ผู้โดยสารคนแรกในชีวิต

ผู้โดยสารคนแรกในชีวิต      บุญช่วย มีจิต

    เ

 

มื่อตัดสินใจเด็ดขาดแล้วว่า  จะลองขับแท็กซี่เพื่อหาประสบการณ์และหารายได้เสริม หลังจากหาอู่  หารถได้แล้ว  ก็ถือฤกษ์วันขึ้นปีใหม่ วันที่  1 มกราคม  2543  เป็นวันเริ่มต้น  เรียกว่าฉลองปีใหม่ด้วยการขับแท็กซี่  สาเหตุที่เลือกวันปีใหม่  เพราะเหตุว่า  ส่วนใหญ่แล้ว  รถไม่ติด  แท็กซี่กลับบ้านนอกเยอะ

รุ่งเช้าวันนั้น  เดินทางไปรับรถตั้งแต่ตี  5  ด้วยความไม่มั่นใจตัวเอง  ใจหวาดหวั่น   กลัวไปสารพัด  มันเป็นวิกฤตของชีวิตอีกวันหนึ่ง  อาศัยใจสู้อย่างเดียว อย่างไรเสียก็จะลองดู  อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด                                                                                                                          

คนเราถ้าไม่ลองทำดู  ก็จะไม่มีวันทำอะไรได้เป็นอันขาด  !!!

            เริ่มจากทำความรู้จักกับรถ   ซึ่งรถแต่ละคันมีกลไกไม่เหมือนกัน  ถึงจะเป็นยี่ห้อเดียวกัน  รุ่นเดียวกันก็มีวิธีใช้ ไม่เหมือนกัน   เพราะเป็นระบบ  ดัดแปลง เสียทั้งนั้น 

            หลังจากรุ่นน้องคนหนึ่งมาส่งกะ  เจ๊ติ๋ม  เจ้าของอู่ก็แนะนำว่า 

            “ นี่  อาจารย์  …เขาจะมาลองขับแท็กซี่  ช่วยแนะนำให้หน่อย …”

            โชเฟ่อร์รุ่นน้องก็ดีใจหาย  ช่วยสอนว่า  ไฟโป๊ะอยู่ตรงไหน เปิดกระโปงหลัง อย่างไร  เปิดกระโปงหน้าอย่างไร  ใช้มิเตอร์อย่างไร  กระจกหน้า  กระจกข้างอยู่ตรงไหน  สอนวิธีปฏิบัติอีกหลายอย่าง

            ผมลองปฏิบัติตามอย่างเงอะ  ๆ  งะ  ๆ 

            ในชีวิตก็ใช่ว่าจะขับรถเก่งกาจอะไรนักหนา

            เคยขับรถญี่ปุ่นรุ่นเก๋ากึ๊กอยู่คันหนึ่ง  ระบบกลไกลมันต่างกันโดยสิ้นเชิง

            แท็กซี่ส่วนใหญ่ที่เห็น  ๆ  กันอยู่  ดูจากภายนอกก็ใหม่เอี่ยมเลี่ยมแล้ดีอยู่หรอก

            แต่ถ้าดูภายในแล้ว  ไม่มีร่องรอยเดิมเหลืออยู่เลย  ที่เปิดกระโปง ก็ใช้ลวดผูกไว้และไม่รู้ว่าสายไหน  ใช้เปิดอะไร เปิดกระโปงหลัง  หรือเปิดถังน้ำมัน  หรือเปิดกระโปงหน้า  !!!! 

            เอาเถอะค่อย  ๆ  ศึกษาไปเรื่อย  ๆ  ก็แล้วกัน 

            เมื่อขึ้นนั่งรถแล้ว  ปัญหาต่อไปก็คือ  จะหาผู้โดยสารได้อย่างไร  ?  จะไปทางไหน  ?

ตอนนี้เหงื่อเริ่มซึมออกมาตามใบหน้า

            โชเฟ่อร์รุ่นน้องคนนั้นเลยพูดขึ้นว่า

 

 

- 2–

 

“ เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน  ไปส่งผมที่ปากซอยมิสทีน ” 

เขาก้าวขึ้นมานั่งคู่หน้าคนขับ  ทำให้ใจชื้นขึ้นมามากทีเดียว  เหมือนเรียนขับรถและมีครูสอนนั่งข้าง ๆ  ยังไงยังงั้น

      พอถึงที่  น้องเขาลงไปพร้อมกับวางเงินไว้  40 บาทพลางพูดว่า

“ ขอบคุณมากพี่  นี่เอาไว้เป็นค่าน้ำมันนะ  ”

“ ไม่เอาน่า  ไม่เอา ไม่เอา  แค่นี้  จากเคหะมาปากซอยนี่ไม่กี่กิโล ”  ผมพูดจากใจจริง

เพราะเท่าที่เขาสอนเรื่องต่าง  ๆ  ให้คำแนะนำเกี่ยวกับการขับแท็กซี่  ก็เป็นพระคุณแล้ว

ตอบสนองเขาแค่นี้ก็นับว่าน้อยมาก  แต่เขาบอกว่า                                                                  “  พี่รับไปเถอะ  ถือเป็นปฐมฤกษ์เบิกชัยก็แล้วกัน  จะได้หาผู้โดยสารได้คล่อง  ๆ  ไงละ   ”  ผมก็จำใจรับไมตรีเขาไว้  พร้อมกระหยิ่มใจว่า  บา !!  เริ่มออกสตาร์ทก็ทำท่าจะไปได้สวยเสียแล้ว

      วิ่งออกขวาเข้ารามคำแหง  ถึงสี่แยกร่มเกล้าเลี้ยวขวา  มุ่งหน้าทางลาดกระบัง  เพราะเป็นเส้นทางที่ถนัดที่สุดและชำนาญที่สุด

แล้วก็เจอผู้โดยสารคนที่สอง                                                                                                       เชิญตามผมมาครับ  ว่าเป็นอย่างไร