สัญญากับบรรดา Blogger ที่มาร่วมด้วยช่วยกันโหวตให้มีการเสวนาพบปะชาวบล็อคของบำราศฯ เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ว่าจะรีบส่งภาพและเรื่องราวที่ได้ลปรร. กันทันที ก็ขอประกาศตรงนี้เลยนะจ๊ะว่าได้ทำตามสัญญาแล้ว
การเสวนาของชาว Blog บำราศในวันนี้ มีท่านผ.อ. อัจฉราเป็นประธาน และมี Blogger ที่มาร่วมพบปะกันนับไปนับมารวมกันได้ถึง 18 คน ดิฉันซึ่งนั่งข้าง ๆ พี่จิ๋มได้แอบคุยและอุทานกันเบา ๆ ก่อนเริ่มว่า โอ้..โฮ ชาว Blog ของบำราศเยอะขนาดนี้เชียวหรือ Blog/Blogger ได้แก่
พ.รุจนี (กุมารแพทย์) เจ้าของBlog http://gotoknow.org/blog/pctpedbi ชุดสีอิฐกำลังนั่งหันหลัง
พี่สุนันทาที่ในตอนนี้ยังไม่มี Blog แต่เป็นนักติด...ตามอ่านBlog
พี่ชาติญา พี่บุญช่วยBlog http://gotoknow.org/blog/medtech
พี่มอม Blog http://gotoknow.org/blog/biisoha
พี่ปิ่ง Blog http://gotoknow.org/blog/bidicop
พี่วิไลวรรณ Blog http://gotoknow.org/blog/bipharma
พี่อ้อมBlog http://gotoknow.org/blog/statbi
พี่จิ๋มhttp://gotoknow.org/blog/ipdsurgbi
พี่ปัทม์ http://gotoknow.org/blog/researchbi
พี่ปัทม์ (เดิม)ไก่ อารีและบี http://gotoknow.org/blog/mcswcop
น้องทันสิฐ http://gotoknow.org/blog/moonlover
น้องเล็ก-ตัวหญ่าย ไม่มีบล็อคเป็นของตนเองแต่ช่วยเหลือ Blogger ของบำราศทุกคน
พ. กฤษฎา หัวหน้างาน IT ที่เสร็จผ่าตัดก็ตามมาร่วมเสวนาด้วย และสุดท้ายที่ คนชื่อเล็กและตัวเล็กจริง ๆ คือดิฉันนั่นเอง
ท่านประธานผ.อ.อัจฉราเริ่มเปิดการเสวนาโดยท่านบอกว่า
" วันนี้ถือเป็นการรวมพลคนเขียนBlog เพื่อพบปะสังสรรค์กันและในวันนี้เราจะไม่มี Agenda นะ ถือว่าเรามาพบปะพูดคุยกัน ซึ่งตั้งใจมานานแต่พวกเรามัวแต่ติดภารกิจต่าง ๆ จนหาวันที่ลงตัวได้คือวันนี้ และจะถือโอกาสแสดงความยินดีกับหนูเล็ก ที่ได้รับรางวัลสุดคะนึงจาก สคส.ด้วย"
และได้มอบของแสดงความยินดีที่ดิฉันได้รับรางวัลสุดคะนึงประจำเดือน พฤษภาคม 49 ที่ผ่านมาจาก สคส. ซึ่งดิฉันไม่ได้คาดคิดว่าท่านจะใช้เวทีนี้เพื่อแสดงความยินดีเพราะรางวัลที่ได้รับนั้นก็ผ่านมาแล้วประมาณ 2เดือนกว่า กับความที่ไม่คาดคิดก็อดรู้สึกเขินๆ อยู่อันเนื่องมาจากตัวดิฉันเองนั้นไม่ใคร่จะคุ้นเคยกับรางวัลใด ๆ มาก่อน
ผ.อ มอบของแสดงความยินดีกับดิฉันในฐานะที่ได้รับรางวัลสุดคะนึง
สิ่งของรางวัลที่ได้มานั้นเป็นที่ถูกอกถูกใจดิฉันมากเพราะเป็นเสื้อสีขาว-ฟ้ามีตราสัญญลักษณ์ ภปร. แต่ความรู้สึกที่ดิฉันรู้สึกดีและเป็นปลื้มมากกว่าคือการ์ดที่มีลายมือเขียนของท่าน ผ.อ. และมิตรชาว Blog ที่ได้ลงลายมือไว้
ดิฉันจำคำพูดผ.อ. ที่กล่าวถึงการสื่อสารที่ใช้โทรศัพท์ไม่ว่าจะเป็นคำพูดหรือความรู้สึกต่าง ๆ นั้นเมื่อสิ้นสุดการสื่อสารก็จะจางหายไปตามกาลเวลา แต่ การที่เราได้เขียนบันทึกประจำวัน ไม่ว่าจะเป็น Diary หรือบันทึกความรู้ หรือแม้กระทั่งถ้อยคำต่าง ๆ จะไม่หายไป เพราะเป็นการบันทึกความรู้สึกที่เก็บได้ เมื่อเราย้อนกลับมาอ่านบันทึก Diary ของเราเรื่องราวนั้น ๆ กลิ่นนั้น ๆ จะยังคงอยู่ และเป็นสิ่งยืนยันความรู้สึกที่ไม่จางหายไป ดังเช่นการ์ดใบนี้ที่ดิฉันจะเก็บไว้อย่างดีเพื่อเป็นสิ่งยืนยันความรู้สึกดี ๆ จากพี่น้องคนบำราศให้ประทับอยู่ในใจตลอดไป
น่าสนุกดีเนอะ มีการเสวนาพบปะพูดคุยกันเรื่อง blog ด้วย อยากไปร่วมด้วยจังเลย เจ้าของบล้อกก็น่ารักจัง อิ อิ
เร็วมากเลยครับ สำหรับบล็อควันนี้ เหตุการณ์เพิ่งผ่านไปสดๆ ร้อนๆ คุณศุภลักษณ์ก็มาลงทันทีเลย
กำลังงงว่าทำได้ไง เป็นการพบปะที่ใหญ่กว่าที่คิดเยอะครับ มีคนใหญ่ๆ ไปเยอะ 555
แต่ก็ได้แง่คิดหลายอย่างดีครับ
เห็นพี่ศุภลักษณ์วันนี้แล้วถึงรู้ว่า ทำไมพี่ถึงเขียนบันทึกได้เร็วจริงๆ
น้องเล็กจ๋าป้ายสถาบัน(ในรูป)เปลี่ยนไปแล้วนะจ๊ะ
สนุก สนานอบอุ่น ประสาชาวBlog น่าอิจฉาจังวุ้ย
แม่ฮ่องสอนที่ทราบทั้งจังหวัดมีประมาณ ๓ ท่านเองครับ ฺฺBlogger เราก็อยากให้มีเยอะๆเหมือน บำราศเหมือนกัน
เราต้องหาสมาชิกเพิ่มแล้วครับ เผื่อจะมีโอกาสจัดงานแบบบำราศมั้งครับผม
แสดงความยินดีกับพี่น้อง บำราศ ทุกคน
คุณศุภลักษณ์ คนไฟแรง...จริงเหรอ
...เอ้า..ให้กำลังให้ไฟแรง ตลอดไป
เพื่อชาวบำราศ เพื่อ ISO 9001:2000 and More !!!!
แอบพูดถึง...อะไร กะปุ๋ม คะ...
เล่าให้ฟังบ้างสิ...คะ
ถึงแม้จะเร็วแต่..ก็ยังช้ากว่าพี่เล็กนะคะ...
ถึงว่า...วันนี้จามไม่หยุดเลยคะ...
*^__^*
น่าเสียดายที่ไม่ได้ไปรวมพลด้วย โอกาสนะจ๊ะพี่เล็ก
รวดเร็ว ฉับไว จริงๆ ข้าน้อยขอคาราวะ
โห..ขนาดนั้นเชียวเหรอคะ...(ยิ้มๆ)
แล้วกะปุ๋มเป็นตัวอย่างแห่งอิสระ...หรือไม่มีอิสระคะ...
555...กังวลๆๆ...รู้งี้...เราไปเยี่ยมเยื่อนรวมพลด้วยท่าจะดี...จะได้ไม่ต้องมานั่งจามอยู่อย่างนี้...
.....
อยากรู้อีกๆๆ....ว่าที่อยู่ในหัวข้อสนทนา...นั้นว่าอย่างไรคะ....อยากทราบๆๆ....(อาการประมาณเด็กน้อยอยากรู้เรื่องชาวบ้านเขาคุยกัน...อิอิ)
นั่นไง....ว่าแล้วเชียว ไม่ทันจนได้
วันนี้ป้าแอบกระซิบกับ moomi ในห้องประชุมว่า พวกเราคงกลับเขียนถ่ายทอดบรรยากาศในห้องประชุม blogger ไม่ทันคุณศุภลักษณ์ สาวไฟแรง กะพ่อจันทร์เมามาย จอมยุทธหนุ่มอารมณ์ตี๊ส แน่ๆ ...
พอกลับถึงบ้านรีบเปิด G2K ก็เป็นอันต้องต๊กกะใจอย่างแรง พระเจ้าช่วยกล้วยทอด ศุภลักษณ์ she can do จริง จริ๊ง....เฮ้อ!!
555...รอพี่เล็กอย่างใจจดจ่อ...
ว่าเมื่อไหร่จะมาเล่าให้ฟัง...แหม..วันนี้มาจนบ่ายคล้อยแล้ว...
พลังที่ว่านั้น...กะปุ๋มว่า...มีน้อยกว่าพี่เล็กนะคะ....
เสื้อก็สวยช่วยคนใส่ได้ราศี
คนก็ดีมีเสื้อสวยรวยความฝัน
เสื้อความดีขอฝากไว้ใส่ทุกวัน
แล้วแบ่งปันเป็นเสื้อสุขเพื่อทุกคน