สองพันกิโลเมตรสู่เขาคอหงส์

โดยปกติผมจะปั่นจักรยานวันเว้นวันถ้าฝนไม่ตกมาก และทุกวันอังคารผมจะปั่นจักรยานกับ อาจารย์ทันตแพทย์อารีย์ กาญจนประภาส ผู้เป็น “พี่ mate” เก่าแก่ตั้งแต่เรียนปริญญาตรีอยู่หอห้องเดียวกัน (แล้วจบมาเป็นอาจารย์ด้วยกันต่างคนต่างคณะ แล้วอยู่แฟลตอาจารย์ห้องใกล้ๆ กัน แล้วก็มามีบ้านอยู่ไม่ห่างกันอีก)

ปกติเราจะปั่นใกล้บ้างไกลบ้างแล้วแต่อารมณ์และเหตุการณ์ในวันนั้นๆ แต่วันอังคารที่ผ่านมาหมออารีย์มาแปลก ชวนปั่นขึ้นเขาคอหงส์ที่เป็นที่ตั้งของเจดีย์ไตรภพไตรมงคล ที่จริงแล้วหมออารีย์เคยชวนก่อนหน้านี้แล้วครั้งหนึ่ง แต่ผมกลับชวนไปปั่นออกไปทางหลวงชนบทไปทางสงขลาเสีย เพราะยังไม่มั่นใจว่าตัวเองจะปั่นขึ้นภูเขาสูงอย่างนั้นได้อย่างไร เพราะผมเคยลองปั่นขึ้นไปแล้วเมื่อตอนต้นปีสองสามหนแต่ขึ้นไปได้สักนิดหน่อยก็หมดแรงต้องถอยกลับ

แต่วันอังคารที่ผ่านมาผมตกปากรับคำ ตั้งใจว่าจะลองดูสักทีว่าจะเป็นยังไงบ้าง อย่างมากก็จูงขึ้นไป

ปรากฎว่าตอนปั่นขึ้นตอนช่วงแรก หัวใจผมต้นจนแทบจะหลุดออกมาจากหน้าอก จนต้องลดเกียร์มาเหลือ 1-2 แล้วถึงพอปั่นไหว พอขึ้นไปได้สักเกือบกิโลเมตรผมก็บอกหมออารีย์่ว่าหยุดพักก่อน เลยได้ความรู้จากหมออารีย์ว่าถ้าจะปั่นด้วยเกียร์หน้าเกียร์สองขึ้นไปนั้น ต้องฟิตระดับนักแข่งถึงจะไหว ไ่ม่แปลกที่ผมไม่เคยปั่นขึ้นไปได้เลย

รู้อย่างนั้นผมเลยปั่นต่อด้วยเกียร์ 1-2 และลงมาเป็น 1-1 เวลาชันมากๆ สลับไปเรื่อยๆ ปรากฎว่าคราวนี้ปั่นได้ดีปั่นขึ้นไปได้เรื่อยๆ แม้จะช้าพอๆ กับคนเดินแต่ก็ไม่ได้เหนื่อยมากนัก อาศัยว่าต้องสลับขาให้เร็วทันกับเกียร์ที่วงเล็กเท่านั้นเอง

ผ่านไปอีกประมาณเกือบกิโลเมตร คราวนี้หมออารีย์เป็นคนชวนหยุดพักดูวิว แล้วเราก็ปั่นต่อจนถึงเจดีย์ในที่สุด

เราพักชมวิวที่เจดีย์อยู่พักใหญ่ แล้วก็ปั่นลง ขาลงนี่ไม่ต้องปั่นเลย แต่ต้องบีบเบรคให้ดี แล้วต้องคอยหลบหลุมบ่อต่างๆ ให้ได้ พลาดไม่ได้ทีเดียว เพราะแต่ละหลุมขนาดใหญ่ๆ ทั้งนั้น เนื่องจากถนนขึ้นเขาเป็นถนนของ ทศท. ที่ไม่จำเป็นต้องดูแลมากนัก แล้วฝนที่ตกก็ชะพื้นถนนเสียเยอะ ดังนั้นขาลงนี้น่าหวาดเสียวกว่าขาขึ้นมาก ลงได้ด้วยความเร็วไม่ได้มากกว่าขาขึ้นเท่าไหร่เลย

ในด้านติดภูเขาจากห้องผู้ป่วยที่โรงพยาบาลสงขลานครินทร์ สิ่งก่อสร้างที่เห็นชัดคือเจดีย์ไตรภพไตรมงคล และสถานีส่งสัญญาณโทรทัศน์ช่องต่างๆ ที่อยู่บนเขาคอหงส์

ผมเคยขึ้นไปสถานีโทรทัศน์เพียงครั้งเดียวตอนสมัยมาหาดใหญ่ใหม่ๆ เมื่อยี่สิบปีที่แล้ว สองปีที่แล้วผมบอกตัวเองจากห้องผู้ป่วยว่าจะขึ้นภูเขาอีกครั้งถ้าได้ออกจากโรงพยาบาล และหลังจากออกมาแล้วผมก็ได้เดินขึ้นเขาหลายครั้งจนไปถึงสถานีส่งโทรทัศน์ของทหารที่ไกลที่สุด

ผมกลับมาปั่นจักรยานทันทีที่ผมได้ออกจากโรงพยาบาล สำหรับผมจักรยานเหมือนเพื่อนที่ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีก ผมปั่นมาเรื่อยๆ จากปั่นได้วันละไม่ไกลมากนัก จนเริ่มไกลขึ้นตามกำลัง และมีวันเว้นสำหรับให้ขาพักผ่อนบ้าง แม้ใจจะอยากปั่นทุกวันก็ตาม

ก่อนหน้านี้ผมไม่รู้ว่าผมปั่นจักรยานเป็นระยะทางเท่าไหร่ต่อวันเพราะเครื่องวัดระยะทางเสีย จนผมซื้อเครื่องวัดระยะทางในการปั่นจักรยานใหม่เมื่อวันที่ 22 ธันวาคมปีที่แล้ว และเมื่อวันที่ 13 ธันวาคมปีนี้วันที่ผมปั่นขึ้นเขาคอหงส์ ตัวเลขกิโลเมตรสะสมในเครื่องวัดระยะทางนี้คือ 2,147 กิโลเมตร

แม้จะใกล้เพียงตามองเห็น แต่ 2,147 กิโลเมตรคือระยะทางจากห้องผู้ป่วยถึงเจดีย์ไตรภพไตรมงคลบนเขาคอหงส์ครับ

เขียนใน GotoKnow โดย ดร. ธวัชชัย ปิยะวัฒน์
ใน พอไหว พอดี

คำสำคัญ (Tags): #ความสุข#จักรยาน#เจดีย์ไตรภพไตรมงคล#เขาคอหงส์

หมายเลขบันทึก: 471642เขียนเมื่อ 18 ธันวาคม 2011 16:52 น. ()แก้ไขเมื่อ 17 มิถุนายน 2012 22:18 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน