คุณย่านางที่นับถือ
ผมเริ่มสนใจเธอเมื่อปี ๒๕๕๐ เธอสวยสดใส สง่างามมาก ใครเห็น ใครก็ชอบ หลงใหลในตัวเธอ อยากได้เธอไปอยู่ด้วยผมใกล้ชิด และเฝ้าดูแลเธอมาตลอด รักและหวงแหนที่สุด ตอนนี้เธอเป็นของผมแล้ว ผมจะรักษาเธอไว้จนกว่าชีวิตจะหาใหม่..
ปี ๒๕๔๙ ชาวบ้านหนุ่มสาว และผู้เฒ่าผู้แก่ มักจะเข้ามาในโรงเรียนบ้านหนองผือ ในช่วงเย็น ก่อนจะได้เวลาทำกับข้าว หายเข้าไปในป่าหลังโรงเรียนพักใหญ่ กลับออกมาพร้อม ใบไม้สีเขียวมีเถายาว ผมถามว่าเก็บไปทำไม เขาทั้งหลายต่างอมยิ้ม แล้วบอกว่า นี่คือ ใบย่านาง สรรพคุณดีนักแล เอาไปใส่ต้มหน่อไม้..
ที่ต้องมาเก็บหลังโรงเรียนก็เพราะว่า เป็นแหล่งที่มีมากที่สุดในหมู่บ้าน เมื่อก่อนขึ้นอยู่ทั่วไป ต่อมาชาวบ้านส่วนใหญ่ ปลูกอ้อย ปลูกมัน เจอต้นย่านางก็ไถทิ้งไป เวลาจะใช้ก็เลยไม่มี
ผมเริ่มคุ้นชินกับคำว่า "ย่านาง" ความทรงจำเกี่ยวกับสมุนไพรกลับคืนมา รีบเปิดตำราหาความรู้เพิ่มเกี่ยวกับที่มาที่ไป และประโยชน์ของใบย่านาง ขณะเดียวกันข่าวคราวของน้ำย่านางช่วยรักษาโรคก็เริ่มพูดถึงกัน เข้าไปในร้านชีวจิตก็พบใส่ถุงวางขาย บางรายมาหาซื้อเครื่องโม่ใบย่านาง บอกว่าคั้นด้วยมือไม่ไหวแล้ว
ผมตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกภูมิใจ ที่ได้รู้จักใกล้ชิดกับสมุนไพรที่มีคุณค่า ถึงกับได้ฉายาว่ามหัศจรรย์นัก ผมกับนักเรียนเริ่มโครงการอนุรักษ์ทันที ปรับพื้นที่ ล้อมรั้ว ปักเสาให้เถาย่านาง ได้เจริญงอกงาม แพร่พันธุ์กระจัดกระจายกินใช้ไม่มีวันหมด ขณะเดียวกันก็ได้ทำเอกสารคู่มือ แผ่นป้ายประชาสัมพันธ์ ให้ผู้มาเยี่ยมโรงเรียนได้ชมได้ศึกษา
ข้อความตอนหนึ่งเขียนว่า ใช้ใบย่านางสดโขลกให้ละเอียดแล้วเติมน้ำ หรือขยี้ใบย่านางกับน้ำหรือปั่นในเครื่องปั่น แล้วกรองผ่านกระชอนเอาแต่น้ำ ดื่มครั้งละ ครึ่งแก้ว วันละ ๒ - ๓ เวลา ก่อนอาหารหรือตอนท้องว่าง
ใบย่านางช่วยแก้ปัญหาสุขภาพ รักษาภูมิแพ้ เบาหวาน ความดัน โรคหัวใจ โรคไต และโรคกระเพาะอาหารอักเสบ...ครบเซ็ต ไม่ธรรมดาจริงๆ นี่คือสมุนไพรไทยในท้องถิ่นที่ควรรักษาไว้ จึงขออนุญาตใช้"คุณ"นำหน้าเลยนะ.. คุณย่านางที่นับถือ นับถือ นับถือ
เรื่องเล่า..จากโรงเรียนเล็ก www.bannongphue.com
ความเห็น (5)
ชอบกินกับหน่อไม้ เคยไป ทางอีสานชาวบ้านปลูกแถวหน้าบ้านไว้เต็มเลยครับ
สวัสดีค่ะ
แวะมาขอบคุณที่ไปทักทายกันที่บันทึกนะคะ
น้ำใบย่านางคั้นใส่แกงหน่อไม้อร่อยจนหยดสุดท้ายเลยค่ะ
มีความสุขกับสวนคุณย่านางนะคะ
ขอบคุณที่ไปแบ่งปันความสุขที่เล่าว่านักเรียนได้นั่งอ่านหนังสือใต้ต้นแจงน่ะค่ะ นึกตามเห็นภาพ เด็กๆคงมีความสุข ต้นแจงนี่ผีเสื้อและนกเขาก็ชอบไปแวะเวียนบ่อยๆค่ะ
ดีใจที่อาจารย์ปลูกย่านาง สมุนไพรใกล้ตัวของคนชนบท ที่บ้านก็ปลูกแต่จะงอกงามช้า ไม่เหมือนที่เขางอกเองในธรรมชาติ เวลาจะใช้เลยไปด้อมๆมองๆตามพงป่าละเมาะหรือข้างทางค่ะ เก็บได้ทีละเยอะๆ ชาวบ้านแถวบ้านเขาไม่ได้ใส่ใจเลย เราเห็นแล้วตื่นเต้นดีใจที่พบค่ะ พวกวัชพืชที่งอกงามเองที่จริงเป็นยาได้แทบทั้งนั้นแต่ความรู้ลืมเลือนไปหมดเพราะเราไม่ได้สร้างความสัมพันธ์กับคนรุ่นก่อนๆที่จะถ่ายทอดความรู้ที่เป็นรากของเราให้ น่าเสียดายมากค่ะ
เวลา ครูอ้อยไปหาคุณพ่อคุณแม่ ที่จอดรถ ที่ครูอ้อยจอด จะมี ใบย่านางขึ้นมาจากร่องปูน ตัดทิ้งหลายต่อหลายครั้ง เธอก็ผุด ขึ้นมาใหม่ทุกที
แล้วจะถ่ายรูปมาให้ ชม นะคะ
ขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านและให้กำลังใจครับ