๑๒. Facebook สื่อนำ..ศิษย์เจอครู : ฝากข้อคิดสู่น้องๆ
นานแล้วที่ผมไม่ได้ย้อนกลับไประลึกนึกถึงอดีต...เพราะทุกครั้งที่นึกย้อนไปก็ให้นึกตำหนิตัวเองเสมอว่า “ทำไมถึงเลือกเกิดมาได้แค่นี้” ทั้งที่รู้แก่ใจและเข้าใจในสัจธรรมดีว่าคนเรานั้นเลือกเกิดไม่ได้... แต่ใจเจ้ากรรมก็อดที่จะคิดไม่ได้ว่าเมื่อเกิดมาทั้งทีทำไมไม่เลือกเกิดในที่ และในตระกูลที่ดีกว่านี้...
ครับ...ผมเกิดมาในครอบครัวใหญ่ สมบูรณ์(แต่ไม่มีสมบัติอะไร555) มีพ่อ แม่ มีพี่ๆ อีกหกคน กับบ้านเก่าๆ หลังคามุงด้วยหญ้าคาโทรมๆ คุ้มแดดแต่ไม่ค่อยจะคุ้มฝน เรียกว่ายากจนจนแทบไม่มีจะกิน ต้องอาศัยพืชผักจากไร่ไปหาแลกข้าวเขากิน บางคราวถึงขนาดต้องอดมื้อ.. อิ่มมื้อ.. มีข้าวกลางวันให้กินบ้างไม่มีกินบ้างตามอัตภาพ
หลายครั้งที่แม่ต้องเอากลอยมาหุงแทนข้าวให้พวกเรากิน และหลายครั้งที่ผมและพี่ๆ ต้องเอาข้าวเหนียวมาละลายในน้ำเกลือ แล้วใส่มะขามลงไปเพื่อเพิ่มรสชาติ และบ่อยครั้งที่เห็นภาพเจ้าหนี้มาตวงข้าวใส่กระสอบแล้วแบกไปจากนาเราที่มีเพียง 3 ไร่ 3 งาน เพราะพ่อต้องไปหยิบยืมเงินเขามาเลี้ยงลูกก่อน วนเวียนอยู่เช่นนี้เป็นวัฏจักรแทบทุกปี จำได้ว่าชีวิตไม่เคยได้สัมผัสกับขนมอร่อยๆ หรือได้กินกับข้าวดีๆ ไม่เคยได้กินข้าวต้มปลา ข้าวต้มกุ้ง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไอ้ที่เขาเรียกว่าข้าวต้มนะเขาทำกันยังไง
พออายุครบเกณฑ์เข้าศึกษาเล่าเรียนไม่เคยได้แต่งเสื้อผ้าสวยๆ ดั่งใครเขาชุดนักเรียนไม่มีจะใส่ เสื้อผ้าไม่ค่อยมีจะนุ่ง แม้แต่รองเท้าสักคู่ก็ช่างหายากเหลือเกินกับสมัยนั้น การเรียนเรียนก็เป็นไปอย่างกระท่อนกระแท่น ครูที่มาสอนก็มีอยู่สองคนสอนตั้งแต่ชั้น ป.1 – ป.6 บ้านครูหรือก็อยู่ไกลกว่าจะเดินทางมาถึงก็ปาเข้าไปตั้ง 10 โมงเช้า พอบ่ายสามนิดๆ ครูก็ต้องรีบกลับบ้าน (ไม่ได้ตำหนิครูหรอกครับเพราะครูก็คงเลือกเกิดและเลือกสอนไม่ได้) วนเวียนอยู่เช่นนี้แทบทุกวัน
เวลาเรียนครูก็ต้องกางหนังสือเรียนที่มีอยู่เล่มเดียวบ้างสองเล่มบ้างสุดแต่โรงเรียนจะได้รับมอบมา พวกเรา (รุ่นผมมี 9 คน) ก็ล้อมวงกันเพื่อเรียนหนังสือเล่มเดียว โดยอาศัยมีคนนำอ่าน (อ่านกระท่อนกระแท่นตามประสาเด็กดอย) ให้เพื่อนๆ อ่านตามหนึ่งคน (ส่วนใหญ่จะเป็นผม) แต่เราก็เรียนกันได้ด้วยดี และมีความสุขตามประสาเด็กดอย..
