ทันนัดหรอก ”

และเป็นผู้บอกเส้นทางไปตลอด ว่าไปทางโน้น ไปทางนี้    ปากก็พร่ำบ่นว่าจะทันเวลานัดหมายหรือไม่

                “ ไปขึ้นทางด่วนที่อโศก “  เขาออกคำสั่ง

                “ไปลงยมราชแล้วตรงไปหลานหลวง เข้าราชดำเนิน ”                                                                                               แต่เพราะรถอยู่ในสภาพที่ไม่ดีนัก  เบรก ครัช คันเร่งไม่สัมพันธ์กันเลย  ประกอบกับยังไม่ชินเส้นทางดี  และแกก็บอกให้เข้าเลนซ้าย เลนขวาอยู่ตลอดเวลา  ผมไม่ได้เป็นตัวของตัวเองเลย  ไม่มีสมาธิในการบังคับรถ  ทำให้การเปลี่ยนเลนไม่รวดเร็วทันใจเขา  และดูเงอะ ๆ งะ ๆ ไปบ้าง  เขาเลยตวาดเอาว่า

                “ คุณขับรถเป็นหรือเปล่า  ไม่รู้จักถนนทำไมไม่บอก  คุณขับอย่างนี้จะพาผมไปตายรึไง ”  สารพัดที่จะว่า  นี่ถ้าเป็นคนอื่นคงจะจอดข้างถนนแล้วเชิญเรียกคันอื่นไปแล้ว

                ในที่สุด  ผมก็พาเขาไปส่งที่หน้าประตูเข้าพระบรมมหาราชวัง ด้านมหาวิทยาลัยศิลปากร ได้ในเวลา

 

- 2 -

 

11.10 น. เลยเวลาที่คำนวณไว้เพียง  10  นาทีเท่านั้นเอง  นับว่าทำเวลาได้ดีมาก จากสามาแยกหลอแหลถึง พระบรมมหาราชวัง  ในเวลาเพียงครึ่งชั่วโมง  ถ้าเป็นวันอื่น ๆ ไม่ใช่ปีใหม่ละก็  2 ชั่วโมงก็ไม่ถึง

                ได้ค่าโดยสารมาร้อยกว่าบาท ท่ามกลางการสบประมาท การตะคอก  และถูกดุตลอดเส้นทาง ผมก็ไม่เคยปริปากโต้ตอบแม้แต่คำเดียว  อยากยึดอาชีพนี้ก็ต้องอดทน  ถือว่าเป็นประสบการณ์ของชีวิตที่จะหาจากที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว

                ส่งคนขี้บ่นแล้ว  ผมไม่รอช้า วกกลับมาตามถนนราชดำเนิน เข้านางเลิ้ง เลี้ยวขวาเข้าเพชรบุรี  มุ่งตรงมาประตูน้ำ  และคลองตันเพื่อจะมาตั้งหลักยังถนนและท้องที่ที่มีความชำนาญ  คือร่มเกล้า รามคำแหง มีนบุรีลาดกระบัง                                                                                                                                                                                   แล้วก็เจอดีอีก  ตามผมมา....!!!