การเดินทางไปนอกบ้านไกลๆ หรือไปทัศนศึกษาก็อย่าหวังเลยครับว่าจะได้ไป แค่ได้ไปแข่งกีฬาสีที่โรงเรียนวัดห้วยทราย (เป็นโรงเรียนคนพื้นราบที่ไม่ห่างจากโรงเรียนทาเหนือวิทยามากนัก) ก็นับว่าบุญแล้ว แต่ก็จำได้ว่าเคยมีอาจารย์ท่านหนึ่งชื่อ อาจารย์พรรณจิตร ขาวผ่อง (ขออนุญาตเอ่ยนามครับ) พาผมและเพื่อนไปเที่ยวชมสวนสัตว์เชียงใหม่และนั่นคือครั้งแรกในชีวิตผมที่ได้ไปเที่ยวสถานที่ไกลๆ ด้วยความเมตตาจากครู หลายสิ่งอย่างนี้จึงเป็นสาเหตุของการที่ผมไม่ค่อยอยากนึกย้อนอดีตในวัยเด็กมากนัก...
เมื่อคืนนึ้ผมต้องหวนนึกถีงอดีตด้วยความบังเอิญอีกครั้งภายหลังจากอาจารย์ประพันธ์ กองธรรมชัย (ขออนุญาตเอ่ยนามครับ) รับแอดผมเป็นเพื่อน บังเอิญที่ได้เข้าเยี่ยมชม Faecbook ชื่อ “โรงเรียนทาเหนือวิทยา” เห็นภาพโรงเรียนที่ดูเจริญผิดหูผิดตา เห็นภาพน้องๆ ที่ดูสดใส อยู่ในชุดเครื่องแบบสะอาดสะอ้าน เห็นภาพผู้อำนวยการ และคณะครูอาจารย์ทีดูเปี่ยมด้วยคุณภาพ เห็นภาพกิจกรรม และผลงานด้านต่าง อีกทั้งภาพผู้หลักผู้ใหญ่ที่แวะเวียนมาเยี่ยมชมโรงเรียนทาเหนือวิทยา..อยู่บ่อยครั้ง
“ทาเหนือวิทยา” จากที่เคยเป็นแค่โรงเรียนบ้านนอกในวันนั้นของผม วันนี้ได้กลายเป็นโรงเรียนในฝันไปแล้ว ร่มรื่น น่าอยู่ น่าเรียน การคมนาคมสะดวกสบาย ทำให้ภาพความทรงจำในอดีตย้อนกลับมาหลอกหลอนผมอีกครั้ง
แม้ผมจะเรียนเก่งสู้เด็กในเมืองไม่ได้ แต่ผมก็มีคะแนนเป็นที่หนึ่งในกลุ่มเพื่อนเด็กดอยด้วยกันในสมัยนั้น ผมเรียนจบชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 จากโรงเรียนทาเหนือวิทยา (ร.ร.บ้านห้วยบงสมัยนั้น) มาพร้อมกับทางเลือกให้เดินสองทาง คือ หนึ่งเลือกที่จะบวชเรียนในบวรพุทธศาสนา และสองเลือกที่จะไปอยู่กับอาจารย์ท่านหนึ่ง ทำสวนเลี้ยงหมู และเรียน กศน.
ผมเลือกข้อแรกคือบวชเรียน เพื่อศึกษาต่อที่โรงเรียนสมเด็จพระพุทธชินวงศ์ (วัดศรีโสดา) แม้จะเป็นครั้งแรกของชีวิตที่ผมออกจากบ้าน และเป็นช่วงเวลาสั้นๆ เพียงสามสี่ปีแต่ที่นั่นก็สอนให้ผมสู้ชีวิต และเรียนรู้อะไรมากมาย ที่เห็นได้ชัดคือผมเริ่มขีดเขียนได้ดีขึ้นจากวิชากระทู้ธรรม ผมมีธรรมะคอยยึดเหนี่ยวจิตใจในการใช้ชีวิตฆราวาส ผมมีประสบการณ์ในการโต้วาที กล้าพูดในที่สาธารณชนด้วยการสมัครเป็นนักเทศน์น้อยในวันพระ และผมมีโอกาสได้พบปะเพื่อนฝูงมากมายจากสถาบันแห่งนี้
เมื่อนึกมาถึงตอนนี้พลันความน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตากับวันวานที่ผันผ่านก็มีอันมลายสิ้น ทางตรงข้ามกลับมีความคิดดีๆ ผุดขึ้นในสมองว่า
....เพราะผมเกิดมาในครอบครัวที่ไม่พร้อม จึงทำให้ผมมีวันนี้ วันที่ผมเข้มแข็งในทุกสถานการณ์
....เพราะสถาบันเล็กๆ อย่างโรงเรียนทาเหนือวิทยา (ห้วยบงในอดีต) จึงทำให้ผมได้ก้าวไปสู่โลกกว้าง และก้าวมาได้ถึงทุกวันนี้
.... เพราะโรงเรียนสมเด็จพระพุทธชินวงศ์ (วัดศรีโสดา) จึงทำให้ผมมีการมีงานทำ และใช้ความสามารถที่ได้สั่งสมมา..จวบจนต่อยอดให้ต่อเติมการศึกษาตัวเองให้ถึงฝั่งปริญญาตรี
ทั้งหมดนี้คือสิ่งที่ได้มาจากอดีตที่ผมไม่อยากจดจำ แต่วันนี้ผมขอเปลี่ยนความคิดนั้นเพราะผมจะขอจดจำ และขอบคุณมายังครูบาอาจารย์สถาบัน “ทาเหนือวิทยา” ที่ได้ประสิทธิประสาทวิชาให้ศิษย์คนนี้ได้เชิดหน้าชูตาอยู่ในสังคมได้จนทุกวันนี้ และอยากฝากบอกกับน้องๆ หรือหลายท่านที่ได้อ่านเจอครับว่า..คนเรานั้นอย่าน้อยใจในโชคชะตาชีวิตที่เกิดมา เพราะเราเลือกที่จะเกิดไม่ได้ แต่เราเลือกเส้นทางที่จะดำเนินชีวิตที่ดีได้
แม้โชคดีแห่งทางเลือกเพียงน้อยนิดของผมในวันนั้น ยังต่อเติมชีวิตผมให้ก้าวมาได้ถึงเพียงนี้.. แล้วน้องๆ ทาเหนือวิทยาละครับ...จากภาพบุคลากร.. ภาพความเจริญของโรงเรียน... ภาพกิจกรรมมากมาย... ภาพผู้หลักผู้ใหญ่ที่ให้การสนับสนุน... และยังโควตาของโรงเรียนดังที่พร้อมให้โอกาสน้องๆ ได้เขาศึกษาต่อ น้องจะละทิ้งโอกาสเหล่านั้นเหรอ...ไขว่คว้ามันครับพี่เชื่อว่าจากโอกาสที่ดีกว่าน้องๆ จะไปได้ไกลกว่าพี่แน่นอน
ความเห็น (18)
- ตามมาให้กำลังใจ
- เราเลือกเกิดไม่ได้
- แต่เลือกทำดีได้
- วัดศรีโสดา
- ที่พี่หนานเกียรติและท่านดร.มหาบุญช่วยอยู่ใช่ไหมครับ
- ดีใจด้วยครับที่โรงเรียนทาเหนือก้าวหน้ามากๆ
- ตะบลือ
สวัสดีปีใหม่ครับอาจารย์ ขจิต ฝอยทอง ขอบคุณมากครับที่ตามมาให้กำลังใจ
- ผมเป็นศิษย์สำนักเดียวกับอาจารย์เกียรติฯ ครับ แต่ท่าน ดร.มหาบุญช่วย... ผมได้ยินแต่ชื่อ ดูเหมือนท่านจะ จบจาก มจร.
- ส่วนเรื่องโรงเรียนทาเหนือวิทยาผมก็ดีใจเหมือนกันครับ..นึกแล้วก็เสียดายอยากกลับไปเป็นเด็กอีกครับ..อิอิ
ขอชื่นชมและให้กำลังใจค่ะ..
สวัสดีปีใหม่ครับ..คุณแม่ใหญ่ (นาง นงนาท สนธิสุวรรณ)
- ขอบพระคุณอย่างสูงครับ..ที่แวะเวียนมาให้กำลังใจ พร้อมดอกฟักทองครับ..
- มันมีเรื่องราวมากมายในอดีตครับ..แต่มันเล่าไม่ออกครับ..เพราะอดีตไม่ค่อยสุขเหมือนใครเขาครับ..อิอิ
ยินดียิ่งแล้ว ศิษย์แก้วคืนหวน แลยังเจิญจวน หมู่มวลน้องหล้า
หื้อน้องตังหลาย ก้าวไกล๋ใจ๋กล้า เมื่อโอกาสมา เถิงแล้ว
รีบไขว่คว้าถือ อย่าหื้อคลาดแคล้ว จั๊กจวนน้องแก้ว ต๋ามฮอย
ยินดียิ่งนัก ศิษย์ฮักบ่ถอย ตั๋วอย่างคนดอย ห้วยบงที่หั้น.
กราบคารวะ ท่าน ผอ.ทนัน ภิวงศ์งาม ผมอยากตอบ ผอ.เป็นค่าวแต้ครับ..แต่เฮียนมาน้อย..ผอ.จ่วยผ่อกอยโตยเน้อครับ..
ยินดีจ๊าดนัก ยิ้นดีจ๊าดหลาย ผดแผวตางใน หัวใจก้นบึ้ง
ผอออทนัน เปิ่นมาซาบซึ้ง ฟู่จี้กล่าวถึง ตั๋วเฮา
ว่าไปจ๊าดไกล๋ บ่ลืมน้องเน้า ครูบาอาจ๋ารย์ นอนาย
อันตั๋วผมนี้ แม้ตั๋วจักไกล๋ แต่ใจ๋ตางใน ยังเตี่ยงแต้มั่น
สวัสดีปีใหม่ ป่าไม้เลื้อย เลื้อยไปในอดีต
มาย้ำคิด ความจน ทำให้คนเข้มแข็ง
เรียนรู้อดีต เพื่อสร้างปัจจุบัน ให้แข็งแรง
เปรียบเหมือน ส่องทางไป ในอนาคต
อ่านแล้ว ทำให้คิดหลายอย่างค่ะ..ศักยภาพ กับทางเลือก..
คิดอยู่เสมอว่าศักยภาพคนไทยเรามีไม่น้อย แต่ทางเลือก/โอกาส ต่างหากที่น้อยเกินไป
ประทับใจส่วนนี้ อ่านแล้วอ่านอีก
..จำได้ว่าเคยมีอาจารย์ท่านหนึ่งชื่อ อาจารย์พรรณจิตร ขาวผ่อง (ขออนุญาตเอ่ยนามครับ) พาผมและเพื่อนไปเที่ยวชมสวนสัตว์เชียงใหม่และนั่นคือครั้งแรกในชีวิตผมที่ได้ไปเที่ยวสถานที่ไกลๆ ด้วยความเมตตาจากครู..
...
ปล. ขอชมว่า บทความนี้ทำได้สวย ขนาดตัวหนังสือ น่าอ่านมากค่ะ ขอถามเคล็ดลับว่าทำอย่างไรคะ :-)
สวัสดีปีใหม่ค่ะคุณพาดีซอ
ยินดีหลายๆ เน้อที่ได้ปะ กะครูๆ ศิษย์ ๆ
หนุ่มน้อยภาพใหม่ น่ารักขนาดเน้อเจ้า
... แสวงหา โอกาส และคว้าไขว่ไว้ เมื่อมาถึง ...
แต่ก็ไม่แน่นะคะ โลกภายนอกอาจจะไม่ดีเท่า สวรรค์บนดิน ที่มีอยู่
นึกถึงเรื่อง true man show .. สุขสันต์ทุกโมงยามนะคะ :)
ขอบคุณครับที่แวะมาเยี่ยมเยียนให้แรงใจ
กราบขอบคุณท่านวอญ่า-ผู้เฒ่าครับมาสะดับฟังเรื่องราวผมเล่าขาน
บันทึกอดีตเลวร้ายเป็นตานานช่วยสืบสานเติมแต่งแรงกายใจ
---------------------------------
ไม่ได้ทายไม่ได้ทักนานเนิ่นแล้วขอท่านแคล้วคลาดปลอดภัยใจสดใส
ให้มีแรงกายใจดีมากมาย
เพื่อเคลื่อนไปจิตอาสางานสังคม
สวัสดีปีใหม่ อาจารย์หมอ ป. ครับ..
- ขอบคุณครับที่ชอบบันทึกนี้...
- มันเป็นความรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ ครับสำหรับ อ.พรรณจิตร ขาวผ่อง ท่านคือหนึ่งในแรงขับเคลื่อนให้ผมมีทุกวันนี้ และคือหนึ่งในบุคคลที่ทำให้ผมชอบบทกวี..ครับ
- ส่วนเรื่องบันทึก..ที่อาจารย์หมอชม และฝากถามเทคนิคนั้น..ผมไม่ได้ใช้เทคนิคใดๆ ครับ..แค่จัดขนาดตัวหนังสือไม่ให้เล็กและใหญ่เกินไปเท่านั้นครับ...
ปล. ผมก็ใหม่กับการเขียนบันทึก ใน KotoKnow เหมือนกันครับ..อิอิ
ขอบคุณครับ คุณสามสัก ที่แวะเวียนมาให้กำลังใจ และเยี่ยมเยีน
-------------------------------
พรอันใดคุณสามสัก นั้นมอบให้
ขอย้อนไปตามตอบสนองศรี
ตลอดปีทุกข์กายใจอย่าได้มี
ให้สุขีร่ำรวยมีเงินตรา
-------------------------------
ทั้งการงานการเงินให้มีมาก
เรื่องทุกยากใดใดอย่าได้หา
สุขตลอดปีนี้นครา
ทุกเพลามีสุขตลอดไป
-------------------------------
ขอบคุณ พี่Poo ครับ..ตี่แวะมาเยี่ยมเยียน
---------------------------------
จะมากน้อยโอกาสที่มีให้
ขอเพียงได้ไขว่คว้ามาสักหน
แม้น้อยนิดโอกาสที่ได้ยล
อาจทำคนให้มีแรงสู้ต่อไป
---------------------------------
ดั่งปลาน้อยดิ้นกระแด่วกลางถนน
เพียงมีคนจับปลานั้นไปปล่อย
สู่แม่น้ำลำครองให้ล่องลอย
ปลานั้นค่อยฟื้นคืนชีพกลับมา (โอกาสก็สำคัญครับ..)
---------------------------------
กึ๊ดฝันไขว่คว้า เซาะหาตางหน ถึกถองเวียนวน หาหนไจ้ไจ้
สักวันจักเสร็จ สำเร็จจ๋นได้ อิทธิบาทไง ร่ำปิ๊ศ
ใจ๋ฮักใจ๋จู เปียรสู้จีวิต เอาจิตจ่องห้อย จริงจัง
แปล๋งเหตุถูกไซร้ ผลได้ต๋ามหวัง ติสะระณัง สมหวังไจ้ไจ้.
สวัสดี ผอ.ทนัน ภิวงศ์งาม แฮมรอบครับ..ยินดีขนาดครับตี่ตั่น แวะเวียนมาเียี่ยม..ผมจ่างก่าแต่งกลอน..บ่ค่อยถนัดค่าวถ้อย..เลยก่อยหัด ก่อยแต่ง อาศัยศึกษาจากเว็ปไซด์ ถ้าบ่ถูกอักขระ ฉันทลักษณ์ ขอท่าน ผอ. จ่วยเตื่อม จ่วยแท้ง โตยเน้อครับ..
สิบนิ้วยกยอ ผอ.ตี่ฮัก ท่านแว่มาตัก จี้จักขวนขวาย
หื้อตั๋วข้าน้อย หมั่นก่อยคว่ำหงาย โตยตางเปิ่นไป ร่ำปิ๊ศ
ว่าใจ๋ฮักจู ถูกผิดไขจี้ เลือกดีได้ เนอนาย
ขึ้นต้นบ่ฮ้าย ตังป๋ายจ่างหนิง จ่างสมใจจริง มโนว่าอั้น
------------------------------------------------จะตุ๊กข์จักจ๋น สู้ทนเข้าไว้ บ่หลงต่ำต้อย ด้อยงานหวังอนาคต จักทดแตนกู๋ล ปิต๋ามาดูร แน่แต้แต่ว่าวันนี้ เงินมีบ่หลาย ขอมอบดวงใจ แตนไปก่อนเจ้า แตนไปก่อนเจ้า..(แต่งไปเลื่อยเน้อครับ...)
-------------------------------------------------
ว่างๆ จะไปแอ่วหาที่บ้านนะครับ
- สวัสดีครับ อ.อักขณิช ขอบคุณครับที่แวะมาเยี่ยมเยียนกัน..ยินดีขนาดครับ ตี่บอกจะแวะไปแอ่วหาตี่บ้าน.. บ้านห้วยยาบเน้อครับ..ขึ้นไปตังบ้านแม่ตะไคร้...ต.ทาเหนือ อ.แม่ออน ครับ..
- ด้วยความยินดี..อย่างยิ่งครับ...